ในอดีตนั้นภาษาและตัวหนังสือของคนไทยได้รับอิทธิพลมาจากมอญและขอม ซึ่งมีความเจริญมา

จากชาติอื่นในสุวรรณภูมิ ต่อมาเมื่อพ่อขุนศรีอินทราทิตย์ทรงประกาศอิสรภาพจากขอม จึงเลิกใช้

ขนบประเพณีแบบขอม และเลิกใช้ภาษาขอมในทางราชการ     เปลี่ยนเป็นภาษาไทยแทน แต่ยังคง

เขียนด้วยภาษาขอมหวัด

        ในปีพ.ศ.๑๘๒๖พ่อขุนรามคำแหงมหาราชทรงประชุมนักปราชญ์ราชบัณฑิตร่วมกันประดิษฐ์

อักษรไทยขึ้น เรียกว่า ลายสือไทย
 

ลักษณะของลายสือไทย

            มีผู้ให้ความคิดเห็นเกี่ยวกับลายสือไทยต่างๆกัน บ้างก็ว่ามาจากอักษรปัลลวะ อักษรมอญ

และอักษรขอม     ซึ่งพระองค์คงจะเอาเลือกเอาลักษณะของตัวอักษรที่สะดวกแก่การเขียนมากที่สุด

มาดัดแปลงเป็นอักษรไทย ดังนี้

             - รูปพยัญชนะส่วนใหญ่นั้นดัดแปลงมาจากอักษรขอม บางส่วนก็มาจากปัลลวะ และมอญ

             - รูปสระนั้นดัดแปลงมาจากอักษรขอม มีครบทุกเสียงในภาษาไทย

             - รูปวรรณยุกต์คิดขึ้นใหม่ทั้งหมด มี ๒ เสียง คือ ไม้เอก และไม้โท เสียงเอกรูปเป็นเอก

                เสียงโทรูปเป็นจัตวา

             - ตัวเลขนั้นดัดแปลงมาจากตัวเลขขอม มีเพียง ๑-๗

             - คำที่มีเสียงสระออ ไม่มี อ เคียง เช่น บ่ ก่

             - ไม่มีไม่หันอากาศ เขียนคำที่มีไม้หันอากาศ+ตัวสะกดด้วยการเขียนตัวสะกดซ้ำ เช่น

                จัด เขียนเป็น จดด

             - สระอัว ใช้ วว เช่น หัว เขียนเป็น หวว

             - ใช้นฤคหิตแทนสระอำ เช่น นำ เขียนเป็น นํ  และแทนคำที่เป็นเสียงสระโอะ+ม

                เช่น พนม เขียนเป็น พนํ

             -สระเอีย ไม่มีรูปสระเอและอี เช่นคำว่า เมีย เขียนเป็น มยย  แต่ถ้ามีตัวสะกดจะใส่สระอีลงไปด้วย

               เช่น เมียง เขียนเป็น มียง

               ฯลฯ
 

คุณลักษณะพิเศษของลายสือไทย คือ ความสูงต่ำของตัวอักษรนั้นเสมอกันและวางรูป

พยัญชนะและสระทุกตัวไว้ในบรรทัดเดียวกัน ทำให้ไม่สิ้นเปลืองเนื้อที่ รูปอักษรมีมากพอ

รูปอักษรส่วนมากเป็นเส้นเดียวกันตลอด ทำให้้เขียนง่าย รวดเร็ว ไม่ต้องยกปากกา


การเปลี่ยนแปลงอักษรของพ่อขุนรามคำแหง

             ในรัชกาลพญาลิไท ( พ.ศ. ๑๙๐๐ ) การเขียนตัวอักษรมีการเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม

หลายประการ เช่น

             - รูปสระ อิ อี อื อยู่บนพยัญชนะ อุ อู อยู่ล่าง

             - รูปสระ ใ ไ โ สูงขึ้นเกินพยัญชนะ

             - เริ่มใช้ไม้หันอากาศบ้าง แต่ยังไม่ใช้ทั่วไป

             - ตัว ญ เขียนเช่นเดียวกับปัจจุบัน

             - เพิ่มตัว ฤา ฦา

             ต่อมาในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ( พ.ศ.๒๑๙๙ – ๒๒๓๑)ได้มีการเปลี่ยนแปลงลักษณะอักษรและอักขระวิธี ดังนี้

             - ใช้ไม้หันอากาศโดยทั่วไป

             - สระเอีย ใช้เช่นเดียวกับปัจจุบัน ทั้งแบบมีตัวสะกด และไม่มีตัวสะกด

             - สระอือ สระออ เมื่อไม่มีตัวสะกดใช้ อ เคียง

             - สำหรับวรรณยุกต์นั้น สันนิษฐานว่ามีครบ ๔ รูป เช่นเดียวกับปัจจุบัน ดังหลักฐานที่ปรากฏในหนังสือจินดามณีซึ่งแต่งในรัชกาลนี้

ที่มา : กุหลาบ มัลลิกามาส หนังสือวรรณกรรมไทย , หนังสือแบบเรียนภาษาไทยชั้นมัธยมศึกษาปีที่๒