+ + + + ร้าวดาว + + + +

เรื่องสั้น บทความ ต่างๆ

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » จันทร์ 14 ก.ย. 2009 2:54 am

chomporn เขียน:"ดาวเอ๋ย......อย่าหา ว่าพี่ ทิ้งเจ้า
วันใด เจ้าปวด รวดร้าว......ตัวพี่ จะเฝ้า แหงนคอ รอยคอย
เฝ้ารอรับ...น้ำตา ดาวที่ หลั่งย้อย
หากแม้ ดาวลอย...ใช่ลอย จากฟ้า ลับไป....."

ส่วนหนึ่งจากเพลง "ดาวจรัสแสง"
มอบให้นังดาว! จากตาชม!
555555 เอ้า ดื่มมมมมมม



แอร๊ยยยยยย ดาวคงดีใจที่มีคนคอย 555555555
ว่าแต่ดื่มเนี่ย ดื่มนมชิมิคะ จะได้โตโตโต อิอิ
:lol: :P
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » จันทร์ 14 ก.ย. 2009 2:56 am

ภาษาสยาม เขียน:โธ่ดาว..อย่าไปคิดว่าเสียตัวไปแล้วต้องเป็นของเขาสิ

ดาวต้องนึกว่าเราก็ได้มันเหมือนกัน แล้วไม่ต้องไปเสียใจนะ

เฮ้อ...คืนนี้เราเข้าห้องแช็ทไม่ได้นะแอ๋ม เซ็งจริงๆ เน็ตไม่ดี



555555555555555 จริงอย่างฟ้าว่าแฮะ เผลอๆ เรานี่ละ ได้อย่างเดียวเลย ไม่มีเสีย 555555555 :roll:
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » จันทร์ 14 ก.ย. 2009 2:58 am



ยังไงก็ตาม ฉันได้พยายามทำหน้าที่เพื่อนให้ดีที่สุดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนย้ายออกจากที่นั่น ด้วยการไปคุยกับพี่ตั้นแบบเปิดอกเป็นครั้งแรก และคำพูดของเขาก็ทำให้ฉันถึงกับจุก เข่าอ่อนไปด้วยความขยะแขยง

“พี่ไม่เคยจีบดาวนะ แอ๋ม ดาวมาชอบพี่เอง แอ๋มก็น่าจะรู้ว่าคนที่พี่ชอบคือใคร” เขาส่งตาหวานมาให้อีกครั้ง ทำเอาฉันขนลุก แต่แล้วเขาก็รีบพูดต่อว่า “แต่พี่ก็ให้ดาวเป็นคนเลือกนะว่าจะเอายังไงจะอยู่หรือจะไป ถ้าเขาอยากไปพี่ก็ไม่ห้าม”

“แล้วทำไมพี่ไม่ไปจากมันเสียเองล่ะ พี่ไม่ต้องยุ่งกับมันได้มั้ยล่ะ”

พี่ตั้นมองหน้าฉันเหมือนเห็นสิ่งประหลาดที่เพิ่งค้นพบใหม่ สายตาเขาบอกว่า คำพูดของฉันเป็นคำพูดที่โง่เง่าที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา (และฉันก็แปลออกมาได้ว่า ในเมื่อมีขนมมาป้อนถึงห้อง ใครไม่กินก็บ้าแล้ว!!!)

“งั้นแอ๋มถามใหม่ พี่รักดาวมันบ้างมั้ย”

คราวนี้เขาเงียบและมองหน้าฉันด้วยสายตาแบบเมื่อสักครู่อีกครั้ง

“พี่ไม่ได้รักมัน แต่พี่เห็นแก่ตัว พี่เอาเปรียบมัน”

“แอ๋มอย่าลืมว่า ดาวเป็นคนตัดสินใจเองนะ พี่ไม่ได้ขอร้องหรือบังคับอะไรเลย”

ดาวมันจะรู้หรือไม่นะ ว่าผู้ชายที่มันยอมเสียศักดิ์ศรีและก้าวข้ามเส้นศีลธรรมมาหานั้น ดูถูกและหยามเกียรติมันมากแค่ไหน


พอฉันก้าวออกจากห้องพี่ตั้น โหน่งก็มายืนอยู่ตรงกรอบประตูห้องเขาพอดี คงเห็นสายตาและท่าทางของฉันกระมัง เขาก็เลยก้าวมาหาและดึงมือเข้าไปในห้องของเขา

“ได้ยินว่าแอ๋มจะย้ายออก”

“แอ๋มอยู่ไม่ได้หรอก โหน่ง”

“แต่ถ้าแอ๋มไป ดาวก็ยิ่งเหมือนตัวคนเดียวนะ...”

