ไดอารี่สีเทา
ปกบันทึกสีเทาเก่าจนขาด
มองรูปวาดสีจางจางใจหวั่นไหว
คงไว้แค่เรื่องราวรอยอาลัย
ที่เก็บไว้คอยย้ำเตือนเสมือนเงา
ภาพความหลังหลั่งไหลใจลอยล่อง
เก็บลงกล่องก็ยังมีแต่ความเหงา
ถ้อยวจีงดงามความเป็นเรา
ยังคงเฝ้าหลอกหลอนทุกวี่วัน
ร้างเลือนโรยราลาลับแล้ว
เจ็บจนจำช้ำเป็นแนวหนักเกินกลั้น
วันคืนผ่านมาผันผกพลิกสัมพันธ์
กลับแหนงหน่ายหมางเมินกันไม่มามอง
ถ้อยน้ำคำยังจดจำในดวงจิต
ย้ำความคิดหนึ่งในใจไม่มีสอง
ผูกความจำกลืนกล้ำน้ำตานอง
ดั่งสายน้ำไหลล่องไม่หวนคืน
มองรูปวาดสีจางจางใจหวั่นไหว
คงไว้แค่เรื่องราวรอยอาลัย
ที่เก็บไว้คอยย้ำเตือนเสมือนเงา
ภาพความหลังหลั่งไหลใจลอยล่อง
เก็บลงกล่องก็ยังมีแต่ความเหงา
ถ้อยวจีงดงามความเป็นเรา
ยังคงเฝ้าหลอกหลอนทุกวี่วัน
ร้างเลือนโรยราลาลับแล้ว
เจ็บจนจำช้ำเป็นแนวหนักเกินกลั้น
วันคืนผ่านมาผันผกพลิกสัมพันธ์
กลับแหนงหน่ายหมางเมินกันไม่มามอง
ถ้อยน้ำคำยังจดจำในดวงจิต
ย้ำความคิดหนึ่งในใจไม่มีสอง
ผูกความจำกลืนกล้ำน้ำตานอง
ดั่งสายน้ำไหลล่องไม่หวนคืน