เรื่องสั้น..สัญญาใจ

นิราศร้างห่างเจ้า ดวงใจ

ตัวพี่จำจากไกล แน่งน้อง

มิอาจหักอาลัย ถึงแม่ นางเฮย

หลับตื่นใจกู่ก้อง ร่ำร้องครวญหา

เสียงอ่านโคลงดังก้องโสตประสาท ทำให้เฌอเอมซึ่งฟุบหลับอยู่บนมุมหนึ่งของโต๊ะ

ไม้ไผ่ต้องเงยหน้าขึ้นมองคนนั้นที คนนี้ทีอย่างฉงน

“ ใครอ่านโคลง ” หล่อนถามด้วยเสียงอันดัง

เพื่อนที่นั่งอยู่โดยรอบหันมามองหญิงสาวเป็นตาเดียว เพราะไม่มีใครได้ยินเสียงดังกล่าว

แม้แต่น้อย

“ โคลงอะไรหรือเอม ” ญาดาเพื่อนสนิทของหล่อนถามอย่างสงสัย

เฌอเอมส่ายหน้าแล้วตอบเพื่อน “ คงฝันไปน่ะ เมื่อกี้งีบหลับไป ”

ญาดาพยักหน้าแล้วชวนเพื่อนให้หันไปสนใจกับการแสดงของเด็กชาวเขา ที่เตรียมการ

มาต้อนรับคณะของหล่อนโดยเฉพาะ

“ โคโงส้าบ้า ส้าบ้าว้าโบห่าซา โคโงส้าบ้า ส้าบ้าว้าโบห่าซา เมอพาโยแลโลพามา

บ้าหลาน้าก็พาทาลา .............. ” เสียงเพลงที่เด็กๆร่วมร้องดังขึ้น

“ เพลงภาษาอีก้อหรือญา ” เฌอเอมสงสัย

เพื่อนที่นั่งถัดไปหัวเราะคิกคักแล้วตอบเสียเองว่า

“ เอมเคยได้ยินเพลงนี้มั้ย ..คนโง่สร้างบ้าน สร้างบ้านไว้บนหาดทราย .. นี่ก็เพลง

เดียวกันนั่นแหละ เด็กชาวเขาพูดไทยไม่ชัด ”

เฌอเอมยิ้มอย่างนึกเอ็นดูความพยายามของเด็กๆ เด็กน้อยที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีล้วนแต่

จิตใจใสบริสุทธิ์ ป่าเขาอันกว้างใหญ่นี้ไม่มีสิ่งใดมาปรุงแต่งสิ่งเลวร้ายให้แก่พวกเขาได้เลย หญิง

สาวได้แต่ภาวนาให้เป็นเช่นนั้นตลอดไป

เฌอเอมและเพื่อนๆเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพฯทุกคนเป็นสมาชิก

ชมรม พี่เพื่อน้อง ซึ่งเป็นชมรมที่จัดตั้งขึ้นเพื่อช่วยเหลือเด็กยากจน โดยจะจัดงานขึ้นในวันเด็ก

ของทุกๆปี สำหรับปีนี้ทุกคนลงมติกันว่าจะนำเครื่องใช้และทุนการศึกษามาช่วยเหลือเด็ก

ชาวเขาบนดอยผาคำ ซึ่งมีอาณาเขตติดกับประเทศพม่า

งานวันเด็กผ่านไปอย่างสนุกสนานและเรียบร้อย เมื่อทำความสะอาดสถานที่เสร็จแล้ว

ทุกคนจึงไปรวมตัวกันบนรถบรรทุกสิบล้อซึ่งเป็นพาหนะของชมรมในการเดินทางครั้งนี้

“ คืนนี้เราจะพักกันที่หมู่บ้านชายแดนไทย-พม่านะครับ ท่าน ส.จ. ของที่นี่ได้จัดอาหาร