“ดาวเลือกเองนี่”

“ถ้าเป็นผมนะ ผมจะไม่ทิ้งเพื่อนไปไหนหรอก ผมจะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงก็ตาม ผมจะนึกถึงแต่สิ่งดีๆ ที่เขามีอยู่และเคยมีร่วมกันมา”

“แล้วดาวมันคิดถึงข้อนี้บ้างหรือเปล่า”

“การเสียตัวให้คนที่เรารักนี่มันเป็นเรื่องร้ายแรงขนาดที่แอ๋มจะให้อภัยเพื่อนไม่ได้เชียวหรือ”

“โหน่ง!” ฉันเรียกชื่อเขาด้วยความไม่เข้าใจและไม่พอใจ “โหน่งถามออกมาอย่างนี้ได้ยังไง เราไม่ใช่คนหัวโบราณที่ตะบี้ตะบันต่อต้านเรื่องการเสียตัวก่อนแต่งโดยไม่ดูอะไรนะ แต่คนที่ดาวเสียให้คือคนที่มีเมียแล้ว”

“ผมไม่ลืมความจริงข้อนั้นหรอก แอ๋ม...แต่...แอ๋มจะไม่อยู่คอยดึงดาวกลับมาหาเราหรือ แอ๋มไม่เสียดายเวลาที่ผ่านมาของแอ๋มกับดาวหรือ”

“เพราะเสียดายไง เราถึงต้องไป ขืนเราอยู่เห็นภาพที่ดาวมันยอมไปเป็นเมียน้อยเขาแบบเต็มตา ความรู้สึกเราคงแย่กว่านี้และเราก็จะไม่เหลือความรู้สึกที่ดีให้มันเลย”

“แอ๋มใจร้าย”

“เอ๊ะ โหน่ง...” คราวนี้ฉันโกรธเขาขึ้นมาจริงๆ จังๆ “นี่มันเรื่องของเรากับดาวนะ ไม่เกี่ยวกับเธอหรือใครๆ ไม่ต้องมายุ่งหรือมาแสดงความคิดเห็นอะไรทั้งนั้น”

“แอ๋ม...”

“หึ โหน่งจะบอกว่า เราไม่รักเพื่อนอย่างนั้นหรือ ถ้าเราไม่รักดาว ดาวมันก็ไม่รักเราเหมือนกันแหละ…เอาอย่างนี้แล้วกัน โหน่งก็ดูแลและคอยช่วยดาวไปแล้วกัน วันหนึ่งความดีของเธออาจทำให้มันรักเธอและยอมเลิกกับพี่ตั้นก็ได้มั้ง เราไปละ”

“แอ๋ม เดี๋ยวก่อน...จำได้มั้ย ที่ผมเคยบอกแอ๋มว่า มีอีกเรื่องที่แอ๋มต้องทำความเข้าใจน่ะ ผมอยากคุยกับแอ๋มเสียที”

“ทำไม จะให้แอ๋มเข้าใจความรักในแบบที่ดาวเป็นกับพี่ตั้นเนี่ยเหรอ แอ๋มไม่เข้าใจและไม่มีวันเข้าใจได้ด้วย อย่าพยายามเลย โหน่ง มันไม่มีประโยชน์หรอก”


ฉันอาศัยเวลาที่ดาวไม่อยู่ห้อง ค่อยๆ ทยอยเก็บข้าวของซึ่งก็ไม่มากมายอะไรนักหรอก ฉันทิ้งข้าวของบางอย่างรวมทั้งอุปกรณ์ครัวที่ฉันออกเงินซื้อไว้ให้ดาว เพราะคิดว่ามันน่าจะได้ใช้มากกว่าฉัน

และในวันที่ฉันย้ายออก มันก็ไม่ได้อยู่ช่วย เพราะพี่ตั้นชวนมันออกไปข้างนอก นัยว่าไปทำธุระอะไรสักอย่างนี่แหละ และฉันก็ไม่ได้ยินคำคัดค้านจากมันแม้แต่คำเดียว มันหันมามองฉันแว่บหนึ่งก็เดินตามพี่ตั้นไป

ฉันรีบไล่โหน่งและเพื่อนๆ ที่จะมาช่วยย้ายให้ออกไปจากห้องก่อน แล้วก็ปิดประตูเพื่อร้องไห้
เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ฉันร้องไห้ออกมานับแต่เกิดเรื่อง ดาวคนนั้นของฉันตายไปแล้วจริงๆ



โหน่งเป็นคนนั่งแท็กซี่มาส่งฉันที่หอใหม่ ช่วยย้ายและช่วยจัดจนเรียบร้อย ฉันเลือกหอและห้องที่มีเฟอร์นิเจอร์พร้อม ทุกอย่างถูกจัดวางเรียบร้อยแล้ว เราจึงไม่เหนื่อยกันมากนัก เหนื่อยก็แต่ตอนย้ายนั่นแหละ ให้ตายสิ ถ้าไม่จำเป็นนะ ฉันจะไม่ย้ายหอเด็ดขาด

โหน่งไม่พูดถึงเรื่องที่เรามีปากเสียงกันเมื่อวันนั้นอีกเลย ฉันเองก็ไม่รื้อฟื้นอะไร เราช่วยกันจัดห้องเงียบๆ ดูเหมือนต่างคนต่างหมกมุ่นอยู่ในความคิดของตนเองเสียมากกว่า จะคุยกันก็ต่อเมื่อหันไปถามความเห็นเรื่องการจัดวางของ

