ขอบคุณภาพประกอบจากแฟนเพจบ้านอรุณ

ชื่อจริง  ปาริฉัตร ศาลิคุปต

เกิดเมื่อ  พ.ศ .๒๕๑๑ 
 

เป็นบุตรของ พล.ร.อ.วิเชียร และ องุ่น ศาลิคุปต

จบมัธยมที่โรงเรียนสตรีวิทยาและจบปริญญาตรี วารสารศาสตร์บัณฑิต (เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง)

จากคณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชนสาขาหนังสือพิมพ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

ที่อยู่ติดต่อคือwww.thai.net/kingchat

ประวัติการทำงาน

ทำงานเป็นนักข่าวที่ผู้จัดการอยู่ช่วงสั้นๆก่อนจะมาโด่งดังจากการเขียนนวนิยาย

เจ้าตัวเคยกล่าวไว้ในงานหนังสือที่ จ.เชียงใหม่ว่า ที่มาเขียนนวนิยาย เพราะเป็นคนชอบอ่านหนังสือ

 เห็นว่านักเขียนทุกคนที่อ่านผลงานมีอิทธิพลกับตัวเอง ทำให้อยากเขียนหนังสือขึ้นมา

ถ้าไม่มีนักเขียนหลายท่านเขียนหนังสือเป็นแนวทางนำร่องมาก่อนจะไม่รู้สึกรักในสิ่งนี้

แต่จะบอกว่าใครบ้างก็คงระบุไม่ได้เพราะมีเยอะมาก

ส่วนนวนิยายที่อยู่ในความทรงจำมี 3 เรื่องหนึ่งคือเพชรพระอุมา ของพนมเทียน

เขียนละเอียดจนกระทั่งเห็นภาพได้คำพูดบางคำยังติดในความทรงจำ

สองคือ ทางรัก ของทมยันตี แนวรักโรแมนติกอ่านแล้วรู้สึกอยากไปประเทศเยอรมนีมาก

สามคือ ปลายฝนต้นหนาว ของโบตั๋นรู้สึกว่าอ่านแล้วติดดินตัวละครมีตัวตนแต่ละคนล้วนมีข้อบกพร่อง

สำหรับเทคนิคในการเขียนจะอาศัยประสบการณ์ในการเป็นนักข่าว ค้นข้อมูลก่อนเขียน

เพราะตอนเป็นนักข่าวเรียนมาว่าข้อมูลต้องเยอะที่สุด รอบด้านที่สุดวางตัวเองเป็นกลาง

เหมือนเวลาเสนอข่าว ต้องมีทั้งแง่บวกและลบ ข้อมูลเยอะที่สุดไม่ใช่แง่เดียว

อย่างเรื่อง เสราดารัล จะมีข้อมูลเกี่ยวกับยาเสพติด ขุนส่าฝิ่น ใส่ซองแยกไว้เป็นหมวดๆ

เขียนข้างหน้าซองแล้วผนึกพอถึงเวลาก็ค้นกระจุยกระจาย

ส่วนเวลาที่เขียนจริงๆ จะไม่ชอบเปิดเพลงเพราะเป็นคนที่ทำงานจะต้องสงบเงียบทุกอย่าง

 ห้ามมีเสียงทะเลาะห้ามเปิดวิทยุโทรทัศน์ใดๆ

เคล็ดในการเขียนของกิ่งฉัตรคือจะไม่เขียนตั้งแต่ต้นจนจบ แต่จะเขียนไว้คร่าวๆ ให้รู้ว่าตอนจบจะเป็นอย่างไร

แล้วจึงเขียนไปตามแนวนั้น ขณะเดียวกันก็หาข้อมูลระหว่างเขียนด้วยเพราะว่าสถานการณ์เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

หากเรื่องเป็นปีก็ต้องรักษาอารมณ์ให้เป็นปี

ผลงานที่ผ่านมา ได้แก่ เสราดารัลพรพรหมอลเวง มายาตะวัน ละครเล่ห์เสน่หา ด้วยแรงอธิษฐาน ดวงใจพิสุทธิ์ ตามรักคืนใจบ่วงหงส์ ดั่งไฟใต้น้ำ เพรงเงา มีเพียงรักแสงดาวฝั่งทะเล  รุ่งอรุณ  ลับลวงใจ 

เห็นผลงานแต่ละชิ้นล้วนเป็นละครทีวีมาแล้วแต่กิ่งฉัตรกล่าวว่า ไม่เคยคิดจะเขียนหนังสือเพื่อทำเป็นละครเด็ดขาด

 เพราะรักการเขียนจริงๆ แต่อาจเพราะเป็นกลวิธีการนำเสนอที่เวลาเขียนทุกฉากจะเป็นภาพอยู่ในหัว

ว่าพระเอกจะทำอย่างนี้ นางเอกจะพูดอย่างนี้จึงถ่ายทอดออกมา แต่หนังสือก็คือหนังสือ

ที่มา  dekdoi.blogth.comละครก็คือละคร