ภาษาสยามเว็บบอร์ด

วัดพระธาตุกลางใจเมือง(สะดือเมือง)



วัดพระธาตุกลางใจเมือง สร้างขึ้นในสมัย พระเจ้ากือนาธรรมิกราช เจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่ แล้วได้ทรงประทานนามว่า “วัดสะดือเมือง” อันหมายถึงจุดศูนย์กลางของเวียงพร้าววังหิน แล้วก็มีความเจริญรุ่งเรืองมาโดยตลอด จนกระทั่งถึงพุทธศักราช ๒๑๐๑ ล้านนาตกเป็นเมืองขึ้นของพม่า วัดพระธาตุสะดือเมืองก็ถูกปล่อยให้เป็นวัดร้างตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา นับเป็นเวลานานร่วม ๓๗๑ ปีทีเดียว

นานวันเข้าคนเดินผ่านไปผ่านมาก็จะมองเห็นองค์พระธาตุตระหง่านอยู่ จนมาถึงวันที่ ๒๔ ตุลาคม เดือนเกี๋ยงเหนือ ( เดือน ๑๑) แรม ๕ ค่ำ พ.ศ.๒๔๗๒ ท่านครูบาเจ้าศรีวิชัย แห่งสำนักบ้านปาง อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน ได้เดินทางมาพักที่ถ้ำเชียงดาว อำเภอเชียงดาว คณะศรัทธาพี่น้องอำเภอพร้าวทราบข่าว ท่านครูบาเจ้ามาพักที่ถ้ำเชียงดาวก็ได้พากันไปนมัสการทำบุญร่วมกับท่านเป็นจำนวนมาก พ่ออุ้ยคำตัน จันทร์จรมานิตย์ ก็ได้อาราธนานิมนต์ท่านมาอำเภอพร้าวท่านก็รับนิมนต์ วันที่ ๒๕ ตุลาคม ท่านก็ออกเดินทางจากถ้ำเชียงดาว สมัยนั้นทางเข้าสู่อำเภอพร้าวไม่มีทางรถยนต์ ท่านต้องย้อนล่องใต้สู่ทางเดินเข้าอำเภอแม่แตง ผ่านมาทางบ้านช่อแล อำเภอแม่แตง มาทางแม่วะ แม่จวน ห้วยหินฝน มานอนค้างที่วัดแม่แพง อำเภอพร้าว เพราะเดินทางโดยเท้าขึ้นเขาลงห้วย มาพักฉันอาหารเช้าที่วัดแม่แวนหลวง อำเภอพร้าว มาถึงวัดสันทรายเวลา ๑๗ นาฬิกาของวันที่ ๒๖ ตุลาคม พ.ศ.๒๔๗๒ มาพักที่วัดสันทราย ๑ คืน ตอนกลางคืนท่านก็เข้าวิปัสสนา พอรุ่งเช้าท่านก็บอกแก่คณะศรัทธาที่มาทำบุญเป็นจำนวนมากพร้อมกันกับพ่ออุ้ยคำตัน จันทร์จรมานิตย์ ที่ปฏิบัติใกล้ชิดท่าน ว่า “อาตมาจะสร้างวัด วัดที่อาตมาจะสร้างนั้น ไม่ใช่วัดสันทราย เมื่อคืนนี้มีรุกขเทวดามาอาราธนาให้สร้างวัดที่สำคัญยิ่งมาแต่อดีต อยู่ห่างจากวัดนี้ไปทางทิศตะวันออก...”

เมื่อฉันอาหารเช้าเสร็จแล้ว ท่านก็ออกเดินทางนำหน้าคณะศรัทธามุ่งหน้ามาทางทิศตะวันออก พอมาถึงวัดร้าง ( วัดพระธาตุ ) ท่านก็บอกว่า วัดนี้ตรงกับที่รุกขเทวดามาบอก ท่านก็พาคณะศรัทธาค้นตามกองอิฐ ตามองค์พระธาตุซึ่งพังลงมาตามกาลเวลาอันนานแสนนาน ประมาณ ๒ ชั่วโมง ท่านก็ได้พบศิลาจารึก เป็นหินสีดำนิล ปรากฏว่ามีตัวหนังสือของภาคเหนือมีใจความว่า “วันพฤหัสบดี เดือน ๖ ขึ้น ๗ ค่ำ ปีชวด พ.ศ.๑๙๒๘ กือนาธรรมมิกราชา ( ผู้สร้าง ) วัดนี้ชื่อว่าสะดือเมือง “ พบของจำนวนมาก ท่านจึงมีผอบบรรจุพระธาตุ เทียนเงินเทียนทอง ส่วนหินสีดำนิลนั้นท่านครูบาว่าเป็นของมีค่ามาก บรรจุไว้ในองค์พระธาตุ ให้รักษาไว้กับวัดมีระฆังทองปนเงิน ๑ อัน สลักอักษรขอมโดยรอบ เสียงกังวานมาก ท่านสร้างพระธาตุ โบสถ์ พร้อมๆกันเป็นเวลาสองเดือนก็เสร็จบริบูรณ์แล้ว ก็ได้ถวายทานและตั้งชื่อใหม่ว่า วัดพระธาตุกลางใจเมือง วัดนี้เป็นวัดวิเวกเพราะอยู่ห่างจากหมู่บ้าน ๑ ถึง ๒ กิโลเมตร เมื่อท่านสร้างเสร็จแล้วก็เดินทางกลับไปวัดบ้านปางและได้สร้างวัดสำคัญในจังหวัดเชียงใหม่ ลำพูน อีกเป็นจำนวนมากเมื่อท่านมรณภาพไป ทางคณะกรรมการก็ได้แบ่งอัฐิดูกแขนเบื้องขวา มาบรรจุไว้ที่วัดพระธาตุกลางใจเมือง ให้เป็นที่สักการบูชาแก่ทุกๆ คน

พี่น้องชาวอำเภอพร้าว และอำเภอใกล้เคียงจะมาสรงน้ำพระธาตุ และอัฐิของครูบาเจ้าทุกเดือน ๙ เหนือ ( เดือน ๗ไทย) ขึ้น๑๕ ค่ำ เป็นประจำทุกปี เป็นประเพณีที่พี่น้องชาวอำเภอพร้าวจะลืมเสียไม่ได้ พอเดือน ๙ เหนือ มาถึง วันขึ้น ๑๔ ค่ำ จะมีการสมโภชน์ตลอดคืน วันขึ้น ๑๕ ค่ำ จะมีการจุดบอกไฟเป็นพุทธบูชาตลอดวัน



ประวัติย่อของไม้ศรีมหาโพธิ์ ๓ ต้นของ วัดพระธาตุกลางใจเมือง ตำบลสันทราย อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่

