หยดน้ำใสเป็นเงาเหนือยอดหญ้า
หมอกจางจางลอยคลอเคลียเหนือพนา
ดอกไม้ป่าชูช่อล้อสายลม
พ้นเดือนสิบออกพรรษามาบรรจบ
เวียนมาครบคราเหมันต์อันขื่นขม
เคยเคล้าคลออิงแอบแนบชิดชม
ยามรักขมต้องขืนกลืนน้ำตา
น้ำค้างหยดดังน้ำคำยังจำมั่น
ย้ำสัมพันธ์อันดีแสนมีค่า
พอตะวันสาดแสงน้ำค้างซา
เหมือนดังคำสัญญาค่าไม่มี
มือที่เคยจูงกันวันเหน็บหนาว
ชี้ชมดวงเดือนดาวคราวสุขี
แสงเดือนพราวดาวพร่างกลางราตรี
ถึงเดือนยี่ดาวกลับเคลื่อนเดือนกลับจาง
หยดน้ำใสไหลเกลื่อนเปื้อนใบหน้า
ลมหนาวพัดโชยมาตอนฟ้าสาง
ความทรงจำวันเก่าไม่เลือนลาง
ช่างเคว้งคว้างดังหลงทางกลางพนา
ทานตะวันเริงร่าท้าสายหมอก
กุหลาบดินผลิดอกตามแนวป่า
ทิวสนงามเอนไหวล่อสายตา
เหมือนดังว่าที่แห่งนี้ไม่มีภัย
เหมือนคนยืนอยู่ใกล้ดูใสซื่อ
ทั้งที่มือถือค้อนซ่อนเอาไว้
พร้อมจะตีทันทีที่เผลอใจ
แท้ภัยร้ายคือเขาที่เราแคร์
