กำลังใจ..เปลวไฟแห่งความฝัน

เชื่อว่า..ทุกทางเดินย่อมต้องมีขวากหนาม ให้ต่อสู้ ให้ฟันฝ่า จนกว่าจะถึงปลายทางที่รอคอย

เชื่อว่า..อุปสรรคเป็นเพียงบททดสอบกำลังใจ และเป็นประสบการณ์ยิ่งใหญ่หากก้าวผ่าน

เชื่อว่า..การแก้ปัญหาอย่างใจเย็น จะทำให้มองเห็นทางสว่าง

            เพราะเคยเดินบนถนนชีวิตที่ขรุขระตลอดมา ทำให้เริ่มเข้าใจว่า ทุกๆปัญหาที่ประดังเข้ามานั้น ต้องใช้สติและความอดทนในการแก้ไข จึงทำให้ปัญหาใหญ่ ค่อยๆเล็กลง

            กว่าจะมีงานเขียนเรื่องแรก..มิใช่เรื่องง่าย

            จากเด็กสาวที่มีเพียงสองมือเปล่า เข้ามาโลดแล่นอยู่ในเมืองหลวงทั้งที่ตั้งใจเอาไว้ตลอด ว่าจะทำงานอยู่เชียงใหม่หลังจากเรียนจบ ทางเดินแต่ละก้าวจึงเต็มไปด้วยขวากหนาม ต้องอดทนและปลอบใจตนเองอยู่เสมอ ว่าทุกสิ่งย่อมผ่านพ้นไปตามกาลเวลา

            จวบจนได้เข้าไปสอนอยู่ในโรงเรียนปากเกร็ด และรู้จักกับ อ.อำไพพรรณ ประกายการเขียนจุดเล็กๆจึงเกิดขึ้น เมื่อท่านแนะนำให้ประกวดงานเขียน ซึ่งเดิมทีก็ทำด้วยความเกรงใจ แต่พอนานไปเริ่มเข้าใจว่าเราเป็นครูภาษาไทย เมื่อเด็กทำ ครูก็ต้องทำ เพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้แก่เด็ก งานเขียนจึงค่อยๆเขยิบจาก เรียงความ บทกลอน เป็นเรื่องสั้น จนเริ่มเขียนนวนิยายเรื่องแรกเมื่อต้นปี ๒๕๕๒ ( เดิมทีก็หัดๆเขียนอยู่บ้างลุ่มๆดอนๆ )

            แรงบันดาลใจจากการเขียนมีหลายข้อ เริ่มต้นเลย เพราะตนเองต้องสานฝันของใครหลายคน

                อยากเป็นความภาคภูมิใจ ของพ่อกับแม่

อ.อำไพพรรณที่พูดเสมอว่า  อยากให้เป็นนักเขียน ไม่รู้เหตุผลนัก แต่ก็ทำตาม

อาชมพรพจนานุกรมส่วนตัว และที่ปรึกษาด้านกวี

พี่แก้ววิรัตต์ยา ปันนี่ กอล์ฟ พี่มะหลี พี่อ้วน ใหม่ น้องมดน้องนุ่น น้องๆ จาก TBHและ

นักอ่านทุกคนที่ให้กำลังใจตลอดมา

อุปสรรคที่อยากก้าวข้ามมันให้ได้

ในช่วงที่เขียนสัตยาภพนั้น ถือ ว่าเป็นช่วงมรสุมของชีวิตเลยก็ว่าได้ เพราะมีเรื่องราวมากมายที่ทำให้ท้อแท้ ต้องแก้ปัญหา แต่ก็พยายามตัดใจจนเขียนนวนิยายจบลงได้( ทั้งนี้ขอน้อมขอบพระคุณ อาชมพร และคุณอรุณสุขที่มอบบทกลอนให้ รวมทั้งลุงบี่ อ.สมพร ผู้แต่งเพลงมนต์ระมิงค์ด้วยค่ะ )

มั่นใจไหม ?.. ไม่มั่นใจนัก เพราะเป็นนวนิยายเรื่องแรก ทว่าคนเราต้องมีก้าวแรกกันทุกคน จึงต้องลอง..กันสักตั้ง