เมื่อสมัยพุทธกาลก่อนโน้น มีพระอรหันต์เจ้าชื่อโมคคัลลานะ ได้เดินทางเผยแพร่พระธรรมคำสั่งสอน ของพระสัมมาสัมมาพุทธเจ้ามาสู่ล้านนาประเทศคือแคว้นล้านนาไทย ได้ผ่านมาอำเภอพร้าว มาทางทิศใต้ถึงบ้านโหล่งขอด สายบาตรของท่านทำท่าจะขาด จึงให้ท้าวมหายักษ์ไปขอด้ายจากชาวบ้านมาเย็บต่อสายบาตรของท่าน ปรากฏว่าไม่ได้ชาวบ้านบอกไม่มี ท่านจึงขอดสายบาตรของท่านที่นั่นจนปรากฏได้นามชื่อว่าขอดมาจนทุกวันนี้ ( ที่น่าอัศจรรย์ว่าชาวบ้านโหล่งขอดปลูกฝ้ายไม่มีดอกฝ้ายจนเท่าทุกวันนี้ ) ท่านได้เดินทางสู่ทิศเหนือ มาพักที่ถ้ำ ปัจจุบันนี้ตั้งอยู่เชิงเขาด้านทิศตะวันออกของตัวอำเภอปัจจุบันห่างประมาณ ๗ กิโลเมตร จนได้ชื่อว่าถ้ำโมคคัลลานะมาจนทุกวันนี้ และท่านได้ผ่านมาทางวัดพระธาตุ ท่านได้ใช้ท้าวมหายักษ์เอากิ่งไม้ศรีมหาโพธิ์ ซึ่งท้าวมหายักษ์ได้นำมาพร้อมกับท่าน ตัดออกเป็น ๓ ท่อน เอามาปลูกไว้เรียงไปทางทิศตะวันตก ๑ ๒ ๓ ตามลำดับจนปรากฏมาทุกวันนี้ ตามตำนานเมืองเหนือระบุว่าท่านได้เอาเสาอินทขิลมาฝังไว้ที่วัดพระธาตุ ท้าวมหายักษ์ก็เลยถวายดาบไว้ที่วัดพระธาตุด้วย ต่อจากนั้นท่านได้ไปสู่ดอยขุนโก๋น ซึ่งอยู่ทางทิศเหนือตัวอำเภอพร้าวประมาณ ๘ กิโลเมตร ตำนานกล่าวมหายักษ์ได้กวนใจท่านจนท่านหนีมาอยู่ถ้ำดอกคำ ท้าวมหายักษ์ได้เอาดอกไม้คำมากับท่านที่ถ้ำจนได้ชื่อว่า ถ้ำดอกไม้คำ มาจนทุกวันนี้

ไม้ศรีมหาโพธิ์ต้นแรก ( ต้นที่ติดกับวัด ) เมื่อประมาณร้อยปีเศษ กลางคืนเกิดพายุฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนักทำให้ต้นไม่ศรีต้นแรก ซึ่งมีกิ่งก้านสาขางามนั้นล้มคลืนลงมาไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือซึ่งเป็นหลุมหนองน้ำ ตามคำบอกของผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้าน บอกว่าสมัยวัดพระธาตุสร้างอยู่นั้นพอถึงฤดูฝนน้ำจะขัง ปลาชุมมาก ชาวบ้านใกล้เคียงชอบเอาไซ ( เครื่องดักปลา ) ไปดักไว้ตามกิ่งไม้ศรีมหาโพธิ์ซึ่งล้มลงมานั้นเป็นประจำ อยู่มาอีก ๒ ปี มีคืนหนึ่งเกิดฝนตกหนัก แผ่นดินไหว ฟ้าร้องฟ้าผ่าตลอดคืน พอรุ่งเช้าชาวบ้านไปยกไซเอาปลา แต่ปรากฏว่าไม้ศรีมหาโพธิ์ได้ลุกขึ้นตั้งต้นดังเดิม โดยมีไซเครื่องมือดักปลาของชาวบ้านไปติดบนยอดไม้ศรีมหาโพธิ์หมด ชาวบ้านพากันแตกตื่นไปดู บางคนก็หาไม้ไปค้ำไว้สมัยนั้นบ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดคือบ้านสันศรี มีพ่อต๊าวอาจ แม่แก้ว เป็นนายบ้าน ได้นำลูกบ้านไปแผ้วถางเอาไม้ค้ำ กลัวไม้ศรีมหาโพธิ์จะล้มลงมาอีก พ่อต๊าวอาจก็เลยเปลี่ยนชื่อบ้านสันศรีมาเป็นศรีค้ำ จนทุกวันนี้ พอไม้ศรีมหาโพธิ์ลุกขึ้นเองได้พอวันต่อมาเวลาบ่าย ตามคำบอกของผู้เฒ่าผู้แก่ที่มีอายุมากหลายคนในหมู่บ้านที่มีชีวิตอยู่ ท่านบอกว่าจะมีควันออกจากต้นไม้ศรีมหาโพธิ์ สีขาวพุ่งพวยขึ้นสู่ท้องฟ้า เป็นลำยาวอยู่ถึง ๗ วัน ๗ คืน ในขณะนั้นจะมีประชากรทั้งใกล้และไกล ก็พากันเอาน้ำอบ น้ำหอมมาสะสรงกราบไหว้บูชาเป็นจำนวนมาก พอถึงสงกรานต์เมืองเหนือ จะมีชาวบ้านในอำเภอ ต่างอำเภอ ต่างจังหวัดมาเที่ยวอำเภอพร้าว จะมากราบไหว้บูชาเป็นประจำทุกปี

ภาพ : Google Sites พระเพลิน

เข้าวัดทุ่งน้อย ตำบลบ้านโป่ง อำเภอพร้าว เพื่อกราบครูบาอินสม สุมะโน



ครูบาอินสม สุมโน แห่งวัดทุ่งน้อย อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่

ครูบาอินสม สุมโน (พระครูสีลวุฒากร) พระอริยะสงฆ์ แห่งวัดทุ่งน้อย ต.บ้านโป่ง อ.พร้าว จ.เชียงใหม่ ศิษย์สาย ครูบาเจ้าศรีวิชัย สิริวิชโย นักบุญแห่งล้านนาไทย

