นาฬิกาไม่เคยจะหยุดหมุน
ยังคงคิดถึงไออุ่นที่รู้จัก
สองมือนั้นจำได้แม่นยำนัก
สายใยรักถักทอความผูกพัน
อยากจะเล่าตั้งแต่ลูกตัวน้อยน้อย
หญิงคนหนึ่งที่คอยเฝ้าเพียรหมั่น
เมื่อลูกร้อง..อุแว้..แน่ะ! รู้ทัน
รีบโอบอุ้มโดยพลันในทันที
เมื่อลูกนั้นหิวนมร้องงอแง
ผู้เป็นแม่ไม่เคยจะหลีกหนี
กลั่นสายเลือดเป็นน้ำนมในทันที
เพื่อให้ลูกคนนี้ได้อิ่มกาย
เมื่อโตขึ้นแม่นั่นได้สอนสั่ง
เวลาเดินหรือนั่งให้ผึ่งผาย
กิริยามารยาทเป็นตัวตาย
ที่วัดได้ในภูมิฐานที่สอนมา
แม่บอกว่าในวันนี้ที่ทำได้
คือวิชาเลี้ยงกายเร่งรีบหา
ตั้งใจเรียนหมั่นเพียรเพื่อให้ได้มา
ความรู้ที่ในตำราและรอบตัว
อย่าให้ใครว่าลูกของแม่ได้
ว่าความไร้ปัญญามีท่วมหัว
ข้าวก็กินปัญญาเล็กโตแต่ตัว
ความรู้มั่วเรียนยังไงไม่ชำนาญ
เวลาเดินหลบหน้าไม่กล้ามอง
ค่อยเดินย่องย่องมาไม่กล้าหาญ
เอ๊ะ! เจ้านั่นคนขี้เกียจโง่ดักดาน
นิสัยเป็นอันธพาลงานไม่ทำ
สุดท้ายนี้ที่จำได้แม่บอกว่า
ความดีคือสิ่งมีค่าไม่น่าขำ
คำสุดท้ายอยากบอกแม่เป็นประจำ
แม่นั้นประเสริฐล้ำสุดหัวใจ
ยังคงคิดถึงไออุ่นที่รู้จัก
สองมือนั้นจำได้แม่นยำนัก
สายใยรักถักทอความผูกพัน
อยากจะเล่าตั้งแต่ลูกตัวน้อยน้อย
หญิงคนหนึ่งที่คอยเฝ้าเพียรหมั่น
เมื่อลูกร้อง..อุแว้..แน่ะ! รู้ทัน
รีบโอบอุ้มโดยพลันในทันที
เมื่อลูกนั้นหิวนมร้องงอแง
ผู้เป็นแม่ไม่เคยจะหลีกหนี
กลั่นสายเลือดเป็นน้ำนมในทันที
เพื่อให้ลูกคนนี้ได้อิ่มกาย
เมื่อโตขึ้นแม่นั่นได้สอนสั่ง
เวลาเดินหรือนั่งให้ผึ่งผาย
กิริยามารยาทเป็นตัวตาย
ที่วัดได้ในภูมิฐานที่สอนมา
แม่บอกว่าในวันนี้ที่ทำได้
คือวิชาเลี้ยงกายเร่งรีบหา
ตั้งใจเรียนหมั่นเพียรเพื่อให้ได้มา
ความรู้ที่ในตำราและรอบตัว
อย่าให้ใครว่าลูกของแม่ได้
ว่าความไร้ปัญญามีท่วมหัว
ข้าวก็กินปัญญาเล็กโตแต่ตัว
ความรู้มั่วเรียนยังไงไม่ชำนาญ
เวลาเดินหลบหน้าไม่กล้ามอง
ค่อยเดินย่องย่องมาไม่กล้าหาญ
เอ๊ะ! เจ้านั่นคนขี้เกียจโง่ดักดาน
นิสัยเป็นอันธพาลงานไม่ทำ
สุดท้ายนี้ที่จำได้แม่บอกว่า
ความดีคือสิ่งมีค่าไม่น่าขำ
คำสุดท้ายอยากบอกแม่เป็นประจำ
แม่นั้นประเสริฐล้ำสุดหัวใจ