รวบรวมบทกวีอันลือลั่น

[วิรัตต์ยา]

๏ จริงหรือนี่ที่ว่ารักเราจักร้าว
นึกแล้วหนาวเหน็บนักแก้วรักเอ๋ย
รสสัมผัสอ่อนละมุนที่คุ้นเคย
ไยจึงเผยรสร้างจืดจางกัน

เราเคยร่วมใจฝันว่าวันหนึ่ง
เราจะถึงวันที่งามเหมือนความฝัน
ฟ้าสีทอง ดอกไม้บาน ธารพระจันทร์
และรักอันคงค่าสถาพร

ฉันเฝ้ารอคอยวันที่ฝันไว้
รอด้วยรักด้วยใจไม่ถ่ายถอน
แต่นี่สร้อยสายสวาทมาขาดตอน
เธอกล้ารอนลงด้วยมือเธอหรือไร

เมื่อเธอสิ้นเสน่หามาสนอง
รักที่ปองมอดหมดความสดใส
แผลรักร้ายบ่อนทั่วเนื้อหัวใจ
จะต้องปวดร้าวไปถึงไหนกัน

ดอกรักบานในหัวใจใครทั้งโลก
แต่ดอกโศกบานในหัวใจฉัน
และอาจเป็นเช่นนี้ชั่วชีวัน
เมื่อรักอันแจ่มกระจ่างกลับร้างไกล

นิยายรักยืดยาวของเรานั้น
คงไร้วันสดชื่นขึ้นบทใหม่
หมดความหมายที่จะรอกันต่อไป
เพราะเปลวไฟรักดับลงกับตา ๚

เฉลิมศักดิ์ (ศิลาพร) รงคผลิน หยกบูรพา (จากกวีนิพนธ์ชุด "บทสุดท้ายของนิยายรัก")

[น้ำฟ้า]

สรวงสวรรค์ชั้นกวีรุจีรัตน์
ผ่องประภัศร์พลอยหาวพราวเวหา
พริ้งไพเราะเสนาะกรรณวัณณนา
สมสมญาแห่งสวรรค์ชั้นกวี

อิ่มอารมณ์ชมสถานวิมานมาศ
อันโอภาศแผ่ผายพรายรังสี
รัศมีมีเสียงเพียงดนตรี
ประทีปทีฆรัสสะจังหวะโยน

รเมียรไม้ใบโบกสุโนกเกาะ
สุดเสนาะเสียงนกซึ่งผกโผน
โผต้นนั้นผันตนไปต้นโน้น
จังหวะโจนส่งจับรับกันไป

เสียงนกร้องคล้องคำลำนำขับ
ดุริยศัพท์สำนึกเมื่อพฤกษ์ไหว
โปรยประทิ่นกลิ่นผกาสุมาลัย
เป็นคลื่นในเวหาสหยาดยินดีฯ

สามกรุง, น.ม.ส.

[Gorakot]

ลำนำแม่แห่งธรรมชาติ


ของที่มี ไว้ให้ ใต้ฟ้านี้
ล้วนแต่มี ให้เปล่าเปล่า เจ้าอย่าหลง
เข้าครอบครอง ส่วนเหลือ เผื่อเผ่าพงศ์
ทุกคนคง คือญาติเจ้า จงเข้าใจ
ใครตักเติม เท่าใด ไม่กีดกั้น
จงแบ่งปัน ไปแต่ จะกินได้
ที่ยังเหลือ เผื่อคนหลัง บ้างเป็นไร
เราไม่ได้ สร้างเจ้ามา เพื่อฆ่ากัน


วิทยากร เชียงกูร(ฉันจึงมาหาความหมาย)

[Gorakot]

กระบวนแห่ง ดอกไม้ร่วง


กระบวนแห่ง ดอกไม้ร่วง ไร้ท่วงท่า
เพียงพึงใจ กับท้องฟ้า ก็ปลิดผล็อย
เราเอง ต่างหาก ที่รอคอย
กับแรงดาล ใจนับร้อย นับพันมา


ดึกดื่น ด้านดำ คำหว้าเหว่
รินไหล ถ่ายเท แต่โหยหา
ริบหรี่ คว้างไหว ในคำลา
รูปรอย ค้างคา แต่นามธรรม


กระบวนแห่ง ดอกไม้บาน นั้นนานมาก
กว่าถึงกิ่ง จากราก ในหลากค่ำ
หลากคืน ฝืนรั้น เพียงฝันรำ
กี่วันจึง หยั่งล้ำ ลึกสุดใบ


เมฆอุ้ม ฝนกี่ ฤดูกาล
แดดเผย จัดจ้าน มานานไหน
เหมยคลี่ อาบหนาว มาเท่าใด
กว่าจะผลิ บานให้ หอมตัวเอง


เพลงการเกิด ก่อกลั่น กี่กระบวน
ย่างก้าว แปรปรวน กี่คร่ำเคร่ง
เลือกทาง เดินวาด กี่วังเวง
กว่าละขั้น ตอนเปล่ง ประกายนัย


กระบวนแห่ง ดอกไม้ร่วง ไร้ท่วงท่า
แต่ก็ใช่ ไร้ที่มา เสียเมื่อไหร่
เราเอง ต่างหาก ที่พลาดไป
อ้างเกิน เงื่อนไข ไปทั้งนั้น !

พจนาถ พจนาพิทักษ์