+ + + + ร้าวดาว + + + +

เรื่องสั้น บทความ ต่างๆ

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » จันทร์ 14 ก.ย. 2009 3:04 am

ออกจากโรงพยาบาล โหน่งพาฉันมานั่งดื่มนมอุ่นที่ตลาดใกล้ๆ นั้น และเพราะฝากงานกับเพื่อนเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงไม่เร่งรีบ อีกอย่าง เมื่อเห็นสภาพของดาว ฉันก็อยากรู้เรื่องราวของมันขึ้นมาเป็นครั้งแรก


แล้วโหน่งก็เริ่มเล่าเหตุการณ์นับตั้งแต่ฉันออกจากที่นั่นให้ฟังโดยละเอียด

แต่ฉันสรุปได้ว่า พอฉันย้ายออกมา ดาวก็ย้ายเข้าไปอยู่ห้องเดียวกับพี่ตั้น เพียงไม่นานก็เริ่มมีปากเสียงกัน เพราะบางวันพี่ตั้นก็ออกไปค้างที่อื่น (ไปหาบรรดากิ๊กของเขา) ต่อมาพี่ตั้นก็ย้ายออกไปอยู่บ้านพี่เพ็ญแต่ก็ยังมาหามันบ้าง และครั้งหนึ่งการทะเลาะกันก็ลามไปถึงที่ทำงานด้วย จนดาวทนอายไม่ได้ ต้องลาออก และเมื่อลาออกแล้ว ก็ไม่มีสิทธิ์อยู่หอนั้นได้อีกต่อไป


ระหว่างที่ดาวไม่มีงาน ไม่มีที่อยู่ โหน่งจึงให้ดาวอยู่กับเขาไปก่อน

...นี่สินะที่มาของสายตามีความหมายของดาวตอนที่มองโหน่ง...

โหน่งกับพี่ตั้นมีเรื่องกัน เพราะพี่ตั้นยังตามมาแสดงสิทธิ์ความเป็นเจ้าของดาว และดาวก็เกือบใจอ่อนยอมกลับไปอยู่กับพี่ตั้นอีกครั้งแล้ว ถ้าไม่ทราบว่า เมียพี่ตั้นกำลังท้องและพี่ตั้นก็ต้องย้ายกลับไปดูแลที่บ้านต่างจังหวัด

ฉันได้แต่เงียบ ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ชีวิตเพื่อนรักของฉันหักเหและผิดเพี้ยนไปจากเดิมมากมายเหลือเกิน...มากจนฉันนึกกลัว


“แอ๋มไม่โกรธผมใช่มั้ยที่เอาดาวมาอยู่ด้วย”

“ทำไมต้องโกรธล่ะ” หลุดคำถามนั้นไปแล้ว ฉันจึงรู้ว่าในใจตัวเองสั่นไหวยังไงพิกล

“ก็ไม่รู้สิ...ช่างมันเถอะ...ยังไงแอ๋มก็ไม่สนใจอยู่แล้วนี่” น้ำเสียงนั้นตัดพ้อจนฉันรู้สึกได้ ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องโดยการคุยเรื่องดาวอีกครั้ง

“แล้วตอนนี้ ดาวได้งานใหม่หรือยังน่ะ”

“ได้แล้ว เป็นการเงินเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่บริษัทเล็กกว่าเดิม”

“อื้อ ก็ยังดี แล้ว...ทำไมมันผอมจังเลยล่ะ นี่โหน่งเลี้ยงเพื่อนเราด้วยอะไร ปล่อยให้ผอมกะหร่องขนาดนี้”

โหน่งเงียบไปครู่หนึ่งด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ ก่อนจะยอมบอกว่า

“ดาวติดเหล้าน่ะ แอ๋ม...”