ครูบาอินสมนั้นเป็นกำลังสำคัญในการช่วยเหลือครูบาเจ้าศรีวิชัยในการสร้างทางขึ้นดอยสุเทพจนสำเร็จลุล่วง ท่านผู้พร้อมด้วยศีลาจารวัตรอันงดงาม เป็นที่เลื่อมใสศรัทธาของพุทธศาสนิกชนทั้งใกล้และไกล เป็นผู้หนักแน่นมั่นคงในพระพุทธศาสนา ดำเนินตามปฏิปทาที่พระพุทธเจ้าทรงวางไว้อย่างเคร่งครัด ไม่ยึดติดกับลาภยศใดๆทั้งสิ้น ตลอดจนสิ้นอายุขัยของท่าน ปฏิปทาประการสำคัญที่เด่นชัดยิ่ง คือ เมตตาธรรม ซึ่งท่านได้ช่วยสงเคราะห์ผู้อื่นที่มีความเดือดร้อน เมื่อมาขอความเมตตา ท่านก็ช่วยให้พ้นจากทุกข์ภัยได้มีความสุข โดยมิได้เลือกชั้นวรรณะ หมู่เหล่า ยากดีมีจนอย่างไรชีวิตของท่านจึงเป็นชีวิตที่ทรงคุณค่า เกิดมาเพื่อยังประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนทุกหมู่เหล่า ดั่งรังสีแห่งสังฆรัตนที่เปล่งประกายให้แสงสว่างแก่โลกมนุษย์ จึงนับว่าครูบาอินสมเป็นพระสุปฏิปันโนโดยแท้จริง



ในหนังสือปฏิปทาของท่านครูบาอินสม สุมโน ที่คณะศิษย์พิมพ์ถวาย เมื่อปี พ.ศ ๒๕๒๘ ได้บอกเล่าถึงประวัติของท่านว่า

ครูบาอินสม สุมโน มีภูมิลำเนาอยู่ที่บ้านป่าหวาย หมู่ ๗ ตำบลบ้านโป่ง อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งเดิมนั้นบ้านป่าหวายขึ้นกับบ้านทุ่งน้อย หมู่ ๖ ตำบลบ้านโป่ง อาณาเขตติดต่อกันต่อมาทางราชการแยกบ้านป่าหวายไปขึ้นกับบ้านหนองไฮ หมู่ ๗ เพราะการไปมาลำบากต้องข้ามน้ำแม่งัด ละแวกดังกล่าวชาวบ้านส่วนใหญ่อพยพมาจากที่อื่น เช่น บ้านแม่เหียะ อำเภอหางดง บ้านแม่แรม บ้านแม่ริม และจากเมืองเชียงราย

ครูบาอินสม สุมโน เกิดเมื่อวันที่ ๑๗ ตุลาคม พ.ศ ๒๔๔๔ บุตรของนายแปง นางเที่ยง เปาะนาค ฝ่ายโยมบิดาเป็นคนบ้านงิ้วเฒ่า อำเภอเวียงป่าเป้า จังหวัดเชียงราย ส่วนโยมมารดาป็นคนบ้านหนองอาบช้าง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ โยกย้ายมาอยู่ที่อำเภอพร้าว ครูบาอินสม มีพี่น้อง ๔ คน คือ ครูบาอินสม สุมโน นายตุ้ย เปาะนาค นายดวงแก้ว เปาะนาค และนางสาวหน้อย เปาะนาค

วัยเด็กครูบาอินสม มีหน้าที่เลี้ยงควายและเลี้ยงน้องดังเด็กชาวบ้านทั่วไป เมื่ออายุ ๑๒ ขวบได้มาอยู่วัดเป็นขะโยมวัดทุ่งน้อย จึงได้มีโอกาสเรียนหนังสือตัวเมืองล้านนา ได้ ๑ ปี เมื่อประมาณปี พ.ศ ๒๔๕๖ และแล้วอนิจจาโยมพ่อของท่านก็ได้เสียชีวิต ท่านจึงบวชจูงหัว(บวชหน้าไฟ)เพื่อเป็นการทดแทนพระคุณบิดา ต่อมาก็ได้บวชบรรพชาจริง เมื่อวันที่ ๓ เมษายน พ.ศ ๒๔๕๖ โดยมีครูบาคำอ้ายสีธิวิชโย หรือชาวบ้านเรียกชื่อท่านว่า ครูบาสีธิ เป็นพระอุปัชฌาย์

เมื่อเป็นเณรได้ ๗ พรรษา อายุครบ ๒๐ ปีบริบูรณ์ จึงได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุเมื่อวันที่ ๗ เดือนมิถุนายน พ.ศ ๒๔๖๔ ณ ศาลากลางลำน้ำแม่งัด มีครูบาคำอ้าย สีธิวิชโย เป็นพระอุปัชฌาย์ ครูบาเมืองใจ๋ อินทจักโก เจ้าอาวาสวัดบ้านโป่ง เป็นพระอนุสาวนาจารย์ และครูบาอุต อุตตโม เจ้าอาวาสวัดป่าฮิ้น เป็นพระกรรมวาจาจารย์ นับตั้งแต่นั้นมาท่านได้เล่าเรียนวิชาปฏิบัติธรรมวินัยกับครูบาคำอ้าย สีธิวิชโย วัดทุ่งน้อย(ชาวบ้านเรียกครูบาสีธิ) ครูบาคำจันทร์ วัดท่ามะเกี๋ยง ครูบาเมืองใจ๋ อินทจักโก วัดบ้านโป่ง ครูบาอุต อุตตโม วัดป่าฮิ้น และครูบาชนัญ ธนันชโย วัดป่าลัน จนมีความรู้แตกฉานสำเร็จวิชาทุกแขนง

“ท่านครูบาสีธิ นี้เป็นชาวอำเภอพร้าวโดยกำเนิด เป็นพระเถระที่มีชื่อเสียงของอำเภอพร้าวในสมัยนั้น มีเรื่องราวที่น่าสนใจเกี่ยวกับตัวท่านมากมาย ท่านเป็นผู้อุดมด้านวิชาอาคม ทั้งความขลังและมหานิยม สามารถรู้ภาษานกภาษาหนูได้ อีกทั้งมีความเชี่ยวชาญด้านวิปัสสนากรรมฐาน มีสมาธิที่แข็งกล้า เป็นที่เคารพนับถือของพุทธสาสนิกชนในอำเภอพร้าว โดยเฉพาะพระเถระในอำเภอและต่างอำเภอก็มาขอเรียนวิชากับท่าน”

