ความสุขจากคนแปลกหน้า by Otakesang

[ภาษาสยาม]

เป็นงานอีกชิ้นหนึ่งของช่างภาพหนุ่มค่ะ

ความสุขจากคนแปลกหน้า


เด็กน้อย...

ภาพของเธอผ่านเข้ามาในห้วงความทรงจำของฉันสำหรับบันทึกหน้านี้

เธอเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งกับเจ้าพวงมะลิมากมายในมือเธอ...

ฉันจำได้เป็นอย่างดีในวันนั้นเธอเข้ามายืนอยู่ที่กระจกรถของฉัน...

พร้อมกับแสดงท่าทางว่าอยากให้ฉันซื้อเจ้าสิ่งที่อยู่ในมือเธอนั้นสักพวง...

ปรกติฉันเป็นคนไม่ชอบซื้อพวงมาลัยเหล่านี้เสียด้วย

แต่เพราะเหตุใดไม่ทราบเหมือนกัน

ที่วันนั้นฉันตัดสินใจซื้อพวงมาลัยจากเด็กน้อยคนนั้น...

.
.
.

รถวิ่งออกตัวแล้ว....

พวงมาลัยพวงนั้นถูกนำมาคล้องกับพระหน้ารถของฉัน...

พวงมาลัยดอกมะลิ ส่งกลิ่นหอมอบอวลอยู่ภายในรถ...

แต่สิ่งที่หอมยิ่งกว่านั้น...

คือรอยยิ้มของเธอ...

ใครว่าเงินซื้อความสุขไม่ได้...

แต่ฉันว่า เงินบางครั้งก็ซื้อความสุขจากหัวใจของคนได้เช่นกัน...

เพราะอย่างน้อย "เงิน" ที่ฉันเสียในวันนี้เพียงเล็กน้อย ก็ซื้อความสุขให้เธอ

และ ให้ฉันได้ในเวลาเดียวกัน....



เขาและเธอ....

ภาพบางอย่างในวันนี้คลับคล้ายคลับคลาเหลือเกินสำหรับฉัน...

หากเพียงแต่ต่างกันแค่ วันนั้นเป็น ฉันกับใครคนนั้น

แต่วันนี้เป็น คุณสองคน ที่ฉันไม่รู้จักเลยสักนิด...

ฉันไม่รู้ว่าฉันเสียมารยาทแอบฟังพวกคุณตั้งแต่เมื่อไหร่...

แต่จะให้พูดไปมันก็ช่วยไม่ได้นะ ป้ายรถเมลล์แห่งนี้ ไม่ได้ห้ามใครยืนนี่นา...

และเสียงของพวกคุณฉันก็ห้ามไม่ให้ได้ยินไม่ได้เสียด้วย...

จริงๆฉันไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ เพียงแต่ภาพของพวกคุณในวันนี้...

มันเหมือนกระจกสะท้อนทรงจำของฉันเท่านั้นเอง...

บทสนทนาระหว่างคุณสองคนอาจแตกต่างกันกับของฉันและเขา...

แม้วันนี้เขาคนนั้นของฉันเขาจะจากไปแล้ว...

ในขณะที่คุณสองคนยังมีกันและกันอยู่...

แต่มันก็ทำให้ฉันอดยิ้ม และคิดถึงภาพในวันนั้นไม่ได้...

เราสองคน...

คุณสองคน...

อย่างน้อยๆ คุณสองคนกับฉัน...เราก็ได้ในห้วงรักเดียวกันใช่ไหม

อาจแต่งกันเพียงช่วงเวลาเท่านั้น...

ขอบคุณนะสำหรับความรักของพวกคุณในวันนี้...

ที่ทำให้ฉันได้มีรอยยิ้ม พร้อมไปกับพวกคุณ...



หญิงชรากับคนตาบอด...


สองฟากข้างริมถนนที่ฉันยืนนี้...