เป็นอีกครั้งที่ฉันเงียบไปเพราะพูดอะไรไม่ออก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตแสนบริสุทธิ์ของผู้หญิงคนหนึ่งนะ มันบ้าอะไรกัน

“เมื่อก่อน แค่ได้กลิ่นเหล้า ดาวก็ปวดหัวแล้ว...เราเคยไปดื่มกับเพื่อนๆ หลังเลิกงาน กลับถึงห้องมันบ่นเราแทบตาย...มันไม่ชอบ” เป็นนานกว่าฉันจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่สั่นอย่างยากจะระงับความรู้สึก

“เราดูแลดาวไม่ดีเองแหละ แอ๋ม เราตามใจ ปล่อยให้ดาวทำในสิ่งที่อยากทำ เพราะเห็นว่าเขาบอบช้ำมามากแล้ว...แต่ไม่นึกเลยว่า ดาวจะยึดมันเป็นเพื่อนตายอย่างนี้”

แล้วเราสองคนก็เงียบ ไม่มีใครพูดอะไรอีก มีแต่เสียงรถที่แล่นผ่านไปมา มีแต่เสียงพูดคุยจากโต๊ะอื่นๆ ที่ดังอยู่ตลอดเวลา



พอขึ้นมาบนแท็กซี่ที่พาฉันกลับห้องแล้วนั่นแหละ ที่ฉันปล่อยให้ตัวเองร้องไห้โดยไม่นึกอายพี่แท็กซี่

ฉันกำลังโกรธพี่ตั้น ที่ความเจ้าชู้ ความเห็นแก่ตัวของเขาทำลายความงามของดาวดวงหนึ่งให้หม่นแสงลงอย่างบริบูรณ์ โกรธดาวที่มันช่างอ่อนแอได้อย่างน่ารังเกียจที่สุด โกรธตัวเองที่กลายเป็นส่วนหนึ่งที่ทำลายดาวดวงเด่นด้วยความงี่เง่าและความรู้เท่าไม่ถึงการณ์

และท้ายที่สุด เป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถโกหกตัวเองได้เลย...ฉันร้องไห้ให้กับความจริงเรื่องโหน่งกับดาว...
:cry: :cry:
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย น้ำฟ้า » จันทร์ 14 ก.ย. 2009 10:35 pm

อ๊ากกกกกกกกกแอ๋มมมมมม

แล้วทำไมตัวเองอ้ำๆอึ้งๆ

รักเขาก็บอกเขาไปเซ่ นี่ล่ะน้า

ปีนคานโดยไม่รู้ตัวเลย คนเรา
ผู้หญิงธรรมดา..แต่ใจมันด้านชาผู้ชาย
ภาพประจำตัวสมาชิก
น้ำฟ้า
นักเขียนแห่งปี
นักเขียนแห่งปี
 
โพสต์: 886
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ 11 ก.ค. 2008 10:19 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » อังคาร 15 ก.ย. 2009 11:36 pm

น้ำฟ้า เขียน:อ๊ากกกกกกกกกแอ๋มมมมมม

แล้วทำไมตัวเองอ้ำๆอึ้งๆ

รักเขาก็บอกเขาไปเซ่ นี่ล่ะน้า

ปีนคานโดยไม่รู้ตัวเลย คนเรา



5555555555 แหม เราเป็นแม่หญิงใจทราม เอ๊ย ใจงาม จะเอ่ยก่อนได้ฉันใดเล่า
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » อังคาร 15 ก.ย. 2009 11:39 pm




เนื่องจากเมื่อคืนนี้ พอกลับจากโรงพยาบาลฉันก็กลับไปช่วยเพื่อนลุยงานต่อจนเที่ยงคืน เช้าวันต่อมา ฉันจึงสามารถไปทำงานสายกว่าปกติได้ และมีเวลาไปเยี่ยมดาวก่อนที่มันจะออกไปพักผ่อนที่บ้าน

