|
เขียนโดย ภาษาสยาม
|
|
วันเสาร์ที่ 09 พฤษภาคม 2009 เวลา 19:09 น. |
ลมหายใจแห่งชีวิตยังคงดำเนินอย่างเชื่องช้า จากวัน..เป็นเดือน..จากเดือน..เป็นปี
ไม่มีที่สิ้นสุด ชีวิตจึงต้องก้าวย่างผ่านคืนวันอันหลากหลาย เพื่อหลอมรวมเป็นประสบการณ์
อันหยาบกร้านและอ่อนหวานตามจังหวะของชีวิต
แม้โลกนี้จะมีกล้องถ่ายรูปชั้นดีที่สามารถเก็บเกี่ยวรายละเอียดของภาพได้สมบูรณ์ที่สุด
แต่หากจะนำมาเทียบกับความทรงจำของหัวใจแล้ว เชื่อแน่ว่า...เทียบกันไม่ได้เลย เพราะรูปถ่าย
ที่ได้จากกล้องถ่ายรูปนั้น คงไม่สามารถถ่ายทอดความสุข เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มได้ดีเท่ากับ
ความทรงจำอันงดงามได้อย่างแน่นอน
ผู้คนมากมายที่พยายามค้นหา ไขว่คว้าความรักแท้เพื่อเยียวยาหัวใจอันแห้งโหย
บางคนโชคดีที่ประสบและเคียงข้างกับมัน แต่ผู้ที่รักษามันได้ตราบเท่าลมหายใจต่างหากเล่า
ที่โชคดีที่สุด แม้ไม่อาจตอบตนเองได้ว่าสายใยแห่งความรักจะโยงใยเราไว้ได้นานแค่ไหน
เพราะทุกๆวินาทีที่ผ่านไป " อุปสรรค " มักจะวิ่งเข้ามาชนเราอยู่เสมอ สำหรับฉันแล้วทุกๆวินาที
จึงมีค่าคู่ควรจะเก็บไว้ในความทรงจำ
ในโลกอันโหดร้ายนี้มักจะมีสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรับรู้ได้ด้วยหัวใจ
คือ หลังม่านหมอกแห่งมรสุมจะมีเธอยืนเป็นปราการอยู่ตรงนั้นเสมอ ดังนั้นแม้ฝนจะตก สายลมจะแรง
ฉันจึงไม่เคยที่จะหวาดกลัว เพราะรู้ดีว่ามือของเธอนั้นช่างแสนอบอุ่น..แม้ในค่ำคืนอันเหน็บหนาว
ท้องทะเลอันมืดมิดคงเปรียบเสมือนอนาคตอันมืดดำ ที่เราไม่สามารถมองเห็นมัน ฉันไม่เคยคิด
จะขอคำสัญญาว่าเธอจะอยู่ตรงนี้ตลอดไป แต่สิ่งที่รู้ดีคือทุกวินาทีเป็นสิ่งที่ทรงค่า และจะรักษาเอาไว้
ตราบนานเท่านาน ให้คุ้มกับที่ชีวิตได้เกิดมาพบกัน ฉะนั้นเธอจึงไม่ควรหวาดกลัวกับสิ่งที่มันยัง
มาไม่ถึง เพราะอย่างน้อยๆความทรงจำอันยิ่งใหญ่ก็จะอยู่คู่กับเราตราบจนชีวิตจะหาไม่ ฉันจะจำแววตา
ของเธอ รอยยิ้มของเธอ ไปจนตราบลมหายใจสุดท้ายจะคงอยู่
หากชีวิตนี้เลือกได้....ตราบลมหายใจสุดท้ายขออยู่เคียงข้างเธอ
by น้ำฟ้า
|
|
แก้ไขล่าสุด ใน วันอาทิตย์ที่ 29 เมษายน 2012 เวลา 16:58 น. |