มีผู้คนมากมายมารวมตัวกันโดยมิได้นัดหมาย...

ป้ายรถเมลล์แห่งนี้ฉันยืนคอยมาร่วม ครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว...

รถราแน่นขนัด กับการขับเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆบนทองถนน...

การจราจรที่ติดขัดในเช้าวันนี้

ทำให้ฉันตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางการเดินทางจากทางบกเป็นทางน้ำแทน...

ปรกติฉันเป็นคนไม่ชอบขึ้นเรือเสียเท่าไหร่นัก หากไม่จำเป็น...

แต่วันนี้คงเป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันต้องทำในสิ่งที่ขัดแย้งกับความกลัวของตนเอง...

การเดินทางจากท่ารถไปท่าเรือนี้ ต้องเดินไปอีกหนึ่งป้ายรถเมลล์...

แล้วข้ามสะพานลอยเพื่อต่อรถเข้าไปที่ท่าเรือ...

ขณะที่ฉันเดินอยู่บนทางเดินยกระดับที่ใช้สำหรับการข้ามฟากถนนนั้น...

ตรงก่อนทางลงบันไดแห่งนี้ มีหญิงชรากับชายชราคู่หนึ่ง

กำลังนั่งร้องเพลงแลกเศษเงินจากผู้คนที่ผ่านไปมา...

ฉันเดินเข้าไปใกล้ แล้วอดคิดถึงเด็กน้อยในคืนนั้น...

พวงมาลัย...

รอยยิ้ม...

กับเงินเพียงเล็กน้อย...

ฉันล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า เพื่อความหาเศษเงินเล็กๆน้อยๆ...

แต่เจ้ากรรม เศษตังค์วันนี้ไม่มีอยู่ในกระเป๋าฉันเลย...

ภาพเด็กน้อยในวันนั้น...

ทำให้ฉันตัดสินใจล้วงเงินในกระเป๋าตังค์ขึ้นมายี่สิบบาท...

ฉันใส่แบงค์ยี่สิบบาทลงไปในกระป๋องเงินของ หญิงชายชราคู่นั้น...

หญิงชราเงยหน้าขึ้นมามองฉัน...

พร้อมกับแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความระคนปนแปลกใจเล็กน้อย...

เธอหันไปสะกิดชายชราผู้นั้นที่กำลังร้องเพลงอยู่อย่างตั้งใจ...

ฉันมองตาม และฉันก็พบว่า ชายชราผู้นี้ตาบอด...

ฉันไม่มีเวลาคิดมากความ เพราะถ้าฉันมัวแต่เสียเวลาอยู่ตรงที่แห่งนี้...

ฉันอาจจะไม่ท้นตอกบัตรเข้างานเป็นแน่...

ฉันจ้ำอ้าวออกจากจุดนั้นลงและก้าวเดินลงบันไดอย่างรวดเร็ว

พร้อมๆกับเสียงหญิงชราที่บอกกับคนตาบอดว่า มีคนให้เงินเป็นจำนวนยี่สิบบาท...

.
.
.
เรือวิ่งออกจากท่าไปแล้ว...

ลมที่พัดโชยมาปะใบหน้าของฉัน...

ความคิดของฉันล่องลอยไปสู่เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา...

ฉันอดคิดไม่ได้ว่า "ขอทานคงไม่เคยได้เงินทีนึงยี่สิบบาทจากคนคนหนึ่งหล่ะมั๊ง"

จะอย่างไรฉันไม่รู้หรอก แต่ฉันพบว่า...

วันนี้ฉันได้ให้ความสุขกับคนแปลกหน้าอีกหนึ่งวัน

และฉันเองก็ได้รับความสุขจากคนแปลกหน้าด้วยเช่นกัน



หญิงสาวกับเรื่องราวในค่ำคืน...


ฉันกลับมานั่งเขียนบันทึกฉบับนี้ด้วยความรู้สึกที่อยากจะบันทึกมันไว้...

