" จุดจบของการเดินทางอันแสนโดดเดี่ยว คือ การมีใครสักคนมาเดินเคียงข้าง

คอยจูงมือ  ประคับประคองกันไป  แม้จะผ่านอุปสรรคนานัปการที่ถาโถมเข้ามาใส่ชีวิต

' ความรัก ' ก็สามารถนำพาคนสองคนให้ข้ามผ่านไปได้ "

        มันคือความจริงที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคน  หากแต่ความจริงนี้จะดำเนินไปได้

ยาวนานแค่ไหน  เดือน ปี หรือนานเนิ่นเกินทศวรรษ  หากว่าเป็นอย่างหลังแล้ว

นั่นคือความโชคดีที่สุดในชีวิตรักเลยทีเดียว

        หลายครั้งที่ได้ยินใครคนพร่ำบ่นว่า " ถูกความรักทำร้าย" ความรักคือสิ่งดีงาม

คอยชะโลมจิตใจเปลี่ยวเหงาให้หายอ้างว้างต่างหาก  มันไม่เคยคิดทำร้ายผู้ใด

มนุษย์ต่างหากเล่าที่ประหัตประหารกันเอง  โดยใช้ความรักเป็นเครื่องมือ  เพราะวันเวลา

อันเนิ่นนานในการคบกันทำให้เกิดความเบื่อหน่าย  รวมไปถึงความเห็นแก่ตัวในใจ

ทำให้กล้าทำร้ายคนที่ตนเคยเอ่ยคำว่า " รัก "

       คุณลืมไปแล้วหรือ ...ว่าครั้งหนึ่งเคยปรารถนาที่จะได้รับความสักเพียงใด

เชื่อแน่ว่าเมื่อความรักบังเกิด  หลายๆคนเกิดอาการผิดปกติขึ้นหลายๆอย่าง

อาทิ  เป็นโรคจิตติดโทรศัพท์จนลืมความหิว  เหม่อลอย..คิดถึงเขาอยู่คนเดียว

ชอบฟังเพลงซึ้งๆแล้วแอบจินตนาการว่าตนเองเป็นตัวเอกในเอ็มวี  รวมไปถึง

อีกหลายๆอาการที่บ่งบอกว่า  ถูกความรักครอบงำอย่างสิ้นเชิง

      กาลเวลาย่อมสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้หลายๆอย่าง  รวมไปถึงเปลี่ยน

ความรู้สึกในใจมนุษย์  เปลี่ยนคนที่หนักแน่นมั่นคง  กลายเป็นคนหวั่นไหวโลเล

เปลี่ยนคนเคยรักให้กลายเป็นความเคยชิน และแหนงหน่ายไปในที่สุด  หาก

ต่างฝ่ายต่างเกิดความรู้สึกเฉกเช่นเดียวกันก็คงไม่มีใครเจ็บปวด  แต่ร้อยละเก้าสิบเก้า

จะต้องมีฝ่ายหนึ่งที่ยังรัก  และแน่นอนต้องเป็นฝ่ายเจ็บ  เพราะความทรงจำ

มันคอยหลอกหลอนให้ทุกข์ทรมาน

     อย่าว่าลืม....ในยามทุกข์ใครเคยซับน้ำตา

    อย่าลืมว่า.....ใครดูแลยามป่วยไข้

    อย่าลืมว่า.....ใครเคยเป็นกำลังใจในยามท้อ

    อย่าปล่อยให้.....ชนวนเหตุเล็กๆน้อยๆมาทำลายคนที่รักคุณมาก  เพราะในวันที่คุณ

หันกลับไปมองอดีต  คุณอาจจะได้พบเพียงคำว่า  " สายเกินไป "

                                                           by   น้ำฟ้า