เมื่อฉันไปถึง ดาวบอกว่า อีกสักพักโหน่งถึงจะมารับกลับ ฉันจึงพามันลงไปเดินเล่นข้างล่างเพื่อรอเวลา


เรามาหยุดยืนยังริมสระเล็กๆ ในสวนสาธารณะเล็กๆ ด้านหน้าตึกอำนวยการของโรงพยาบาล

“แกจะด่า จะเยาะเย้ยฉันก็ได้นะ แอ๋ม ฉันไม่ว่าอะไรหรอก” ดาวเป็นคนเริ่มต้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคงนัก

“เออ แกมันโง่ งี่เง่าแล้วก็น่าสมเพช”

คราวนี้มันยิ้มน้อยๆ ก่อนจะบอกว่า
“แกด่าฉันแบบนี้ ฉันยังสบายใจกว่าที่แกเงียบและมองฉันด้วยความเป็นห่วง...ฉันอยากบอกแกว่า ฉันเสียใจนะ แอ๋ม เสียใจที่สุดในชีวิต ฉันเสียตัว เสียศรัทธาในตัวเอง เสียเพื่อนรักอย่างแก...”

“เพราะผู้ชายที่ไม่ได้รักแกเลย” ฉันต่อให้

“เขาจะรักนางบำเรออย่างฉันได้ยังไงล่ะ แก... ฉันโง่มากใช่มั้ย ที่คิดว่าการที่ฉันมอบสิ่งที่ฉันหวงแหนมาตลอดชีวิตให้เขา จะทำให้เขารักฉันและไปจากฉันไม่ได้ เปล่าเลย เขาจะมาหาฉันก็ต่อเมื่อเขามีความต้องการเท่านั้น” ดาวเริ่มต้นระบายความอัดอั้นออกมา อาจเพราะสัมผัสได้ว่าความเป็นเพื่อนของเรากำลังกลับมาแล้ว แม้มันจะยังไม่เต็มเปี่ยมเหมือนเดิม แต่มันก็กำลังกลับมา

“ดาว...”

“หลังจากฉันย้ายไปอยู่กับเขาแล้ว เขาแทบไม่เคยพาฉันไปเที่ยวที่ไหนเลย ไม่เคยดูแล เราไม่เคยคุยอะไรหรือปรึกษาอะไรกันฉันคู่รัก ยิ่งตอนที่เขาย้ายออกไปอยู่กับญาติเขา โทรฯเขายังไม่โทรฯ หาฉันเลย แต่ฉันก็ยังไม่รู้สึกตัว ยังโง่เฝ้ารักเขา เฝ้ารอการมาของเขาอยู่ทุกวัน พอเขามาฉันโคตรดีใจ โคตรมีความสุข เพื่อจะทุกข์ในเช้าวันต่อมา”

“โธ่ ดาว แกนี่มันบ้าที่สุดเลย” ฉันจับมือมันบีบแน่น ดาวยิ้มเพลียๆ

“ฉันบ้าและโง่ได้มากกว่านั้นอีก ฉันปล่อยให้เขาย่ำยีศักดิ์ศรีฉันด้วยการจีบน้องใหม่ในที่ทำงานโดยที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ ฉันไม่ใช่เมียเขานี่ ฉันไม่มีสิทธิ์หึงหวงหรือต่อว่าเขา...”

ดาวหยุดพูดเพื่อปาดน้ำตาทิ้ง ดวงตาแห้งแล้งคู่นั้นมองไปข้างหน้าด้วยท่าทีครุ่นคิดและเจ็บปวด

“ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะนะ ดาว แกผ่านช่วงเวลาเลวร้ายเหล่านั้นมาแล้ว ฉันอยากให้แกทำวันนี้ของแกให้ดีดีกว่า เลิกเหล้าให้ได้ แล้วก็ใช้ชีวิตกับโหน่งให้มีความสุข”

“แกรู้เรื่องทั้งหมดแล้วหรือ” ท่าทางดาวตกใจไม่น้อย

“มันไม่ใช่ความลับไม่ใช่หรือ”