“เมื่อครั้งที่ครูบาเจ้าศรีวิชัย สิริวิชโย (ครูบาศีลธรรม) นักบุญแห่งล้านนาไทย ท่านมาบูรณะวัดพระธาตุกลางใจเมือง ตำบลสันทราย อำเภอพร้าว ท่านได้มาพำนักและจำพรรษาอยู่ที่วัดพระธาตุกลางเมือง ในวันอุโบสถศีล พระภิกษุสงฆ์ต้องเข้าอุโบสถทำพิธีกรรมทางศาสนา ครูบาสีธิซึ่งอยู่ในวัยชรามากแล้วก็ไปร่วมอุโบสถด้วย สมัยนั้นทางเดินระหว่างวัดทุ่งน้อยไปยังวัดพระธาตุกลางใจเมืองลำบากมาก ครูบาอินสมและลูกศิษย์วัดจึงได้ทำเสลี่ยงให้ท่านนั่งไป ครั้นข่าวคราวทราบถึงครูบาเจ้าศรีวิชัย ท่านก็รีบมาช่วยหามเสลี่ยงให้ครูบาสีธิไปยังอุโบสถวัดพระธาตุกลางใจเมือง และระหว่างทางท่านครูบาเจ้าศรีวิชัยยังบอกกับ ครูบาอินสมและลูกศิษย์วัดคนอื่นๆด้วยว่า ท่านครูบาสีธิเป็นพี่ชายของท่านในชาติปางก่อน และมาพบกันในชาตินี้จึงมาแสดงความนับถือและยึดถือปฏิบัติเป็นแบบอย่างตลอดมา”

“ครูบาอินสม สุมโน ได้ร่วมปฏิบัติธรรมกับครูบาเจ้าศรีวิชัย สิริวิชโย เมื่อครั้งที่ท่านได้มาบูรณะวัดพระธาตุกลางใจเมือง หลังจากช่วยครูบาเจ้าศรีวิชัยบูรณะวัดพระธาตุกลางใจเมืองเสร็จแล้ว ท่านก็ได้ติดตามไปร่วมสร้างทางขึ้นดอยสุเทพ โดยได้พำนักที่วัดสวนดอก อำเมือง จังหวัดเชียงใหม่ เป็นเวลาแรมปี”

การเป็นเจ้าอาวาสวัดทุ่งน้อย ท่านครูบาอินสม สุมโน ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาส ตามพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ เมื่อวันที่ ๓๐ ตุลาคม พ.ศ ๒๔๖๕ สืบจากครูบาสีธิ ท่านได้เริ่มพัฒนาหมู่บ้านและวัดให้เจริญรุ่งเรืองตลอดมา ครูบาอินสมได้ปฏิบัติธรรมวินัย เจริญรอยตามพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และครูบาอาจารย์ของท่านมาโดยตลอด

อนึ่งด้วยท่านมีวิชา ความรู้เรื่องยาสมุนไพรแผนโบราณดี ชาวบ้านสมัยนั้นจึงมาขอรับการรักษาจากท่านอยู่เสมอ สำหรับเรื่องพุทธาคมของท่านนั้นได้มีผู้เฒ่าท่านหนึ่งเล่าว่า มีวัวตัวหนึ่งที่เขาเลี้ยงไว้ดุร้ายมาก เวลาตอนใกล้ค่ำเขาจะต้องย้ายวัวเพื่อนำมาผูกในโรงเรือน เขาถูกวัวขวิดจนได้รับบาดเจ็บแทบเอาชีวิตไม่รอดมาถึง๓ ครั้ง จึงได้มาปรึกษาและขอรับยารักษาตัว พร้อมเล่าเหตุการณ์ให้ท่านครูบาฟัง ครูบาก็ให้ยาและเศษผ้าเหลืองมาผืนหนึ่ง ให้นำไปผูกกับปลายไม้เรียวเมื่อเข้าไปหาวัวหรือสัตว์ดุร้ายต่างๆ ผู้เฒ่าก็นำไปปฏิบัติตาม ผลคือวัวดุร้ายตัวนั้นถึงกับหมอบลงไป ไม่กล้าลุกขึ้นมาขวิดเหมือนก่อน และยอมให้จับจูงเชือกจูงเคลื่อนย้ายไปไหนมาไหนได้ เรื่องนี้เป็นที่ทราบกันในท้องถิ่น ถึงกิตติศัพท์ความรอบรู้เชี่ยวชาญในสรรพวิชาต่างๆ ของท่านนั้นมีมากมาย ท่านเคยบอกกับศิษย์ของท่านอยู่เสมอว่า อย่าได้หลงอะไรมากนัก ที่ท่านให้วัตถุมงคลต่างๆไปก็เป็นเพียงการผูกใจและให้กำลังใจ เมื่อนำไปใช้ที่ถูกที่ควรก็ทำให้แคล้วคลาดจากอันตรายได้ แต่ก็ต้องเป็นไปตามกฎแห่งกรรม สิ่งเหล่านี้เมื่อมีแล้วก็ทำให้สุขใจอบอุ่นใจแก่ตนเองและครอบครัว

ครูบาอินสม สุมโน ได้เผยแผ่พระศาสนาอย่างหนึ่งด้วยการเทศนาธรรมแบบพื้นบ้าน ด้วยภาษาล้านนา และสอนการทำสมาธิวิปัสสนากรรมฐาน ให้แก่คณะศิษยานุศิษย์ ตลอดจนศรัทธาสาธุชนทั่วไป ทั้งได้ทำการสอนหนังสือพื้นเมือง ภาษาล้านนาไทย แก่บรรดาลูกศิษย์ลูกหาและผู้ที่สนใจ โดยไม่ปิดบังอำพลาง ผลที่ท่านได้สร้างคุณงามความดีไว้มาก ตั้งแต่เด็กจนถึงเฒ่าแก่ชรา ทั้งงานส่วนตัวและส่วนรวม เป็นที่ประจักแก่สายตาของชุมชนทั้งหลายมาโดยตลอด ส่งผลให้ท่านได้รับพระราชทานสมณศักดิ์พัดยศ ชั้นโท เป็นพระครูสีลวุฒากร เมื่อวันที่ ๕ ธันวาคม พ.ศ ๒๕๓๕ นำความปิติยินดีมายังศรัทธาสาธุชนเป็นอย่างยิ่ง แต่ท่านครูบาอินสม หาได้มีความปิติยินดีไม่ กลับบอกให้คณะศิษย์เอาไปส่งคืน เพราะกลัวจะเป็นความทุกข์ กว่าลูกศิษย์จะอธิบายให้ท่านเข้าใจต้องใช้เวลานานทีเดียว

ท่านครูบาอินสม สุมโน ได้มรณภาพด้วยอาการสงบ ณ วัดทุ่งน้อย เมื่อวันที่ ๑๓ ตุลาคม พ.ศ ๒๕๔๐ เวลา ๑๓.๕๕ น.ด้วยโรคชรา สิริรวมอายุได้ ๙๖ ปี ๗๖ พรรษา และได้รับพระราชทานเพลิงศพ ณ วัดทุ่งน้อย เมื่อวันศุกร์ ที่ ๑๒ กุมภาพันธ์ พ.ศ ๒๕๔๒ ท่านได้จากพวกเราไปก็เพียงรูปกายเท่านั้น ส่วนนามธรรมชื่อเสียงคุณงามความดีของท่านยังไม่สูญสิ้นไป สิ่งที่พวกเราพึงกระทำเพื่อเป็นการบูชาพระคุณของท่าน ก็คือการนำเอาธรรมะ คำสั่งสอนของท่านมาประพฤติปฏิบัติอย่างจริงจัง เป็นการน้อมนำรำลึกถึงท่านอย่างแท้จริง

