ดอย

[poto]

สายลมในยามเย็นที่ช่วยพัดกำลังหยอกล้อกับต้นข้าว คลายนุ่มสาวที่กำลังหยอกล้อกันพองาม ฉันนั่งทอดสายตายาวไปยังเด็กๆที่ในตอนนี้กำลังช่วยกันรดน้ำผักที่เขาทั้งหลายได้ร่วมใจกันปลูกด้วยสองมือและกำลังของเขาทั้งอาทิตย์ มันเริ่มเห็นผลขึ้นเรื่อยๆ ทำให้รอยยิ้มเล็กๆใสๆผุดขึ้นมาบนแก้มของเด็กน้อย สายตาที่ปล่งประกายรับกับแสงแห่งความสำเร็จที่เกิดขึ้น ส่องแววแห่งความสุขให้กับต้นไม้อ่อนๆต้นนั้น
นี่ถ้าเป็นเด็กในเมืองใหญ่คงน้อยนักที่จะมีความสุขกับสิ่งกับสิ่งที่เขาและธรรมชาติร่วมกันสร้างมาเพื่อพวกเขา
รอยยิ้มน้อยๆๆเริ่มผุดขึ้นมา รอยยิ้มที่คอยยิ้มรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยมือของเขา เขาว่ากันว่าเด็กเปรียบเสมือนผ้าขาวที่บริสุทธิ์ ผู้ใหญ่คือจิตกรที่จะคอยแต่งแต้มสีและรูปภาพต่างๆอยู่แต่เพียงว่าจิตรกรนั้นได้แต้มสีอะไรลงไป แต่สำหรับฉัน ฉันอยากให้ผืนผ้าผืนนั้นได้แต้มสีตามที่ชอบ ฉันก็จะคอยเป็นผงซักฟอกที่จะคอยซักสีที่สกปรกให้แก่ผืนผ้าขาวเหล่านั้น สายตาฉันทอดออกไปเรื่อยๆ พร้อมกับเขียนบันทึก ฉันบันทึกมันมาตลอดที่ฉันเริ่มมาที่นี้ การมาเยือนที่นี้ทำให้ฉันแปลกใจไม่น้อยฉันไม่เคยคิดว่าที่นี้จะลำบากขนาดไม่รู้จักคำว่าไฟฟ้า เพราะสิ่งนั้นไม่จำเป็นกับพวกเขา แต่ที่นี้ก็ไฟฟ้าใช้ ข่าวสารไม่จำเป็นต้องออกมาทางโทรทัศน์ เพียงแค่หนังสือพิมพ์ที่มาส่งบนดอยตลอดทุกเช้าก็เพียงพอสำหรับการตามทันข่าว ระบบเตือนภัยที่นี้มีพร้อมทุกสัญญาณ แต่ถึงไม่มีมันชาวบ้านที่นี้ก็รู้ว่าป่ากำลังมีการเปลี่ยนแปลง เพราะด้วยความคุ้นเคยและความผูกพันด้วยรึเปล่าฉันก็ไม่สามารถบอกได้ แต่หนึ่งเดือนที่ผ่านมาฉันก็เริ่มจะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งกับที่นี้ได้ไม่อยาก ชาวบ้านที่นี้ดีกับพวกเรามาก ฉันยังจำได้ในตอนเด็กๆฉันเคยบอกกับใครคนหนึ่งว่าฉันจะเป็นครู จะมาสอนที่นี้ที่ที่ไม่มีครู คนคนนั้นยิ้มแล้วบอกกับฉันว่า “ แล้วตาจะรอหลานอยู่ที่นั้น ”
มาวันนี้คนคนนั้นได้จากฉันไปแต่ฉันรู้ว่าเขามารอคอยฉันอยู่ที่นี้ ที่ที่ฉันเคยบอกเขาว่ามันคือที่ที่ฉันจะมา หลายคนมักชอบถามฉันว่ามาที่นี้ไม่ลำบากหรอ มาที่นี้แล้วจะอยู่ได้หรอ มาที่นี้ห่างไกลความเจริญน่ะจะทนไดหรอ ฉันเลยยิ้มให้ไป นั้นอาจเป็นคำตอบของฉัน และมันคงเป็นคำตอบที่ดีที่สุด ใช่ฉันมาที่นี้มันลำบาก ใช่ที่นี้ห่างไกลความเจริญ แต่ฉันอยู่ที่นี้ได้ ที่นี้ได้ให้อะไรกับฉันเยอะแยะ ไม่ใช้เงินทอง ไม่ใช่ชื่อเสียง ไม่ใช่เกียรติยศแต่ที่นี้ได้ทำให้ฉันรู้จักคำว่า ให้ ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ชื่อเสียงเกียรติยศ เงินทอง ใช่ฉันอาจเคยต้องการมันแต่ในตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะเอามันไปทำอะไร มันอาจจะใช้ซื้ออะไรได้มากหากแต่ฉันอยากให้อยากให้สิ่งที่มันมาจากใจมากกว่าการที่ได้มาจากสิ่งปรุงแต่งใดใด เพราะการให้ที่แท้จริงย่อมมาจากใจที่บริสุทธิ์ไร้ซึ่งการแต่งเติม
ใกล้เวลาเย็นแล้วเห็นทีย่อมถึงเวลาการกลับบ้านของฉันเสียแล้ว ฉันค่อยๆปั่นจักรยานจากโรงเรียนกลับไปยังบ้านพักไม้ที่ไม่เก่ามากนัก ที่นั้นเป็นฟาร์มเลี้ยงไก่แต่เจ้าของยอมบริจาคให้โรงเรียนเพื่อให้ทำเป็นบ้านพักครูที่มาเป็นครูอาสา ฉันเคยถามแกว่าทำไมแกถึงยอมบริจาคที่ดินให้กับโรงเรียนไม่เสียดายเงินที่ลงทุนไปหรอ แกหน้าเศร้าลงทันทีพร้อมกับเสียงที่ดูสั้นเครือ
“ ถ้าเงินเหล่านั้นมันสามารถทำให้อีหล้าฟื้นมาได้ ผมก็ยอมมีเงินมากๆ แต่นี้ยิ่งผมมีเงินมากอีหล้ากับผมก็เริ่มไกลห่างแล้วมันก็กลายเป็นจากลา ” หยดน้ำตาค่อยๆเอ่อพ้นออกมาจากตาของแก

ฉันเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างได้ บางอย่างที่มันเคยเกิดขึ้นกับฉัน บางอย่างที่ฉันเหมือนอะไรกับลุงแก มันคือความห่างไกลระหว่างแม่และก็ฉันเราสองคนเริ่มเดินเหมือนเส้นขนานตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ว่านับวันเส้นขนานเส้นนั้นคงหาทางมาบรรจบยากยิ่งขึ้น แม่ย่อมเดินตามทางของแม่ ฉันย่อมเดินตามทางของฉัน ไม่มีใครผิด แค่ความคิดกันเส้นทางของเราต่างกันเกินที่จะเดินไปทางเดียวกัน เราไม่สามารถเดินมาด้วยกันแล้วค่อยแยกจากกันเมื่อเจอทางแยก เส้นทางของเรามันต่างกันจริงๆ แม้จะพยายามที่จะเดินทางเดียวกันแต่มันก็ต่างกันอยู่ดี จนตอนนี้การเดินทางคนละเส้นย่อมเป็นทางที่ดีที่สุดเดินไปดั่งเส้นขนานผิดกันแค่เส้นขนานเส้นนี้สามารถจะมาบรรจบด้วยการทักทายและจากไปด้วยรอยยิ้มเสมอ ไม่มีการดึงรั้งใดใด

ที่นี้เริ่มเข้าสู่ฤดูหนาวมันคือช่วงเวลาที่ใครหลายๆคนรอยคอยอย่างเช่นฉัน ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันเริ่มหลงรักฤดูฝนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งทั้งที่ตัวฉันเองเกิดในหน้าฝน แต่อาจเป็นเพราะลมหนาว ความเหงา สายลม หล่ะมั้งที่เป็นเสน่ห์ดึงดูดใจให้ใครหลายๆคนหลงใหลในตัวของมันอย่างที่มันดึงดูดความสนใจจากฉันไป


ฝากติดตามผลงานด้วยน่ะครับและช่วยคอมเม้นให้ด้วยเนื่องจากเพิ่งหัดเขียนและอีกอย่างโปรดติดตามอ่านตอนต่อไปด้วยไม่งั้นอาจจะอ่านไม่เข้าใจ

[poto]

สวัสดีครับ

พอดีไม่ได้อ่านข้อความอ่ะครับ

หวังว่าคงไม่โกรธกันน่ะครับ


ถ้าเป็นไปได้เนี่ยกรุณาส่งคำคอมเม้นมาทาง poohpooh_winwin@hotmail.com


จะได้คุยกันเรื่องงานเขียนด้วย

เนื่องจากเพิ่งเขียนอ่ะครับเลยอยากให้คนคอมเม้นเยอะๆ

จะได้ปรับปรุงถูก


และขอขอบคุณน่ะครับที่เข้ามาอ่านพร้อมคอมเม้นให้


poto