วรรณคดีเรื่องนี้ผู้แต่งได้แต่งเอาไว้เมื่อ พ.ศ. ๒๓๕๐ ในสมัยรัชกาลที่ ๑

แต่พอมาถึงรัชกาลที่ ๕  ได้มีการตรวจชำระกันใหม่  โดยการหาต้นฉบับร่ายยาว

มหาเวสสันดรชาดกทั้งหมด  สำหรับกัณฑ์มหาพนนั้น  คณะกรรมการเห็นว่า

สำนวนของพระเทพโมลี ( กลิ่น )  ดีที่สุด  จึงนำมาใช้ในการเทศน์

และถือว่ายอดเยี่ยมเชิงพรรณนาโวหาร

ผู้แต่ง                   พระเทพโมลี ( กลิ่น )

ความมุ่งหมาย        เพื่อใช้เทศน์

ลักษณะการแต่ง     แต่งเป็นร่ายยาว  โดยมีคาถาบาลีแทรกปนอยู่

เนื้อหาสาระ          

               ชูชกหลอกลวงฤาษีอัจจุตให้บอกทางไปเขาวงกต   พระฤาษีจึงบอกทางให้

และมีการพร่ำพรรณนาถึงธรรมชาติระหว่างทางอย่างไพเราะเพราะพริ้ง

ที่มา  วรรณกรรมกรุงรัตนโกสินทร์สมัยรัชกาลที่ ๑ ๒ ๓ .อุทัย  ไชยานนท์