เยาวชนไทยกับการอ่าน

            ในฐานะครูคนหนึ่ง..

            บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้าพบว่ามีหน่วยงานต่างๆทั้งภาครัฐและเอกชนออกมารณรงค์เพื่อให้เด็กไทยมีนิสัยรักการอ่านซึ่งเป็นสิ่งที่ดีและควรสนับสนุน หากแต่อีกนัยหนึ่งนั้น ยังมีบางสิ่งที่ทุกคนมองข้าม เพราะมัวแต่มุ่งมั่นให้เด็กอ่าน อ่าน และอ่าน โดยมิได้คัดกรองว่า หนังสือที่เด็กอ่านนั้นอาจจะมีบางสิ่งแทรกซึมอยู่

            ตลอดระยะเวลาที่ได้คลุกคลีกับเด็กวัยรุ่นมาอย่างใกล้ชิดนั้น ทำให้ข้าพเจ้ามองเห็นบางสิ่งที่เริ่มผุดขึ้นกลางห้วงบรรณพิภพ ซึ่งก็คือสื่อลามกอนาจารนั่นเอง เนื่องจากหนังสือบางประเภทนั้นแม้มิใช่หนังสือแนวปลุกใจเสือป่า แต่กลับมีเรื่องราวเกี่ยวกับเซ็กส์ปะปนอยู่อย่างโจ๋งครึ่ม โดยหนังสือดังกล่าวนั้น คือ การ์ตูนญี่ปุ่น และนวนิยายนั่นเอง

            การ์ตูนญี่ปุ่น..หนังสือยอดฮิตของวัยมัน

            นับเป็นเวลาเนิ่นนานแล้วที่การ์ตูนญี่ปุ่นเข้ามามีบทบาทต่อวัยรุ่นไทย กระทั่งในสมัยที่ข้าพเจ้าเป็นวัยรุ่นก็ตาม ข้าพเจ้าก็ถือเป็นอีกผู้หนึ่งที่ชื่นชอบการอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นเช่นเดียวกัน จึงทำให้มองเห็นว่าการ์ตูนญี่ปุ่นในวันนี้แตกต่างจากอดีตอย่างไรบ้าง

            ความทรงจำเกี่ยวกับการ์ตูนญี่ปุ่นในความคิดของข้าพเจ้า คือ การ์ตูนที่แสดงการดำเนินชีวิตของตัวละคร อาจจะเน้นความรัก ความสนุกสนานและซาบซึ้งได้อย่างกลมกลืน ส่วนที่เป็นแนวแอ็คชั่นก็อ่านแล้วตื่นเต้นได้อย่างเหมาะเจาะพอดี แต่ในปัจจุบันนั้น..คงปฏิเสธไม่ได้ว่ามีสิ่งที่เพิ่มขึ้นในเนื้อหาการ์ตูนอีกอย่างหนึ่ง คือ ความอนาจาร ซึ่งแสดงเป็นภาพออกมาอย่างเปิดเผย โดยมิต้องจินตนาการแต่อย่างใด

            นวนิยาย..ศิลปะทางภาษาอันทรงคุณค่าด้วยวรรณศิลป์

            เนื่องจากนวนิยายเป็นงานเขียนที่ต้องเรียงร้อยตัวอักษรเป็นเรื่องราวเพื่อให้ผู้อ่านจินตนาการตามไปด้วย ดังนั้นแต่ละตัวอักษรที่กลั่นกรองออกมาจากผู้ประพันธ์นั้นย่อมเกิดจากจิตสำนึก และเป็นสิ่งที่นักเขียนพิจารณาแล้วว่าเหมาะสมกับเนื้อเรื่อง แต่ในปัจจุบันกลับมิได้เป็นไปดังนั้น เนื่องจากมีนวนิยายหลายๆเรื่องที่ถูกเขียนขึ้นเพื่อตลาดอันเปิดกว้าง โดยไร้จิตสำนึกอย่างสิ้นเชิง ทั้งๆที่ท่านรู้ดีว่างานเขียนทุกชิ้นมักจะมีผู้อ่านในทุกระดับ การกำหนดประเภทของผู้อ่านตามแบบฉบับของ NC นั้น จึงเป็นเพียงการแก้ไขปัญหาที่ปลายเหตุซึ่งไม่ได้ผลเท่าที่ควรในสายตาของข้าพเจ้า

            เมื่อกล่าวถึงนวนิยาย NC แล้วจึงใคร่ขออธิบายความหมายอย่างคร่าวๆ ดังนี้

            NC นั้น  ย่อมาจาก No children under  ความหมายของคำว่า NC จึงหมายถึงนวนิยายที่มีเนื้อหาบางฉากหรือบางตอนรุนแรงมาก โดย ส่วนใหญ่ก็มักจะเกี่ยวกับเรื่อง เพศ ศีลธรรม ศาสนา คำหยาบคาย การต่อสู้ หรือการกระทำที่รุนแรงมาก รวมไปถึง อาจจะมี ฉากคลอดลูก ฉากฆ่ากัน ฉากข่มขืน หรือฉากเสพยาเสพติด ที่มองเห็นเป็นรูปธรรมสื่อออกมาอย่างชัดเจน ซึ่งไม่เหมาะสมต่อเด็กหรือเยาวชนที่อายุยังไม่ถึงเกณฑ์เลยแม้แต่น้อย

