โดย arunsuk » อังคาร 29 ก.ย. 2009 10:29 am
เมื่อจันทร์คลายพรายรัศมิ์จำรัสห้วง
จากหมู่ดวงดารานภาศรี
มวลหมู่เมฆกลบฟ้าเมื่อราตรี
ถอยทวีแสงวาดเมื่อขาดจันทร์
เดือนจะดับแสงใสเมื่อใกล้รุ่ง
เกินผดุงหยุดเดือนสะเทือนขวัญ
ยามเมื่อสิ้นแสงทองส่องชีวัน
ฟ้าก็ผันแปรซ้ำแสนลำเค็ญ
เมื่อจันทร์ขึ้นปกคลุมจนมุมเคลื่อน
จวบจนเลื่อนแรมดวงให้ทรวงเข็ญ
รัศมีพริ้งพรากเมื่อจากเพ็ญ
ฟ้าที่เด่นจึงดับพยับพลัน
ดุจทำนองรักเช่นเมื่อเด่นเรื้อง
จิตก็เรืองรองหวังถึงฝั่งฝัน
สองดวงใจต่างภักดิ์รักนิรันดร์
มิรู้วันพลัดพรากจะจากร้าง
ยามเมื่อคลายสายรักแสนหนักอก
ทรวงสะทกเกินต่อจะก่อสร้าง
จำจะปล่อยปลดขาดสวาสดิ์วาง
รักจำจางดุจฟ้าเมื่อลาจันทร์
ฟ้ากับเดือนเตือนใจให้ประจักษ์
อันว่ารักฤาแน่มักแปรผัน
เกินลิขิตขีดคั่นในสัมพันธ์
ดุจฟ้าอันเด่นดับเมื่อลับเดือน.
ภาพจากเนต เพลง จันทร์ ธนรัฐ ปิ่นเวหา