มาเลี้ยงและจัดหาวงดนตรีร่วมสมัยมาเล่นให้พวกเราฟังด้วย ” ประธานชมรมกล่าว

คำบอกเล่าของเขาเป็นที่พออกพอใจของเหล่านักศึกษาเป็นอย่างยิ่ง เพราะหลังจากที่

กล่าวจบก็มีเสียงปรบมือเกรียวกราวดังขึ้นตามหลัง ครู่ใหญ่รถจึงเริ่มขับเร็วขึ้น ละอองฝุ่น

สีน้ำตาลแดงม้วนตัวเข้ามาคละคลุ้ง เหล่านักศึกษาจึงยุติการสนทนา เปลี่ยนมาเป็นการ

นั่งขัดสมาธิและนำผ้าคลุมหัวกันจ้าละหวั่น

ที่พักที่ท่านส.จ.จัดให้นั้นเป็นบ้านที่ปลูกสร้างแบบชาวจีน เพราะชาวบ้านส่วนใหญ่เป็น

ชาวจีนฮ่อจึงมีชีวิตความเป็นอยู่คล้ายคลึงกับชาวจีนมาก โดยช่วงเช้าด็กๆในหมู่บ้านจะต้องไป

เรียนโรงเรียนไทยภาคบังคับ ส่วนในช่วงเย็นนั้นทุกคนจะต้องไปเรียนภาษาจีนที่โรงเรียนอีก

แห่งหนึ่งเป็นกิจวัตร

เฌอเอมรีบอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่หัวค่ำ หญิงสาวยอมรับว่าไม่คุ้นเคยกับอากาศของที่นี่

เพราะแม้จะเป็นเวลาเพียงแค่ทุ่มกว่าๆแต่อากาศกลับหนาวเย็นและชื้นไปด้วยละอองน้ำค้างเสีย

แล้ว นักศึกษาชายจึงช่วยกันก่อไฟและหาเสื่อมาปูไว้โดยรอบเพื่อตระเตรียมสำหรับงานเลี้ยง

ที่ท่านส.จ.จัดต้อนรับ

กว่าเฌอเอมจะออกมาสมทบกับเพื่อนๆก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่ม วงดนตรีที่มาแสดง

กำลังขับขานบทเพลงเป็นที่ถูกอกถูกใจของเพื่อนๆนักศึกษา

“ เอมมานั่งด้วยกันนี่มา ” ญาดาออกมาต้อนรับ

เฌอเอมยิ้มและพยักหน้า แต่หล่อนกลับต้องขมวดคิ้วเมื่อได้กลิ่นสุราโชยมา

“ นี่ญาดื่มเหล้าด้วยเหรอ ”

เฌอเอมไม่เคยลิ้มลองของมึนเมาทุกชนิด ในขณะที่ญาดาเป็นนักดื่มตัวยง เนื่องจาก

หล่อนมีลักษณะคล้ายทอมบอยจึงเข้ากับเพื่อนผู้ชายได้โดยง่าย

“ อากาศมันหนาวน่ะเอม เหล้ามันช่วยให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายเราได้ ลองดูสักแก้วไหม

” ญาดาให้เหตุผล เฌอเอมส่ายหน้าปฏิเสธแต่ก็ยอมเดินตามไปนั่งข้างๆกองไฟอย่างง่ายดาย

คืนนี้เป็นคืนเดือนเพ็ญ ดวงจันทร์กลมโตทอแสงฉาบฟากฟ้าให้เป็นสีทองระเรื่อ อีกทั้งยัง

ไม่ลืมแบ่งปันแสงสีนวลมายังพื้นโลก ทำให้ค่ำคืนนี้ไม่มืดมิดเกินไปนัก เฌอเอมมองบรรยากาศ

รอบตัวด้วยความตื่นเต้น บ้านทรงจีนเด่นตระหง่านอยู่ท่ามกลางความมืด ถัดจากตัวบ้านเคย

มองเห็นต้นโหระพาหลายต้นในตอนกลางวัน ในค่ำคืนนี้กลับเต็มไปด้วยหิ่งห้อยที่กระพริบแสง

พร่างพรายราวกับหมู่ดาวนับพันดวงที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้าให้หญิงสาวได้ชื่นชม ญาดาชวน