“อือ ถ้าไม่มีโหน่ง ฉันก็คงแย่เหมือนกัน”

“ฉันเองก็ต้องขอโทษแกนะ ที่ทิ้งแก แต่ตอนนั้นฉันรู้สึกแย่กับการกระทำของแกจริงๆ”

“ฉันเข้าใจ ฉันอยากโทรฯ หาแก โหน่งเองก็สนับสนุน แต่ฉันก็ไม่กล้า ฉันอายแกน่ะ”

ฉันพยักหน้ารับทราบความคิดมัน ก่อนจะจับมือมันเดินไปเรื่อยๆ

“โหน่งเขาทำให้ฉันอบอุ่นใจและรู้สึกว่า ฉันไม่ได้อยู่ในโลกนี้คนเดียว” ดาวพูดขึ้นให้ฉันรู้สึกจุกและละอายแก่ใจอีกครั้งที่ได้ทอดทิ้งมันไป

“โหน่งเป็นคนดี แกโชคดีแล้วละ ดาว ที่ได้เจอผู้ชายอย่างเขา...แต่แกรับปากกับฉันอย่างหนึ่งนะ ว่าแกต้องเลิกเหล้าให้ได้ อย่าทำชีวิตที่กำลังจะดีของแกให้แย่ลงมาอีก อย่างน้อยแกก็ควรจะทำให้โหน่งเขาดีใจหรือภูมิใจที่ความดีของเขาไม่ไร้ผล”

“บางที ฉันอาจจะย้ายออกจากห้องเขา”

“อ้าว ทำไมล่ะ”

“เกรงใจเขาน่ะ รบกวนเขามานานแล้ว ตอนนี้ฉันมีงานทำและสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว”

“คิดอย่างนั้นได้ยังไงวะ เป็น...ผัวเมียกันคิดอย่างนี้ไม่ได้หรอก ดาว แกกับเขากำลังจะสร้างครอบครัวด้วยกัน ก็ต้องอยู่ด้วยกัน สู้ด้วยกัน ซึ่งฉันก็เชื่อว่าโหน่งจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีและดูแลแกได้ แกเอง ถ้าเลิกเหล้าได้จริงๆ อย่าปล่อยให้เรื่องในอดีตมาคอยทำร้าย แล้วกลับมาเป็นแกคนเดิมซะ แกก็จะเป็นภรรยาที่น่ารัก เป็นแม่ที่ดีของเด็กเล็กๆ ซักคนสองคนได้”

ดาวเงียบไปนานด้วยท่าทีครุ่นคิด จึงพยักหน้าและพูดว่า

“ฉันสัญญากับแก แอ๋ม ฉันจะเลิกเหล้าให้ได้...แล้วก็ขอบใจแกมากเรื่องโหน่ง ขอบใจจริงๆ เพื่อน”



ฉันไม่ได้รอพบโหน่ง เพราะต้องรีบกลับเข้าบริษัทให้ทันก่อนเที่ยง แต่บ่ายนั้นดาวโทรฯมาแจ้งให้ทราบว่า ตอนนี้กลับถึงห้องกันเรียบร้อยแล้ว

แม้จะเจ็บแปลบในใจ แต่ฉันก็อวยพรขอให้คนที่ฉันรักทั้งสองคนมีความสุขและมีอนาคตที่ดีร่วมกัน โดยเฉพาะดาวที่ท่วงทำนองชีวิตของมันผิดเพี้ยนและแปร่งปร่าไปมากเหลือเกิน

ดาวควรจะมีความสุขจากผู้ชายดีๆ สักคนที่มองเห็นค่าและไม่รังเกียจความผิดพลาดในอดีตของมัน ซึ่งฉันก็เชื่อมั่นว่า โหน่งคือผู้ชายคนนั้น