ฉันเพิ่งกลับมาจากสถานที่เที่ยวยามค่ำคืน...

ด้วยเนื่องจากว่าฉันเป็นคนไม่ชอบเที่ยว

แต่เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนสนิทคนหนึ่ง...

มันโทรมาชวนให้ฉันไปงานวันเกิดมันด้วย...

ฉันจึงต้องจำเป็นต้องไป แม้ใจจะอยากกลับมานั่งเขียนบันทึกตามใจตัวเองก็เถอะ...

ตัวเลขนาฬิกาที่มุมขวาล่างของหน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏเวลา 03:17

ในสถานที่ที่ฉันเพิ่งจากมา...

หญิงสาวคนหนึ่งกับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง...

ป่านนี้หญิงสาวคนนั้นเธอจะเป็นอย่างไรบ้างนะ...

ฉันอดคิดถึงเธอไม่ได้...

.
.
.

ภาพของเธอกับชายหนุ่มแปลกหน้าในสถานที่แห่งนั้นกับการขึ้นรถไปด้วยกันเพียงสองคน...

ฉันมองเห็นฉันมองตามรถคันนั้นไปอย่างสงสัยใคร่รู้...

เพื่อนตัวดีของฉันหันมาสังเกตุเห็นพอดี

เขาจึงถามหาสาเหตุที่ฉันเหม่อมองตามรถคันนั้นไป...

ฉันเล่าเรื่องที่ฉันสังเกตเห็นเธอตั้งแต่นั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆ

และการแอบฟังบทสนทนาของชายหนุ่มแปลกหน้า...

ที่ก้าวเข้ามาสร้างสัมพันธภาพเพียงชั่วครู่ชั่วยามกับเธอคนนั้น...

จนถึงตอนที่เธอกับเขา ตัดสินใจออกไปจากสถานที่แห่งนี้ด้วยกันสองคน

ฉันอดที่จะมองโลกในแง่ดีไม่ได้ว่า เขาอาจจะขับรถไปส่งบ้านเธอเท่านั้นก็ได้...

แต่เจ้ากรรม ที่เพื่อนตัวดีของฉัน กลับบอกกับฉันว่า...

ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่มาเที่ยวในสถานที่แห่งนี้บ่อย...

เขาเองก็รู้จักเช่นกัน...

เพื่อนฉันเล่าให้ฟังว่า

ผู้หญิงคนนั้นเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยที่ชื่อแห่งหนึ่ง...

เธอมักมาหารายได้พิเศษในสถานที่แห่งนี้อยู่เป็นประจำ...

สิ่งต่างๆถูกถ่ายทอดผ่านมาจากเพื่อนชายที่สนิทที่สุดคนหนึ่งของฉัน...

ฉันนั่งฟังมันอย่างเงียบๆ พร้อมกับความรู้สึกบางประการที่บอกไม่ถูก...

.
.
.

ฉันอดคิดถึงบางสิ่งบางอย่างที่เหมือนกันแต่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง...

ความสุขจากคนแปลกหน้า...

สำหรับชายคนนั้น...

คงเป็นเพียงความสุขเพียงชั่วข้ามคืนที่เกิดจากความต้องการทางเพศเท่านั้น...

ความสุขจากคนแปลกหน้า...

สำหรับเธอคนนั้น...

คงเป็นเพียงมูลค่าของกระดาษจำนวนหนึ่งที่เป็นที่ยอมรับทางสังคม

และใช้สำหรับการแลกเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างอย่าง แม้แต่ร่างกายคนอย่างนั้นหรือ?

ความสุขจากคนแปลกหน้า...

สำหรับฉันหล่ะ...

เด็กน้อยที่ขายมาลัย...

คู่รักคู่หนึ่งที่ป้ายรถเมลล์...

หญิงชรากับคนตาบอด...

ความสุขจากคนแปลกหน้าของคุณหล่ะ เป็นอย่างไรกันบ้าง?