อ้างอิง : หนังสือปฏิปทาของท่านครูบาอินสม สุมโน


กู่เวียงยิง บ้านทุ่งน้อย ตำบลบ้านโป่ง
ซากโบราณสถานกู่เวียงยิง จุดที่ขุนเครื่องพระโอรสพระองค์ใหม่ในพญามังรายต้องธนูสิ้นประชนม์



พญามังราย มีทหารผู้ซื่อสัตย์ผู้หนึ่งชื่อว่า ขุนฟ้าเป็นชนเชื้อสาย ละว้า แต่มีความเฉลียวฉลาดและซื่อสัตย์มีความจงรักภักดีต่อพระองค์ยิ่งนักได้รับอาสาไปทำกลอุบายต่าง ๆ นานา ต่อพระยายีบา ผู้ครองเมืองหริภุญชัย เป็นเวลานานถึง ๗ ปี เช่นในฤดูร้อน แผ่นดินแห้งผากได้เกณฑ์ชาวบ้านชาวเมืองไปขุดเหมืองส่งน้ำ ชาวบ้านสอบถามก็บอกว่าเป็นคำสั่งของเจ้าเหนือหัว พอถึงฤดูฝนข้าวเต็มนาก็เกณฑ์ชาวบ้านชาวเมืองไปปลูกบ้านสร้างเมือง ชาวบ้านแบกไม้ หามเสาผ่านทุ่งนาอย่างทุลักทุเลทำให้ไร่นาเสียหายมาก ครั้นชาวบ้านชาวเมืองสอบถามก็ตอบอย่างเดิม จึงทำให้ไพร่ฟ้าประชาชนจงเกลียดจงชังท่านพระยายีบาเป็นที่ยิ่ง ในขณะที่ท่านพญามังรายได้ส่งขุนฟ้าไปเมืองหริภุญชัยแล้ว จึงรับสั่งให้ราชโอรสองค์ใหญ่ ทรงพระนามว่าขุนเครือง ซึ่งมีพระชนมายุ ๑๓ พรรษาให้ไป ครองเมืองเชียงราย ส่วนพญามังรายครองราชย์สมบัติ ณ เมืองฝาง ฝ่ายขุนเครื่อง ราชโอรส เสด็จไปครองเมืองเชียงราย อยู่ไม่นานนักอำมาตย์ผู้หนึ่ง มีชื่อว่า ขุนใสเวียง ได้กราบทูลยุยงให้คิดกบฎต่อพระบิดา โดยให้ชิงเอาราชสมบัติ เมืองเชียงรายเสีย และให้จัดกำลังพลแข็งเมืองฝ่ายพญามังรายทรงทราบ จึง ปรารภว่าขุนเครืองผู้มีบุญน้อยจะมาคิดแย่งราชสมบัติกูผู้เป็นพ่อเช่นนี้ จักละไว้มิได้จึงมอบให้ขุนอ่องซึ่งเป็นทหารผู้ไว้วางพระราชหฤทัยผู้หนึ่ง ไปเชิญขุนเครื่องผู้โอรสให้มาเฝ้าที่เมืองฝาง ในขณะที่ราชโอรสเดินทางจากเมืองเชียงราย จะมาเฝ้า พระราชบิดาตามคำบอกเล่าของขุนอ่อง ท่านพญามังรายจึงมอบให้ทหารผู้แม่น ธนูได้ดักยิงที่กลางทางด้วยธนูอาบยาพิษ ทำให้ขุนเครืองสิ้นพระชนม์ระหว่างทาง ณ ที่แห่งหนึ่งในเขตอำเภอพร้าว บริเวณนั้นพญามังรายได้เสด็จมาจัดการพระศพราชโอรสและทรงให้สถาปนา บริเวณ ที่ขุนเครืองถูกปลงพระชนม์นั้นเป็นอาราม เรียกว่า วัดเวียงยิง มีซากเจดีย์ร้างอยู่แห่งหนึ่งอยู่บนเนินเขาที่บ้านทุ่งน้อย ตำบล บ้านโป่งอำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่ ชาวบ้านเรียกว่า วัดเชียงยิง หรือวัดกู่ยิง(วัดสันป่าเหียง) ครั้นแล้วก็โปรดให้อัญเชิญพระศพไปฌาปนกิจเสียที่เมืองเชียงรายและในวัดแห่งนี้ต่อมาเป็นวัดร้าง และมีพระพุทธรูปเก่าแก่ประดิษฐานอยู่ ๒ องค์ มีลักษณะสวยงามมาก ขณะนี้เก็บไว้ที่ วัดป่าลัน ตำบลบ้านโป่ง และที่วัดหนองอ้อตำบลเวียง เรียกว่า พระฝนแสนห่า
ที่มา หนังสือเวียงพร้าววังหิน

พระธาตุ ดอยนะโม บ้านทุ่งบวกข้าว ต.แม่ปั๋ง อ.พร้าว
พระบรมธาตุเจดีย์ วัดพระธาตุดอยนะโม (น้ำมัว) ประดิษฐานบรรจุพระบรมสารีริกธาตุขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และหลวงปู่มั่นภูริทัตโต เคยมาพักบำเพ็ญสมณธรรมที่ดอยนะโม ซึ่งต่อมามีหลวงปู่แหวน หลวงปู่ขาว หลวงปู่ฝั้น หลวงปู่พร ได้มาพักอยู่วัดพระธาตุดอยนะโมแห่งนี้



จุดที่มีพระพุทธรูปประดิษฐานอยู่นั้น คือที่ปักกลดธุดงค์กัมมัฏฐานของท่านพระอาจารย์มั่น ขณะที่ท่านมาพักบำเพ็ญสมณธรรมที่ดอยนะโม

วัดกลางเวียง ตั้งอยู่บ้านขามสุ่มเวียง ถนนเขื่อนเพชร หมู่ที่ ๒ ตำบลเวียง อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่ สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย
อุโบสถวัดกลางเมือง สร้างเมื่อ พ.ศ.๒๔๗๒



ศาลเจ้าพ่อหลักเมืองพร้าว อยู่ในเขตวัดกลางเวียง อำเภอพร้าว
สร้างครั้งแรกราว พ.ศ.๒๔๑๔ เป็นเสาไม้ประดู่ ปลายเสาประดิษฐานพระพุทธรูปปางรำพึง