เฌอเอมชิมอาหารหลายชนิดที่หล่อนไม่เคยรับประทานมาก่อน พร้อมกับร้องเพลงคลอไปกับวง

ดนตรีที่กำลังบรรเลงเพลงอย่างสนุกสนาน เช่นเดียวกับเพื่อนคนอื่นๆที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับ

เสียงเพลงและบรรยากาศอันหนาวเหน็บ

“ เอม..เราว่าญาเมามากแล้ว เอมพาไปนอนก่อนดีไหม ” ประธานชมรมแอบมา

หล่อนในเวลาประมาณสี่ทุ่ม

จริงอย่างที่เขาบอก ญาดาเมามายจนแทบทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่ หล่อนนั่งโยกไปโยกมา

ตามเสียงเพลงจนเกือบล้มฟุบไปหลายครั้ง

“ เดี๋ยวเอมพาไปเอง..เกดช่วยพยุงญาหน่อยได้ไหม ” ประโยคแรกหล่อนรับคำหัวหน้า

ชมรม ส่วนประโยคหลังนั้นหันไปขอความช่วยเหลือจากการะเกด เพื่อนหญิงที่นั่งอยู่ติดกัน

“ ได้จ๊ะ ” การะเกดรับปากอย่างเต็มใจ

หญิงสาวทั้งสองช่วยกันพยุงญาดาเข้าไปในบ้าน แล้วพาหล่อนขึ้นไปนอนบนที่นอนที่

ได้จัดเตียมไว้ เนิ่นนาน..หลังจากผุดลุกผุดนั่งอยู่หลายรอบ ญาดาก็หลับไป

“ เกดว่าจะนอนแล้วล่ะเอม อากาศข้างนอกหนาวเหลือเกิน เอมรอให้เกดหลับก่อน

ค่อยออกไปข้างนอกได้ไหม เกดกลัวผี ” การะเกดขอร้อง เนื่องจากหล่อนเป็นคนขี้กลัว

อย่างมาก

“ ได้สิเกด เดี๋ยวเอมนอนพร้อมเกดเลยก็ได้ ” เฌอเอมรับปาก

หญิงสาวทั้งสองสวดมนต์เสร็จแล้วจึงพากันล้มตัวลงนอน ขณะที่เฌอเอมกำลังเคลิ้ม

หลับ หล่อนก็ต้องตกใจตื่น เมื่อญาดาผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมกับหลับหูหลับตาเรียกเฌอเอมดังลั่น

“ เอมๆ..มาดูนี่ ”

เฌอเอมและการะเกดต่างลุกขึ้นนั่งมองดูเพื่อน ซึ่งทั้งสองเข้าใจว่าหล่อนกำลังละเมอ

“ ดูอะไรหรือญา ” เฌอเอมถามอย่างสงสัย

“ พี่ ... พี่เขานั่งอยู่บนขื่อ ” ญาดาตอบ

เมื่อได้ยินดังนั้นการะเกดก็กระโดดโหยงเข้ามานั่งจนชิดเฌอเอม แล้วกอดแขนหล่อน

ไว้แน่น

“ ไม่ต้องกลัวหรอกเกด ไม่เห็นมีอะไรเลย เกดไม่เห็นหรือว่าญาเขาหลับหูหลับตาพูด

คงจะละเมอเท่านั้นเอง ” เฌอเอมปลอบเพื่อน

“ เอม..พี่เค้านอนอยู่ที่นี่เป็นร้อยๆปีแล้ว กว่าที่จะได้พบเอมอีกครั้งช่างยาวนานเหลือเกิน

”ญาดายังคงพูดไม่หยุด

เฌอเอมเริ่มสงสัยในสิ่งที่เพื่อนเล่า ญาดากำลังกล่าวพาดพิงถึงตัวหล่อน

“ พี่เขารักเอมนะ.. เขาจะไปส่งจนถึงกรุงเทพฯ ไม่ต้องกลัวหรอก เขาอยู่ข้างเอมเสมอ ”