และสำหรับฉัน โหน่งคือความทรงจำแสนงดงาม เขาเป็นเหมือนบทเพลงที่มีท่วงทำนองไพเราะ ตรงใจ และฟังได้ไม่รู้เบื่อ

แม้ในวันหนึ่งจะกลายเป็นบทเพลงเก่า แต่ก็เป็นบทเพลงที่เปี่ยมความหมาย ที่นึกถึงทีไร ก็อบอุ่น อ่อนหวานในหัวใจเมื่อนั้น
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » อังคาร 15 ก.ย. 2009 11:46 pm




ถ้าคุณคิดว่า นิยายชีวิตเรื่องนี้จะจบลงแบบ Happy ending (ถึงแม้จะมีคนเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่โดยรวมก็น่าจะดีไม่ใช่หรือ) ฉันขอบอกว่าคุณคิดผิด

คุณก็เหมือนฉันนั่นแหละ ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ก็ยังไม่รู้จักคนหรือจิตใจคนมากขึ้นเสียที

ฉันจะบอกให้ก็ได้ ดาวยังเลิกเหล้าไม่ได้แต่เลิกกับโหน่งแทน มันโทรฯ มาร้องไห้พิไรร่ำกับฉันด้วยเหตุผลต่างๆ นานาขอให้ฉันเห็นใจและเข้าใจในการตัดสินใจของมัน...

ตัดสินใจอะไรนะหรือ...

มันกลับไปหาพี่ตั้น หลังจากที่เมียเขาคลอดลูกน้อยเรียบร้อยแล้วและเขาก็กลับเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ อีกครั้ง!

มาถึงวันนี้ ฉันเสียเพื่อนที่คบกันมา 9 ปีกว่าๆ ไปแล้วจริงๆ

แล้วถ้าคิดว่า ฉันกับโหน่งจะกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมล่ะก็ คุณคิดผิดอีกแล้วละ

โหน่งลาออกจากบริษัทนั้นแล้วกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด

ฉันเคยได้รับจดหมายบรรยายความในใจจากเขาหนึ่งฉบับ พร้อมคำขอโทษที่เขายอมให้ดาวเข้ามาคั่นกลางระหว่างเราสองคน


“...ทั้งที่ตอนนั้น ผมกำลังจะขอคุณเริ่มต้นเรื่องของเราอย่างจริงจังเสียที แต่ดาวก็ร้องไห้มาหาผมเสียก่อน เห็นสภาพของเธอแล้ว ผมก็นึกอยากให้แอ๋มกลับมาอยู่ใกล้ๆ เธออีกครั้ง แต่แอ๋มก็ใจแข็งเหลือเกิน นาทีนั้น ผมปล่อยให้ดาวร่อนเร่และเคว้งคว้างไปไหนไม่ได้ สภาพของเธอย่ำแย่กว่าที่คุณคิดไว้มาก...”


ฉันตอบกลับเขาไปสั้นๆ ว่า ฉันไม่เคยนึกโทษเขาเลย ฉันขอบคุณเขาต่างหากที่พยายามช่วยเหลือเพื่อนของฉัน เขาเป็นคนดีขนาดนี้ ฉันจะโกรธหรือเกลียดเขาได้ยังไง

ครึ่งปีต่อมา ฉันได้รับการ์ดแต่งงานจากเขา แต่ก็ไม่สะดวกที่จะไปร่วมงาน จึงส่งเพียงของขวัญและคำอวยพรไปให้

ส่วนดาว...ฉันไม่ได้ข่าวจากมันอีกเลย

(จบ)



จบแล้วนะค้า ขอบคุณอาชม ขอบคุณน้ำฟ้าและนักอ่านเงาทั้งหลายที่เข้ามาอ่าน อิอิ

ติชมได้ตามซำบายนะคะ
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย น้ำฟ้า » พฤหัสฯ. 17 ก.ย. 2009 6:42 am

