คือเรามีความใฝ่ฝันว่าสักวันหนึ่งจะต้องเป็นนักเขียนให้ได้
เราเป็นคนชอบอ่านชอบเขียนมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วค่ะ จนตอนนี้เราอยู่ ม.3แล้วก็ยังเขียนอยู่ เพียงแต่ไม่ค่อยได้เขียนเยอะอ่านเยอะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการบ้าน ตอนนี้เราอยู่ในชุมนุมที่เกี่ยวกับงานเขียน เราเองตอนแรกก็คิดว่าเราจะเขียนแนวไหนก็ได้ จะเรื่องสั้น หรือกลอน หรืออะไรก็ได้ตามแต่ความสมัครใจของคนแต่ละคน แต่ปรากฏว่ามันไม่ใช่น่ะสิ เพราะอ.เค้าอยากให้เราเน้นไปที่แต่งกลอนมากกว่า แล้วเราก็ต้องซ้อมกลอนซะส่วนใหญ่ และกิจกรรมการแข่งขันส่วนใหญ่มันคือการแข่งขันกลอนสด
ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ชอบกลอนนะคะ ชอบมันก็ชอบ แต่ความถนัดของเรามันคือการเขียนร้อยแก้วมากกว่า อยากให้ครูเค้าเข้าใจจริง ๆ แต่ก็ไม่กล้าพูด ไม่รู้จะบอกว่ายังไงดี แต่ถ้ายังเก็บความรู้สึกอัดอั้นนี้ไว้ในใจนาน ๆ ไปมันจะแย่มาก ๆ มันแย่กับทั้งสองฝ่าย เราไม่เคยกลัวว่าวันหนึ่งจะไม่มีชื่อเสียง ไม่ได้กลัวว่าจะไม่ได้เงินจากการแข่งขัน เพราะความฝันที่แท้จริงคือการเป็นนักเขียน ไม่ใช่นักล่ารางวัล
สิ่งที่เรากลัวคือการทำให้ครูเสียใจ ถ้าเราลาออกจากชุมนุมเราคงรู้สึกผิดกับครูมากเพราะครูหวังไว้กับเราเยอะ แต่ถ้าเราอยู่ในชุมนุมล่ะ เราก็ต้องเขียนกลอนแบบนี้ตลอดไปสิคะ แล้วร้อยแก้วล่ะ ตอนนี้แทบจะไม่มีเวลาเหลือให้ได้ทำอะไรแล้ว แล้วจะเอาเวลาไหนไปเขียนได้อีก
ทุกถ้อยคำที่ออกมาในงานเขียนแต่ละครั้งมันมาจากความสุข และความหวังดีต่อคนที่ได้อ่านในเรื่องที่เราเขียน
แต่ตอนนี้เรารู้สึกเศร้าและแทบจะไม่อยากเขียนอะไรอีกเลย
ใครพอจะให้คำปรึกษาได้บ้างช่วยบอกทีเถอะค่ะ