“ ผีแน่ ๆ อยู่ไม่ได้แล้ว เกดออกไปก่อนนะเอม” พูดจบการะเกดก็รีบวิ่งพรวดพราดออก

จากบ้านไปอย่างหวาดกลัว สักพักคนอื่นๆก็วิ่งกรูกันเข้ามาในบ้านด้วยความห่วงใยเพื่อน

“ ญาเป็นอะไรไปหรือเอม ” ประธานชมรมถาม

“ ญาเพ้อ ” หล่อนปด เพราะจริงๆแล้วหล่อนเองก็เริ่มเชื่อในสิ่งที่เพื่อนบอก

“ ใต้ต้นฉำฉาด้านซ้ายของก้อนหินใหญ่ ขุดลงไปให้ลึก พี่เขาบอกว่ามีของที่เขาจะให้แก่

สไบแพรอยู่ในนั้น ” ญาดาพูดเสียงดังขึ้น

“ไปขุดสิ ... ไป! ” ญาดาตะโกนลั่นเนื้อตัวสั่นเทา

“ เอาพระมาคล้องคอญาไว้ ” ประธานชมรมบอก

“ อย่านะ ! .. ไปทำตามที่บอกเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นข้าจะพานังนี่ไปอยู่ด้วย..ไปซิ ” เสียงญาดาย้ำ

ขณะที่ทุกคนกำลังลังเลว่าจะทำอย่างไรดี เฌอเอมจึงตัดสินใจเสียเอง

“ ขอไฟฉายหน่อย เอมอยากรู้ว่าจะจริงอย่างที่ญาพูดหรือเปล่า”

ประธานชมรมพยักหน้าแล้วถามอย่างสงสัย

“ แล้วต้นฉำฉานี่หน้าตามันเป็นยังไง ”

“ ต้นก้ามปูไง ” เพื่อนคนหนึ่งบอก เขารู้จักเพราะเป็นคนทางภาคเหนือ

วงดนตรีหยุดเล่นไปนานแล้ว เพราะนักศึกษาพากันไปมุงอยู่ใต้ต้นก้ามปูต้นใหญ่แทน

ทุกคนต่างจ้องมองเพื่อนผู้ชายสองคนที่ใช้จอบขุดลงไปตามที่ญาดาบอก

ขุด..ขุด..ขุด..จนกลายเป็นหลุมกว้าง

“ ไม่เห็นมีอะไรเลย ” เขาเงยหน้าขึ้นมาบอกเสียงหอบ

“ แกร๊ง! ” เสียงจอบกระทบโลหะดังขึ้น

ทุกคนจึงหันไปสนใจกับวัตถุที่อยู่ในหลุม ไม่ช้ามันก็ถูกนำมาวางไว้ข้างๆกองไฟ

หีบเล็กๆที่มีสนิมเกาะเขรอะกำลังเป็นศูนย์รวมความสนใจของทุกคน ญาดาเป็นคนเปิดหีบนั้น

ออก ภายในยังมีกล่องไม้ผุๆอีกกล่องหนึ่ง แล้วทุกคนก็ต้องผงะเมื่อหญิงสาวเปิดกล่องไม้ออก

สิ่งที่อยู่ในกล่องไม้เป็นกำไลทองคู่หนึ่ง ลวดลายที่ปรากฏอยู่นั้นบ่งชัดว่าเป็นศิลปะของ

เมื่อหลายร้อยปีก่อน

“ นี่เป็นของที่จะมอบให้สไบแพร แต่เสียดายที่เขาไม่มีโอกาส รับไว้สิเอม.. พี่เขาให้ ”

ญาดาบอกพลางยื่นกำไลคู่นั้นให้แก่เพื่อนรัก

“ รับสิ ” ญาดาพูดเสียงเกือบตวาด

เฌอเอมยื่นมือออกไปรับ ฉับพลันญาดาก็ล้มตึงลงไปนอนแผ่หลาอย่างไร้เรี่ยวแรง

ค่ำคืนนั้นผ่านไปด้วยดี เมื่อรับประทานอาหารเช้ากันเสร็จแล้ว รถบรรทุกคันใหญ่ก็พา

ทุกคนออกมาจากหมู่บ้านเพื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ ฝุ่นยังคงตลบตามหลังเช่นเดียวกับช่วงขา