เริ่มต้นจากการประกวดนวนิยายในโครงการหนึ่ง ซึ่งเป็นความตั้งใจอันสูงส่ง และถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มีส่วนร่วม แต่ด้วยมิได้มีการห้ามโพสต์ลงในอินเทอร์เน็ตแต่อย่างใด “ สัตยาภพ ”จึงผ่านสู่สายตาคนอ่านในเว็บไซต์ ช่อง ๓ เป็นที่แรก เพื่อหาคำติชม แนะนำ และเมื่อต่อมาทางเว็บไซต์มีการนำงานเขียนที่โพสต์ไว้มาประกวด สัตยาภพ ก็กลายเป็นผลงานที่ได้รับรางวัลในชั่วพริบตา น้ำฟ้า จึงถอนตัวจากการประกวดโครงการแรก โดยตั้งกระทู้ถึงกองประกวดในเว็บไซต์หลักของโครงการ ทว่ามิได้ทำหนังสืออย่างเป็นทางการเพราะเมื่อแรกส่งนั้น มิได้มีหนังสือตอบรับตอบกลับมา จึงไม่มั่นใจนักว่างานถึงหรือไม่ ( แต่ต่อมาก็ได้ทำหนังสือสละสิทธิ์ไปในภายหลัง ) ดังนั้นจึงถอนเรื่องเนื่องจากต้องการความชัดเจนให้ตนเองเท่านั้น..

            ผ่านไปราวสามเดือนก็มีสำนักพิมพ์ติดต่อเข้ามา น้ำฟ้าจึงตัดสินใจส่งงานพิจารณา จนได้ตีพิมพ์ออกมาเป็นรูปเล่ม ในวันที่ ๒๘ กรกฎาคม ๒๕๕๓ ซึ่งเมื่อวางแผงก็นับเป็นงานเขียนที่พอมีคนรู้จักอยู่บ้าง จวบจนเวลาผ่านไปร่วมสองเดือนเมื่อเข้าไปในลิงค์นวนิยาย กลับพบว่าตนเองถูกตามด่าว่าเป็นคนโลภ อยากได้รางวัลหลายโครงการ ไร้จรรยาบรรณ ขาดความซื่อสัตย์ เหมือนบุคคลท่านหนึ่ง ( ซึ่งจริงๆท่านมิได้เป็นอย่างที่กล่าวอ้าง ) โดยบุคคลผู้ไม่ประสงค์ออกนาม และได้มีนักอ่านหลายท่านเข้าไปตอบโต้แทน ทว่าน้ำฟ้าก็เพียงแค่ชี้แจง เพราะมั่นใจว่าบุคคลผู้ไม่ประสงค์ดีต้องการดิสเครดิตให้คนอ่านขาดศรัทธาและทำให้ตนเองท้อแท้จนล่าถอย แต่น้ำฟ้าใช้วิธีการปรึกษาบรรณาธิการและผู้ใหญ่หลายท่าน ได้ความว่า เราจะนิ่งและจับไอพีเผื่อต้องใช้ในทางกฎหมาย ซึ่งภายหลังบุคคลผู้นั้นก็เงียบไป..

            แม้จะรู้สึกอึ้งว่าวงการเขียนมีแบบนี้ด้วยหรือ แต่กำลังใจจากผู้อ่านก็ทำให้สลัดความรู้สึกแย่ๆลงไปได้ ประกอบกับตนเองเป็นคนที่จิตใจเข้มแข็งมาตั้งแต่เด็ก จึงปล่อยให้เวลาเยียวยาสถานการณ์เอง น้ำฟ้า จึงขอขอบพระคุณทุกท่านที่กล่าวอ้าง เพื่อนๆที่ให้กำลังใจ ร่วมแก้ไข และผู้อ่านที่เปรียบเสมือนยาชูกำลังชั้นดี

            เพราะมี เธอ ในวันนั้น..จึงมี ฉัน ในวันนี้..จริงๆ

                                                                                                          น้ำฟ้า