คำนึง
เมื่อ: จันทร์ 21 มิ.ย. 2010 3:54 pm
เมื่อขอบฟ้าสีทองเรืองรองริ้ว
ต้องลับทิวสนธยาทิวาผัน
ลมก็ร่ำเรื่อยรื่นปลุกชื่นพลัน
ณ กาลอันราตรีจะคลี่ครอง
เปลี่ยนฉากม่านแดงดาลเมื่อผ่านแล้ว
ก็สิ้นแวววารวันพลันให้หมอง
พยับย่างกระจ่างจับลับครรลอง
สิ้นสีทองสู่สีทึมอึมครึมครัน
ดั่งฤทัยห่างสิ้นจากจินต์พจน์
สำเนียงจรดจอดจิตจึงบิดผัน
ที่ร้อยร่ำรจนาสารพัน
ให้มีอันพรากพลัดในบัดดล
ฤาว่าแล้งแล้วคำขาดสำรวจ
จึ่งร้างชวดวรรณศรีทวีผล
เช่นสลักหลุดหายในสายชล
ยากจะค้นยากจะหาแล้วยาใจ
พยับหมอกออกคลุมทุกมุมเคลื่อน
ประกายเดือนผ่องพรรณวรรณะใส
สาดแสงทาบเทียมฟ้า ณ คราใด
ยังหัวใจชื่นเย็นมิเว้นวาง
ภาพ จาก http://www.bibleplaces.com/images/Sunse ... 111900.jpg