มา จะต่างกันก็ตรงความรู้สึกของผู้จากไปเท่านั้น เนื่องจากช่วงเวลาสามวันที่อยู่บนดอย

แม่ลาผาทุกคนต่างรู้สึกผูกพันกับเมืองอันเงียบสงบ น้ำค้างยามเช้า และอากาศหนาวเหน็บ

ซึ่งเป็นเสน่ห์ที่หาไม่ได้จากเมืองหลวง

รถแล่นลัดเลาะไปตามถนนแคบๆที่ทอดยาวไปตามแนวสันเขา เฌอเอมนั่งมองต้นสน

สองข้างทางที่โอนเอนไปตามแรงลม หมอกยังคงโปรยปรายลงไม่ขาดสาย ทำให้ยากต่อการ

มองเห็นทางในระยะไกล ในขณะที่หลายๆคนเริ่มตาปรือด้วยความง่วง วินาทีนั้นคนขับรถกลับ

กะระยะในการเลี้ยวผิด รถทั้งคันเสียหลักถลาลงไปตามไหล่เขา เสียงคนหวีดร้องด้วยความ

ตกใจดังลั่นป่า ไม่นานนักมันก็หยุดนิ่งเมื่อพุ่งชนเข้ากับต้นสักต้นใหญ่ โชคดีที่รถแล่นด้วย

ความเร็วไม่มากนักจึงไม่พลิกคว่ำ แต่กระนั้นหลายๆคนก็ได้รับบาดเจ็บ

“ เอมๆเป็นอะไรไป ” ญาดาร้องเรียกเพื่อนที่นอนแน่นิ่ง ทั้งๆที่ตนเองก็เลือดไหล

อาบแก้ม

เงียบ..ไม่มีเสียงตอบจากเฌอเอม

หญิงสาวดำดิ่งไปสู่ความทรงจำที่ถูกลืมแต่กลับฝังลึกในจิตวิญญาณ

“ พี่แสงจักไปนานสักเท่าใด ” หญิงสาวผู้มีดวงตาเศร้าสร้อย เอ่ยถามชายคนรัก

ยามใกล้ถึงเวลาต้องจากกัน

“ พี่ตอบเจ้ามิได้ดอกสไบแพร แต่สัญญาว่าหากรู้แพ้รู้ชนะวันใด พี่จะรีบกลับมาหาเจ้า ”

ขุนแสงตอบโดยกลั้นความรู้สึกสะเทือนใจเอาไว้อย่างยิ่งยวด

การตามเสด็จเจ้าเหนือหัวไปรบครานี้หนักหนานัก เมื่อฝ่ายพม่ามีกำลังมากกว่าชาว

กรุงศรีอยุธยาหลายเท่าตัว ถึงกระนั้นเขาก็อยากปลอบหญิงคนรักให้คลายกังวล

“ พี่ไปรบเพื่อรักษาบ้านเมืองของเรา เจ้าเหนือหัวเคยอยู่เมืองพม่ามาก่อน ย่อมรู้

แผนการรบของข้าศึกดี เจ้ามิต้องกลัวดอก อย่างไรเสียพี่เชื่อว่าเราจะต้องเป็นฝ่ายมีชัย ”

“ ข้าจักรอพี่แสงอยู่ที่นี่ ” นางบอก

ขุนแสงยิ้มปลอบใจหญิงคนรักพลางเอ่ยถาม

“ สไบแพรอยากได้กำไลทองอย่างนั้นฤา แล้วพี่จักหากำไลจากเมืองเชียงใหม่มากำนัล

เจ้า ”

“ ข้าจะรอ ” นางเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งๆที่น้ำตาไหลอาบแก้ม