(ภาพ : tuk-tuk@korat)

ประเพณีอิลทขีลบูชาเสาหลักเมืองพร้าว


อ่านแผ่นพับ มนต์สเน่ห์เมืองพร้าว เทศบาลนครเวียงพร้าว http://www.wiangphrao.go.th/km/km01.pdf

ร้านพร้าวพราว

ร้านอาหารสไตล์น่ารัก อบอุ่น ที่ใช้วัตถุดิบจากพืชผลทางการเกษตรและอื่นๆที่ปลูกใน อ.พร้าว มาทำเมนูอาหาร ขนม เครื่องดื่ม เลขที่ ๒๖๐ บ้านหลวง หมู่ ๖ ต.โหล่งขอด อ.พร้าว โทร.๐๙๕-๖๗๕-๖๕๐๙


ลานคูณวิวดอยพร้าวแอนด์รีสอร์ท จ.เชียงใหม่(ที่พักและอาหาร)
๙๔ หมู่.๕ ต.ทุ่งหลวง อ.พร้าว เชียงใหม่ โทร.โทร: ๐๕๓-๘๘๙-๘๑๖ , ๐๕๓-๔๗๔-๗๓๙,๐๘๑-๙๖๑-๖๗๐๒

เฮือนไฮ่ผ่อดาว ม้าเมือง
ที่ตั้ง ๗๓/๒ หมู่๕ ต.น้ำแพร่ อ.พร้าว จ.เชียงใหม่




เป็นศูนย์อนุรักษ์ม้า และสัตว์ต่างๆ เป็นถานที่ท่องเที่ยวที่ให้บริการ ทั้งร้านอาหาร ที่พัก ให้อาหารสัตว์เลี้ยง และบริการขี่ม้า
มีทั้งสถานที่ท่องเที่ยวที่สามารถไปเที่ยวได้ตามสะดวก





ราคาห้องพัก : ๔๙๙/คืน ต่อ1หลัง สามารถนอนได้ ๒ ท่าน พร้อมอาหารเช้า ชา และกาแฟ

โทร : ๐๘๒ - ๑๙๐ - ๙๓๔๙

เวลาทำการ : ๐๙:๐๐ - ๑๐:๐๐ น. ทุกวัน

อ้อมดอย รีสอร์ต - พร้าว
๑๔๔ หมู่ ๒ ตำบลน้ำแพร่ อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่ โทร.๐๘๑-๙๒๕-๕๘๕๕


บ้านพักริมน้ำ


มุมสูงอ้อมดอยรีสอร์ต รื่นรมย์ สงบเงียบ เหมาะแก่การพาครอบครัวไปพักผ่อน


ขาลุยสามารถกางเต๊นท์ได้สบายๆ

วัดป่าอาจารย์มั่น (ภูริทัตโต) บ้านแม่กอย อ.พร้าว จ.เชียงใหม่



ในอดีตพื้นที่วัดป่าอาจารย์มั่น ภูริทัตโต นี้ ส่วนหนึ่งเคยเป็นวัดในบวรพุทธศาสนามาก่อน ซึ่งกล่าวกันว่าเป็นวัดที่สร้างขึ้นโดยชาวมอญ แต่จะเป็นในสมัยใดไม่ปรากฏหลักฐานแน่ชัด ทราบเพียงว่าวัดนี้ชาวบ้านเรียกกันต่อๆมาว่า “วัดป่าแดง” เนื่องด้วยแต่เดิมนั้นบริเวณนี้เต็มไปด้วยป่าไม้แดงเป็นจำนวนมาก ต่อมาวัดนี้ถูกทอดทิ้งอยู่กลางป่าจนกลายเป็นวัดร้าง มีต้นไม้ขึ้นปกคลุมทั่วบริเวณ แต่ก็ยังมีร่องรอยซากปรักหักพังบางส่วนปรากฏให้เห็นอยู่ ในระหว่างปี พ.ศ.๒๔๗๒-๒๔๘๓ ขณะที่พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต พระอาจารย์ใหญ่ฝ่ายสมถวิปัสสนากรรมฐาน ได้เที่ยวจาริกขึ้นมาในเขตจังหวัดต่างๆในภาคเหนือเพื่อบำเพ็ญสมณธรรมนั้น พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโตได้เคยมาปักกลดพักบำเพ็ญเพียร ณ บริเวณสถานที่วัดร้างป่าแดงแห่งนี้อยู่หลายครั้ง และยังได้อยู่จำพรรษาอีก ๑ พรรษา



อนึ่งในช่วงที่พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ได้ขึ้นมาพำนักบำเพ็ญเพียรสมณธรรม ณ บริเวณวัดร้างป่าแดงนั้น บรรดาพระภิกษุที่เป็นลูกศิษย์ของท่านจำนวนมาก อาทิเช่น พระอาจารย์เทสก์ เทสรังสี , พระอาจารย์สิม พุทธาจาโร ม พระอาจารย์อ่อน ญาณศิริ , พระอาจารย์พรหม จิรปุญโญ, พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร,พระอาจารย์แหวน สุจิณโณ , พระอาจารย์ขาว อนาลโย ฯลฯ ได้เคยมากราบนมัสการและรับฟังโอวาท จากท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต อยู่เสมอๆอีกด้วย

กาลเวลาผ่านไป ในราวประมาณปี พ.ศ.๒๕๑๖ คณะศรัทธาในเขตอำเภอพร้าวจังหวัดเชียงใหม่ ที่ได้เคยอุปปัฏฐากพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต สมัยที่ท่านได้มาบำเพ็ญเพียรสมณธรรม ณ บริเวณวัดร้างป่าแดงนี้ อาทิ นายสมัย ตวละ, นายผาย (ไม่ทราบนามสกุล), นายอุดม ปันต๊ะ ฯลฯ ได้ดำริร่วมกันที่จะพัฒนาวัดร้างป่าแดงนี้ให้กลับเป็นวัดที่มีภิกษุสงฆ์เข้าจำพรรษาได้อีกครั้งหนึ่ง ทั้งนี้เพื่อเป็นการอนุรักษ์โบราณสถานแห่งนี้ให้คงอยู่ถาวร และอนุรักษ์สถานที่ที่พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ได้เคยมาดำนักบำเพ็ญเพียรสมณธรรมไว้เป็นอนุสรณ์สถานรำลึกถึงท่านตลอดไป