   นวนิยายประเภท NC ที่มักจะพบเห็นบ่อยที่สุด คือ นวนิยายที่มีฉากอนาจาร เพราะผู้ประพันธ์มักจะคิดว่ามีผลต่อเรตติ้งและยอดขาย หรือแม้แต่ตามเว็บไซต์ต่างๆที่เปิดกว้างสำหรับเผยแพร่นวนิยายก็ตามที ก็มักจะมีผู้ที่พยายามเขียนถึงฉากเหล่านี้อยู่เป็นจำนวนมาก โดยบางคนกล่าวอ้างว่าเป็นบทอัศจรรย์ ซึ่งข้าพเจ้าใคร่ขอย้อนถามสักนิดว่า ท่านรู้จักคำว่าบทอัศจรรย์ดีแค่ไหน จึงกล้าลดทอนคุณค่าของวรรณคดีไทยโดยการนำคำคำนี้มาใช้กับสื่อที่มุ่งเน้นไปทางอนาจาร

ตัวอย่างบทอัศจรรย์

๏ พระเสด็จไคลสู่ห้อง...............บรรทม
ถึงอาสน์บรรจถรณ์สม..............ม่านแพร้ว
พรวนเงินพรวนคำสม................สายสูตร
ยี่ภู่ทองรองเตียงแก้ว................เพริศแพร้วเพดาน
๏ โอฬารสารเสนาะพร้อง............พาที
สองเกษมเปรมปรีด์..................ผ่องแผ้ว
รวยรื่นรสฤดี...........................ปราโมทย์
พระตระกองกายแก้ว.................แนบเนื้อแนมนม
๏ ชมพักตร์จุมพิศเน้น................นวลปราง
เอนแอบอุรานาง........................แนบไท้
สองร่วมภิรมย์ปาง....................ประดิพัทธ์ กันแฮ
ดุจลดารัดไม้...........................เมื่อเมื้อราตรี
๏ พยุพยับเมฆครื้น...................ครวญหาญ
วิรุณร่วงโรยรินฉาน..................ครึกครื้น
เวหาฮึกมืดมัวปาน....................เดือนดับ
บงกชแบผกาชื้น......................กลิ่นหรื้นรัญจวน

                                                  ลิลิตเพชรมงกุฎ

            จากตัวอย่างดังกล่าวจะเห็นได้ว่า แท้จริงแล้วบทอัศจรรย์มิได้มีเนื้อหาหยาบโลนเลยแม้แต่น้อย เป็นการบรรยายธรรมชาติให้ผู้อ่านเกิดจินตนาการได้อย่างงดงาม มิได้พรรณนาถึงพฤติกรรมมนุษย์ที่แสดงออกต่อกันอย่างโจ๋งครึ่มแต่อย่างใด ดังนั้นจึงไม่ควรกล่าวอ้างถึงวรรณคดีไปในทางที่เสื่อมเสีย

            เมื่อเขียนมาถึงจุดนี้ ทำให้ข้าพเจ้ากระหวัดใจไปถึงนวนิยายบางเรื่องที่มีตัวละครอยู่ในวรรณะกษัตริย์แต่กลับบรรยายฉากรักออกมาโดยไม่คำนึงถึงที่ต่ำที่สูง ซึ่งข้าพเจ้าได้แต่มองอย่างอนาถใจ และนึกเสียดายภาษาไทยอันทรงคุณค่าที่ต้องมาด่างพร้อยเพราะคนเพียงไม่กี่คน

            ปัญหาที่กล่าวอ้างในข้างต้นเป็นปัญหาที่ต้องแก้ไขอย่างรีบด่วน และที่สำคัญที่สุดคือการปลูกฝังจิตสำนึกให้ทั้งผู้ประพันธ์และผู้อ่าน โดยผู้ประพันธ์นั้นพึงมีจรรยาบรรณของนักเขียน งานเขียนที่ดีย่อมงดงามด้วยศิลปะการบรรยาย โดยกำหนดโครงเรื่อง และดำเนินเรื่องตามจินตนาการอันบรรเจิดของผู้เขียน มิใช่เพียงเพราะฉากใดฉากหนึ่ง ซึ่งท่านควรมีจิตสำนึกว่า ผลงานที่จะนำไปเผยแพร่ออกสู่สังคมนั้น ย่อมต้องเป็นงานเขียนที่มิได้หวังผลทางการตลาดแต่เพียงอย่างเดียว และในส่วนของผู้อ่านนั้นก็ควรเลือกที่จะรับเอาสิ่งดีๆเข้ามาประดับสมอง มิใช่เพียงความอยากรู้อยากลองจนขาดเหตุผล ซึ่งหากไม่มีใครมองเห็นปัญหาเหล่านี้ งานศิลปะก็จะเกิดขึ้นควบคู่กับอนาจารจนเป็นเรื่องที่ทุกคนเคยชิน และเมื่อทุกคนคิดได้ก็อาจจะถึงเวลาที่เรียกได้ว่า..สายเกินแก้ ก็เป็นได้

                                                                                    น้ำฝน  ทะกลกิจ