ความดำมืดครอบคลุมความนึกคิด แล้วจึงมองเห็นแสงสว่างวาบขึ้นมาแทนที่

ฝุ่นลอยคละคลุ้งอยู่เหนือสมรภูมิรบ ยากที่จะแยกออกว่าฝ่ายใดคือทหารจาก

กรุงศรีอยุธยาหรือทหารของพม่า ขุนแสงพยายามต่อสู้อย่างสุดกำลัง ในใจนึกถึงบ้านเมืองและ

นางอันเป็นที่รักเขาไม่เคยลืมคำสัญญาที่ให้ไว้ ไม่ว่าจะอย่างไรคำสัญญาของเขาจะต้องคง

เสมอ ด้วยเหตุนี้ก่อนออกรบเขาจึงฝากฝังขุนเรืองผู้เป็นสหายรัก

“ ข้าได้ฝังของที่จะมอบให้สไบแพรไว้ข้างก้อนหินใหญ่ที่อยู่ติดกับค่าย หากบุญ

ข้าหาไม่แล้ว ขอให้เจ้านำมันไปมอบให้แก่นางแทนข้าด้วย ” ขุนเรืองรับคำเพื่อน

แล้วจึงก้าวลงสู่สนามรบเช่นเดียวกัน

ขุนแสงเป็นทหารเอกผู้หนึ่งของเจ้าเหนือหัว ซึ่งมีหน้าที่คอยคุ้มกันพระองค์ให้รอดพ้น

จากภยันตราย แต่แล้วเมื่อแม่ทัพพม่าง้างคมดาบมาทางพระองค์ เขาจึงใช้ร่างของตนรับคมดาบ

นั้นแทน การรบครั้งนี้จบลงด้วยการที่กรุงศรีอยุธยาเป็นฝ่ายมีชัยเหนือข้าศึก แต่กลับต้อง

สูญเสียทหารกล้าไปถึงสองคน คือขุนแสงและขุนเรือง บรรพชนภาคภูมิใจเสมอที่ได้สละชีพเพื่อ

แลกกับแผ่นดิน จักเสียดายเพียงประการเดียวเท่านั้น คือมิอาจอยู่เคียงข้างนางอันเป็นที่รักได้

อีกต่อไป

“ เฮ้ยๆ..เอมฟื้นแล้ว ” ญาดาตะโกนอย่างยินดี

ทุกคนได้รับบาดเจ็บคนละเล็กละน้อย ยกเว้นเฌอเอมที่สลบไป ทั้งๆที่ปราศจาก

บาดแผลใดๆ เพื่อนจึงพากันเป็นห่วงหล่อนเหลือเกิน

“ ติดต่อเจ้าหน้าที่ได้แล้ว อีกชั่วโมงหนึ่งตำรวจจะมาถึง ” ประธานชมรมบอกอย่างยินดี

ก่อนที่จะหันมาถามผู้ที่เพิ่งฟื้น

“ เอมล่ะ..เป็นยังไงบ้าง ”

“ ไม่เจ็บตรงไหนเลยค่ะ นอกจากรู้สึกว่าแขนจะเคล็ดนิดหน่อย ” หล่อนตอบเสียงสั่น

หญิงสาวเดินเลี่ยงไปหยิบกระเป๋าสะพาย พลางล้วงมือเข้าไปหยิบกำไลทองคู่นั้นขึ้นมา

น้ำตาเฌอเอมรื้นดวงตา ในขณะที่มือกำกำไลทองคู่นั้นไว้แน่น หล่อนยังจำเสียงกระซิบจากเขา

ได้ดี

“ มิต้องกลัวดอก พี่ไม่มีวันยอมให้เจ้าเป็นอันตราย คำสัญญาของชายชาตินักรบจะไม่มี

วันกลับคำ พี่จะรอสักวันที่ได้อยู่เคียงข้างเจ้าอีกครา ”

กำไลทองคู่นี้ แทนใจ

จำห่างร้างอาลัย ห่วงเจ้า

แม้นต้องจากพรากไป เหมือนอยู่ คู่เฮย

ตัวพี่นี้ยังเฝ้า ห่วงน้องนางเดียว