ภาษาสยามเว็บบอร์ด

ปกบันทึกสีเทาเก่าจนขาด

มองรูปวาดสีจางจางใจหวั่นไหว

คงไว้แค่เรื่องราวรอยอาลัย

ที่เก็บไว้คอยย้ำเตือนเสมือนเงา




ภาพความหลังหลั่งไหลใจลอยล่อง

เก็บลงกล่องก็ยังมีแต่ความเหงา

ถ้อยวจีงดงามความเป็นเรา

ยังคงเฝ้าหลอกหลอนทุกวี่วัน


ร้างเลือนโรยราลาลับแล้ว

เจ็บจนจำช้ำเป็นแนวหนักเกินกลั้น

วันคืนผ่านมาผันผกพลิกสัมพันธ์

กลับแหนงหน่ายหมางเมินกันไม่มามอง


ถ้อยน้ำคำยังจดจำในดวงจิต

ย้ำความคิดหนึ่งในใจไม่มีสอง

ผูกความจำกลืนกล้ำน้ำตานอง

ดั่งสายน้ำไหลล่องไม่หวนคืน