วรรคทองวรรณคดีไทย

[ภาษาสยาม]

เอาล่ะค่ะ เอามั่ง 555+

เมื่อแรกเชื่อว่าเนื้อทับทิมแท้


มาแปรเป็นพลอยหุงไปเสียได้


กาลวงว่าหงส์ให้ปลงใจ


ด้วยมิได้ดูหงอนแต่ก่อนมา


คิดว่าหงส์เราจึงได้หลงด้วยลายย้อม


ช่างแปลงปลอมท่าทีดีนักหนา


ดังรักถิ่นมุจรินทร์ไม่คลาดคลา


ครั้นลับตาฝูงหงส์ก็ลงโคลน

จาก เสภาขุนช้างขุนแผน

[ภาษาสยาม]

โอ้โอ๋กระไรเลย
บมิเคยณก่อนกาล
พอเห็นก็ทราบส้าน ฤดิรักบหักหาย
ยิ่งยลวะนิดา ละก็ยิ่งจะร้อนคล้าย
เพลิงรุมประชุมภาย ณ อุราบลาลด
พิศไหนบมีทราม วะธุงามสง่าหมด
จนสุดจะหาพจน์ สรเสริญเสมอใจ
องค์วิศวะกรรมัน นะสิปั้นวะธูไซร้
พอเสร็จก็เทพไท พิศะรูปสุรางค์เพลิน
ยืนเพ่งและนั่งพิศ วรพักตร์บหมางเมิน
งามใดบงามเกิน มะทะนาณโลกสาม
แลวิศวะกรรมัน ผิจะปั้นวะธูตาม
แบบอีกก็ไม่งาม ดุจะโฉมอนงค์นี้
เหตุนี้สินงคราญ ณสถานพิภพตรี
จึ่งไม่ประสพที่ สิริรูปะเทียมทัน
งามเกินมนุษจริง กละหญิงนิมิตร์ฝัน
จนแรกประสพนั้น ดนุจวนจะปลุกตัว
นึกว่าสนิธนิทร์ นยนาก็แน่วนัว
แต่นึกก็ออกกลัว จะผวาและไม่เห็น
ครั้นเมื่อสดับศัพ- ทะสำเนียงก็เยือกเย็น
ราวดื่มอุทกเพ็ญ รสะรื่นระรวยใจ
เสียงเจ้าสิเพรากว่า ดุริยางคะดีดใน
ฟากฟ้าสุราลัย สุรศัพทะเริงรมย์
ยามเดิรบเขินขัด กละนัจจะน่าชม
กรายกรก็เร้ารม- ยะประหนึ่งระบำสรวย
ยามนั่งก็นั่งเรียบ และระเบียบบเขินขวย
แขนอ่อนฤเปรียบด้วย ธนุก่งกระชับไว้
พิศโฉมและฟังเสียง ละก็เพียงจะฃาดใจ
โอ้นอนจะหลับไหล ฤฉนี้นะอกเอ๋ย
ขืนนอนก็ร่อนเร่า ฤดิเฝ้าคะนึงเชย
หากขืนจะนอนเฉย อุระอาจจะพังภิน
จำมาณที่นี้ เพราะว่ะใกล้สุนาริน
โอ้เราบสมจิน ตะนะได้ฤฉันใด
ช้าก่อน ดนูเห็น ณประตูสิรำไร
ดังหนึ่งจะมีใคร จระจากพระอาศรม
อ้าขอถวายอัญ- ชลิองค์สุโรดม
ขอให้ดนูชม วธุเลิศเถอะสักที

มัทนะพาธา

[ภาษาสยาม]

ในลักษณ์นี้ว่าน่าประหลาด

เป็นเชื้อชาตินักรบกลั่นกล้า

เหตุไฉนย่อท้อรอรา

ฤจะกล้าแต่เพียงวาที



เห็นแก้วแวววับที่จับจิต

ไยไม่คิดอาจเอื้อมให้ถึงที่

เมื่อไม่เอื้อมจะได้อย่างไรมี

อันมณีฤาจะโลดไปถึงมือ



อันของสูงแม้ปองต้องจิต

ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ

มิใช่ของตลาดที่อาจซื้อ

ฤาแย่งยื้อถือได้โดยไม่ยอม



ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง

คงชวดดวงบุบผชาติสะอาดหอม

ดูแต่ภุมรินเที่ยวบินดอม

จึ่งได้ออมอบกลิ่นสุมาลี

จาก..ท้าวแสนปม

[ภาษาสยาม]

เรื่อยเรื่อยมารอนรอน........ทิพากรจะตกต่ำ

สนธยาจะใกล้ค่ำ.....................คำนึงหน้าเจ้าตราตรู

เรื่อยเรื่อยมาเรียงเรียง.........นกบินเฉียงไปทั้งหมู่

ตัวเดียวมาพลัดคู่....................เหมือนพี่อยู่ผู้เดียวดา ย

.......................................กาพย์เห่เรือเจ้าฟ้ากุ้ง

[ภาษาสยาม]

จะให้เชื่อพจมานหวานถ้อย......จะได้ไปเป็นน้อยชาวหมันหยา

เขาจะเชิดชื่อฤาชา........................ว่ารักสามีท่านกว่าค วามอาย

อันความอัปยศอดสู........................จะติดตัวชั่วอยู่ไม่ร ู้หาย

ร้อนใจอะไรเล่าเจ้าเป็นชาย............ไม่เจ็บอายขายหน้าก็ว่าไ ป

.................................................จาก วรรณคดีอิเหนา

[ภาษาสยาม]

มาเอยมาถึง


เมืองหนึ่งสร้างใหม่ดูใหญ่กว้าง


ปราสาทเสาเล้าหมูอยู่กลาง


มีคอกโคอยู่ข้างกำแพงวัง


พระเยื้องย่างเข้าทางทวารา


หมู่หมาแห่ห้อมล้อมหน้าหลัง


แกว่งตระบองป้องปัดอยู่เก้กัง


พระทรงศักด์หยักรั้งคอยราญรอน


สูงระหงทรงเพรียวเรียวรูด

งามละม้ายคล้ายอูฐกะหลาป๋า

พิศแต่หัวจรดเท้าขาวแต่ตา

สองแก้มกัลยาดั่งลูกยอ

................จากระเด่นลันได

[น้ำฟ้า]

[center]ต้อยตะริดติดตี่เจ้าพี่เอ๋ย
จะละเลยเร่ร่อนไปนอนไหน
แอ้อีอ่อยสร้อยฟ้าสุมาลัย
แม้นเด็ดได้แล้วไม่ร้างให้ห่างเชย
ฉุ ยฉา ยชื่นรื่นรวยระทวยทอด
จะกล่อมกอดกว่าจะหลับกับเขนย
หนาวน้ำค้างพร่างพรมลมรำเพย
ใครจะเชยโฉมน้องประคองนวล
เสนาะดังวังเวงเป็นเพลงพรอด
เสียงฉอดฉอดชดช้อยละห้อยหวน
วิเวกแว่วแจ้วในใจรัญจวน
เป็นความชวนประโลมโฉมวัณฬา ฯ[/center]

พระอภัยมณี

จริงๆชอบสำนวนของทมยันตีที่บอกว่า
" หนาวน้ำค้างพร่างพรมลมลำเพย ล้วนลอยเลยลิบลับฤากลับคืน "