มนุษย์ย่อมเป็นไปตามกรรม

แอ๋มจ๊ะ

" จงชราอย่างกล้าหาญและขึ้นคานอย่างมีศักดิ์ศรี

ถ้าผู้ชายไม่มีดี ก็เลสเบียนกับสติให้มันรู้แล้วรู้รอดไป "


คนเรามีทางเลือกไม่กี่ทางหรอกค่ะ เรามองชีวิตคนเหมือนมีทางเลือกมากมายให้เดิน

หากแท้จริงแล้ว ชีวิตมันบีบคั้นเกินกว่าจะเข้าใจ บางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในหัวใจ

กลืนไม่เข้า..คายไม่ออก....แสนจะทรมาน
ผู้หญิงธรรมดา..แต่ใจมันด้านชาผู้ชาย
ภาพประจำตัวสมาชิก
น้ำฟ้า
นักเขียนแห่งปี
นักเขียนแห่งปี
 
โพสต์: 886
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ 11 ก.ค. 2008 10:19 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » พฤหัสฯ. 17 ก.ย. 2009 9:40 pm

น้ำฟ้า เขียน:มนุษย์ย่อมเป็นไปตามกรรม

แอ๋มจ๊ะ

" จงชราอย่างกล้าหาญและขึ้นคานอย่างมีศักดิ์ศรี

ถ้าผู้ชายไม่มีดี ก็เลสเบียนกับสติให้มันรู้แล้วรู้รอดไป "


คนเรามีทางเลือกไม่กี่ทางหรอกค่ะ เรามองชีวิตคนเหมือนมีทางเลือกมากมายให้เดิน

หากแท้จริงแล้ว ชีวิตมันบีบคั้นเกินกว่าจะเข้าใจ บางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในหัวใจ

กลืนไม่เข้า..คายไม่ออก....แสนจะทรมาน



^
^
^
กรำ นี่เรื่องของแอ๋มกับดาวหรือเรื่องจริงไม่อิงนิยายของใครจ๊ะ 55555555555
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย chomporn » พฤหัสฯ. 17 ก.ย. 2009 11:01 pm

"มันทรมาน..ในหัวเอ๋ย...หัวใจ
เจ็บปวดเพียงไหน...ใครหนอใครที่จะแลเห็น
ความรักครั้งแรก...แอบแทรกซุกใจซ่อนเร้น
บอกยาก...หากใครไม่เป็น...เช่นเรา...เขาคงอยากลอง......"
เฮ้อ ๆ ๆ ๆ

"ไปดีเถิดนะ พี่ขออวยพร ให้เจ้าไปดี
ลืมอเวจี เสียเถิดนะน้อง....."
จบซะที...55555
chomporn
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 49
ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ 20 ส.ค. 2008 1:56 pm

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย chomporn » ศุกร์ 18 ก.ย. 2009 9:48 pm

เรื่อง "ร้าวดาว" ....ก็จบไปแล้ว

ต่อไปขอเป็นเรื่อง "ล้าวลาว"..... บ้างได้บ่?

แซบหลายเด้ 5555
chomporn
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 49
ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ 20 ส.ค. 2008 1:56 pm

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » อาทิตย์ 20 ก.ย. 2009 9:20 pm

^
^
^

555555555 ล้าวลาว ฝนคงเขียนไม่ถนัดล่ะค่ะ เพราะฝนบ่แม่นลาว 55555

ขอบคุณอาที่เข้ามาอ่านนะคะ อิอิ

ป.ล. เพลงที่อายกมา ฝนเกิดไม่ทันอ่ะ ใครร้อง สุนทราภรณ์เหรอคะ อิอิ
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

ย้อนกลับ

ย้อนกลับไปยัง เรื่องสั้น

ผู้ใช้งานขณะนี้

กำลังดูบอร์ดนี้: ไม่มีสมาชิก และ บุคคลทั่วไป 14 ท่าน

cron