น่าเสียดายที่บริเวณวัดร้างป่าแดงที่เคยมีพื้นที่กว้างขวางนั้น ได้ถูกประชาชนบุกรุกเข้าไปจับจองถากถางป่าแปรสภาพเป็นเรือกสวนไร่นา รวมทั้งขอให้ราชการออกเอกสารสิทธิ์เข้าครอบครองทำกินหมดแล้ว ยังเหลือพื้นที่ที่ยังคงเป็นป่าที่มีซากปรักหักพังบริเวณที่ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต เคยปักกลดพำนักบำเพ็ญเพียรสมณธรรม เนื้อที่เพียง ๑ ไร่ ยังไม่กลายเป็นทุ่งนา แต่ทางราชการก็ได้ออกเอกสารสิทธิ์ให้ประชาชนถือสิทธิ์ครอบครองไปแล้ว ทางคณะศรัทธาก็มิได้ละความพยายาม ต่างพากันไปเจรจาขอซื้อพื้นที่ดังกล่าวจากประชาชนกลับคืนมา พร้อมกับการติดต่อขอซื้อสวนลำไยที่อยู่ติดกันได้อีกประมาณ ๘ ไร่เศษ รวมแล้วก็เป็นพื้นที่ประมาณ ๙ ไร่เศษ ซึ่งก็เพียงพอที่จะดำเนินการก่อสร้างเป็นวัดขึ้นมาได้

ปลายปี พ.ศ. ๒๕๑๘ เป็นต้นมา ได้มีการเริ่มก่อสร้างสำนักสงฆ์ขึ้นโดยความอุปถัมภ์จากท่านพระอาจารย์สิม พุทธาจาโร สำนักสงฆ์ถ้ำผาป่อง อำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่ รวมทั้งคณะศรัทธาจากอำเภอพร้าว อำเภอเชียงดาว อำเภอเชียงใหม่ และจากกรุงเทพมหานคร ในการสร้างสำนักสงฆ์นี้ได้อาราธนาพระอาจารย์ทองสุก อุตตรปัญโญ ซึ่งท่านจำพรรษาอยู่กับพระอาจารย์สิม พุทธาโร มาเป็นประธานสงฆ์และดำเนินการก่อสร้างจนแล้วเสร็จ

ในปี พ.ศ.๒๕๒๗ ทางคณะสงฆ์และคณะศรัทธาของ “สำนักสงฆ์พระอาจารย์มั่น” ได้มอบหมายให้นายอุดม ปันต๊ะ ซึ่งเป็นไวยาวัจกรของสำนักสงฆ์เป็นผู้ยื่นเรื่องราวต่อทางราชการ ทำการก่อสร้างยกฐานะขึ้นเป็นวัดต่อไปและก็ได้รับอนุญาตให้ดำเนินการก่อสร้างยกฐานะขึ้นเป็นวัดได้ตามการประกาศของอธิบดีกรมการศาสนา ลงวันที่ ๒๒ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๒๘ และต่อมาได้มีการประกาศเป็นทางราชการตั้งเป็นวัดในพระพุทธศาสนาขึ้น โดยมีชื่อว่า “วัดป่าอาจารย์มั่น” ตามประกาศของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการลงวันที่ ๒๘ กันยายน พ.ศ. ๒๕๓๐ พร้อมกันนี้ทางฝ่ายบริหารของคณะสงฆ์ก็ได้แต่งตั้งพระอาจารย์ทองสุก อุตตรปัญโญ ดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าอาวาสเป็นองค์แรก เมื่อวันที่ ๑๑ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๓๐ วัดป่าอาจารย์มั่นมีพระสงฆ์เริ่มเข้าจำพรรษาตั้งแต่ปี พ.ศ.๒๕๕๐ เป็นต้นมา



อ้างอิง : http://www.dhammathai.org/

พ.ศ. ๒๔๘๑ เจ้าคุณพระธรรมเจดีย์(จูม พนฺธุโล) นิมนต์หลวงปู่มั่นกลับภาคอีสาน หลวงปู่มั่นจึงมอบหมายให้หลวงปู่พรหม จิรปุญฺโญ ดูแลสำนักสงฆ์บ้านแม่กอย อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่ [วัดร้างป่าแดง หรือ วัดป่าอาจารย์มั่น (ภูริทตฺโต) ในปัจจุบัน] ซึ่งในอดีตชาติของหลวงปู่มั่นนั้นเคยเป็นหมูป่า มีแหล่งหากินในบริเวณดังกล่าว ต่อมาหมูป่าตัวนั้นถูกนายพรานฆ่าตาย ท่านพลัดหลงมายังหมู่บ้านนี้เพื่อมาโปรดสุนัขแม่ลูกอ่อนตัวหนึ่ง เมื่อท่านแผ่เมตตาให้หมาแม่ต๊องแล้ว ๔ วันต่อมามันก็ตาย หลวงปู่บอกกับแม่อุสาที่มาส่งข่าวให้ท่านทราบว่า “พี่เอ้ย(พี่สาว)ได้พ้นวิบากกรรมแล้ว !”

หลวงปู่พรหมนั้นเป็นหัวหน้าสำนักสงฆ์บ้านแม่กอยจนกระทั่งหลวงปู่ขาว ขาว อนาลโย ธุดงค์มา จึงส่งไม้ต่อให้หลวงปู่ขาวเป็นหัวหน้าสำนักสงฆ์แทน แล้วหลวงปู่พรหมก็ออกธุดงค์เข้าประเทศพม่าเป็นครั้งที่ ๒ โดยไปทางเมืองโต่น(เมืองต่วน)

อ้างอิง : หนังสือ หลวงปู่พรหม จิรปุญฺโญ โครงการหนังสือบูรพาจารย์ เล่ม ที่ ๑๔

กุฏิหลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต วัดป่าเมี่ยงแม่สาย ต.โหล่งขอด อ.พร้าว จ.เชียงใหม่
อีกหนึ่งธรรมสถาน" ที่พระอาจารย์มั่น ภูริทตฺตเถร ได้เที่ยวจาริกบำเพ็ญสมณธรรม ภายหลังกลายเป็น "มงคลสถาน" ให้กุลบุตรกุลธิดาได้ดำเนินรอยตามปฏิปทาของท่าน



ณ สำนักสงฆ์ป่าเมี่ยงแม่สาย ตำบลโหล่งขอด อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่ แห่งนี้หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ได้เดินทางธุดงค์มาปฏิบัติธรรม ณ สถานที่แห่งนี้ในปี พ.ศ. ๒๔๗๖ การเดินทางมาในขณะนั้นมีโยมสม ขัติแก้ว ผู้มีจิตศรัทธาถวายที่ดินสวนเมี่ยงแก่หลวงปู่มั่น ต่อมาได้มีหลวงปู่พรหม จิรปุญโญ หลวงปู่แหวน สุจิณโณ หลวงปู่ขาว อนาลโยและหลวงปู่เทสก์ เทสรังสี เป็นคณะสงฆ์รับการถวายที่ดินดังกล่าว



สถานที่แห่งนี้นับเป็นที่สัปปายะอย่างแท้จริงดังเป็นที่ประจักษ์ชัดถึงการเดินทางมาปฏิบัติธรรมธรรมของพระอริยสงฆ์สายธรรมยุตจำนวนหลายรูป ณ ที่แห่งนี้เดิมมีทั้งกุฏิของหลวงปู่แหวน สุจิณโณ แต่ได้ผุพังไปกับกาลเวลา คงเหลือแต่เฉพาะกุกิหลวงปู่มั่นที่ได้รับการบูรณะซ่อมแซมให้มีสภาพดีขึ้นมาในปัจจุบัน


ตามที่คณะปฏิบัติการวิทยาการ อพ.สธ. ได้เดินทางไปสำรวจพันธุ์พืชบริเวณหมู่บ้านป่าเมี่ยงแม่สาย ได้มีจิตศรัทธาร่วมกันในอันที่จะเผยแพร่ปฏิปทา คุณความดีของพระอริยะสงฆ์จึงมีความเห็นร่วมกันที่จะสร้างหุ่นเหมือนเท่าองค์จริงของหลวงปู่มั่นเพื่อประดิษฐานไว้บนกุฏิ พร้อมเครื่องอัฐบริขาร ตลอดจนประวัติคุณความดีของท่านได้เป็นที่รู้จักแพร่หลายสืบไป



ประวัติของ หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต พระอาจารย์ใหญ่แห่งกองทัพธรรมสายวัดป่า

พุทธศาสนิกชนหลายคนคงรู้จักนาม พระครูวินัยธรภูริทัตโต หรือ หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต เนื่องจากถือกันว่าท่าน คือ พระบุพพาจารย์แห่งพระวิปัสสนากรรมฐานในประเทศไทย อันเป็นผลมาจากความมุ่งมั่นศึกษาและปฏิบัติภาวนาอย่างจริงจังจนบรรลุธรรม โดยท่านจะพำนักอยู่ตามป่าเขา เป็นที่มาของชื่อที่เรียกขานกันว่า พระฝ่ายอรัญวาสี พระธุดงคกรรมฐาน หรือ พระป่า ตลอดเส้นทางธรรมของหลวงปู่มั่น ทุ่มเทชีวิตให้กับการบำเพ็ญธุดงควัตรไม่เว้นวาย จนส่งผลเป็นประสบการณ์ทางธรรมที่มีคุณค่ามากมาย

หลังจากบรรลุธรรมแล้ว หลวงปู่มั่นได้เดินทางกลับไปยังภาคอีสาน พร้อมกับความมุ่งมั่นที่จะถ่ายทอดความรู้ด้านการภาวนาที่ท่านเพียรศึกษามาอย่างยาวนาน ด้วยความถึงพร้อมทั้งปฏิบัติ ปริยัติ และปฏิเวธ ของหลวงปู่มั่น จึงได้รับการยกย่องจากผู้มีศรัทธาในพุทธศาสนาทั้งหลายว่า "เป็นพระผู้เลิศทางธุดงควัตร" มีผู้ติดตามศึกษากับท่านเป็นจำนวนมาก ทำให้พระป่าสายพระอาจารย์มั่น มีจำนวนเพิ่มขึ้นทุกขณะ จนสามารถขยายงานการเผยแผ่ธรรมในภาคอีสานได้อย่างกว้างขวาง โดยเฉพาะในจังหวัดอุดรธานี หนองคาย นครพนม สกลนคร อุบลราชธานีและขอนแก่น จากนั้นแนวทางการสอนของท่านก็แพร่กระจ่ายไปตามภูมิภาคต่าง ๆ เกิดกองทัพธรรมอันเข้มแข็ง มีศิษยานุศิษย์เป็นพระเถระซึ่งเป็นที่เคารพของสมณะ และประชาชนมากมายในทั่วทุกภูมิภาคในประเทศไทย

เส้นทางชีวิตของ หลวงปู่มั่น ภูมิทัตโต ได้ยุติลงด้วยสิริอายุ ๗๙ ปี ๙ เดือน ๒๑ วัน รวม ๕๖ พรรษา ทว่ามรดกธรรมของท่านจะยังคงดำรงอยู่ต่อไปตราบนานเท่านาน

ภาพ : JinnyTent

วันชนะวิว รีสอร์ต



๗๔ หมู่ ๑ ตำบลน้ำแพร่ อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่ โทร ๐๘๖ - ๖๕๖ - ๘๔๑๗
วันชนะวิว เป็นรีสอร์ตในสวนมะม่วง ใน อ.พร้าว จ.เชียงใหม่ ทางเข้าเป็นถนนคอนกรีต ต่อด้วยถนนดิน มีมุมสวยๆให้ถ่ายรูปด้วย

ฤดูหนาวอันเย็นเยียบ กับละอองหมอกที่โอบคลุมผืนดอย


แดดอ่อนยามเช้าส่องลอดทิวไม้ลงมาจางๆ


ภาพแรกในยามเช้าคือเงื้อมเงาแห่งธรรมชาติ

คุ้มคำแก้วรีสอร์ท หมู่ ๑ ต. ป่าไหน่ อ.พร้าว จ.เชียงใหม่
จองห้องพัก โทร.๐๘๙-๙๕๕-๙๐๐๒ (พิมพิลักษณ์ ชุมบุตร)

ฟาร์มแกะ สัตว์ต่างๆ และชมสวนผักสบายตา


บ้านพักสไตล์ล้านนา กรุ่นๆอุ่นหัวใจ


วิถีธรรมชาติ วิถีชุมชน


หลองข้าวล้านนา (ยุ้งข้าว)

"สิริเมืองพร้าว" บริการอาหาร กาแฟ เครื่องดื่ม ห้องสมุด ผัก ผลไม้สด และสัมผัสบรรยากาศชิลๆ
ที่ตั้ง ๑๑ หมู่๑๕ ต.สันทราย อ.พร้าว จ.เชียงใหม่ โทร.๐๙๕ - ๔๔๖ - ๘๖๓๐


บรรยากาศสบายๆกับสายน้ำรินๆ


ยามค่ำกับแสงไฟสีจางๆ


ผัดสวนครัวรั้วกินได้..สวยงามไปอีกแบบ

บ้านพักภูพร้าว รีสอร์ท
บ้านพักภูพร้าว อยู่ที ๑๕๔ -๑๕๕ ถนน ทางหลวงแผ่นดินหมายเลข ๑๑๕๐ ตำบล ป่าตุ้ม อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่