“ชั้นวางของนี่ไว้ตรงไหนดี แอ๋ม หัวเตียงนี่ดีมั้ย”

“ค่ะ หัวเตียงนั่นละ น่าจะเหมาะสุดแล้ว”

“แล้วหนังสือในลังนี่ละ แอ๋มจะเอายังไง ไปซื้อชั้นเลยหรือเปล่า เดี๋ยวผมไปช่วยเลือก”

“ไม่ต้องหรอก วางบนพื้นเลย ซ้อนๆ กันน่ะค่ะ ห้องแอ๋มกว้างขนาดนี้ ที่วางหนังสือเยอะแยะ”

“ปูเตียงเลยมั้ย แอ๋ม เดี๋ยวผมช่วย”

“ขอบคุณค่ะ”

และตอนช่วยกันปูเตียง เราถือผ้าคนละมุมและไม่ได้พูดอะไรกัน แต่เมื่อไรก็ตามที่ฉันมองไป เป็นต้องเห็นเขามองอยู่และกำลังยิ้มน้อยๆ เสมอ

“แอ๋มชอบผู้ชายแบบไหนเหรอ” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“มันเกี่ยวกับเรื่องปูเตียงนี่หรือเปล่า โหน่ง”

“เกี่ยวสิ เกี่ยวมากด้วย” เขาพูดกลั้วหัวเราะและมองฉันอย่างมีนัย ฉันส่งค้อนไปให้เมื่อรับมุกของเขาได้ จากนั้นก็ก้มลงสอดชายผ้าปูเข้ากับมุมฟูกโดยไม่ตอบอะไร

“อ้าว ว่าไงครับ ไม่ตอบผมเลย”

“ตอนนี้เอาที่ตรงกันข้ามพี่ตั้นก็พอ โสด จริงใจ เป็นคนดี ให้เกียรติผู้หญิง”

โหน่งหัวเราะเบาๆ

“ท่าทางจะเกลียดพี่ตั้นมาก ระวังเหอะ เกลียดยังไงได้อย่างนั้นนะ” เขาทำหน้าขู่ฉัน

“อาจจะเจอและอาจจะเผลอรักเข้าก็ได้ ข้อนี้ไม่เถียงว่า ไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ถ้ารู้ความจริงว่าเขาไม่โสดแล้ว ก็จะเลิก ไม่ทนเป็นเมียน้อยหรอก ทุเรศ”

“อย่าเพิ่งพูดไปนะ ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก ความรักนี่มันมีพลังมหาศาลนะ แอ๋ม สั่งให้เราทำอะไรได้มากมายที่เมื่อก่อนทำไม่ได้หรือไม่แม้แต่คิดจะทำ”

“เหมือนดาวเนี่ยเหรอ ที่ความรักสั่งให้มันเป็นเมียน้อย นี่ใช่มั้ย พลังของความรัก” ฉันอดประชดเข้าให้ไม่ได้ โหน่งหัวเราะอีกครั้งพลางส่ายหน้า

“แขวะได้นิดๆ หน่อยๆ ก็เอานะ คนเรา...ผมไม่ได้ปรามาสหรือดูถูกแอ๋มนะ แต่ผมจะรอดูว่า วันที่มีความรัก คนแข็งๆ อย่างแอ๋มจะเป็นยังไง”

“แอ๋มก็ยังเป็นของแอ๋มอย่างที่โหน่งเห็นนี่แหละ...เออ เราหิวแล้ว ไปกินข้าวกันนะ โหน่งอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า เดี๋ยวเราเลี้ยง”

“จะปิดปากผมไม่ให้พูดมากใช่มั้ย รู้ทันหรอกน่า”

พอเราหัวเราะให้กันนั่นละ บรรยากาศระหว่างเราจึงกลับมาดีเหมือนเดิม
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » จันทร์ 14 ก.ย. 2009 3:02 am



แรกๆ ที่ต้องนอนคนเดียวจริงๆ ฉันคิดถึงดาวมากและเหงามากด้วย แต่ก็ใจแข็งไม่โทรฯไปหามัน มันเองก็ไม่เคยโทรฯ หาฉันเลย มีแต่โหน่งที่โทรฯ มาอยู่เป็นเพื่อน แต่หลังๆ ฉันก็เริ่มชินและเริ่มชอบการอยู่คนเดียว เอามากๆ

บวกกับงานที่ดีขึ้นเรื่อยๆ หนักขึ้นเรื่อยๆ ก็ทำให้ฉันลืมเรื่องดาวไปได้บ้าง คือ ไม่ได้ติดอยู่ในความคิดตลอดเวลาเหมือนที่ผ่านมาแล้ว


สิ่งที่ยังติดอยู่ในใจฉันกลับเป็นความโกรธและความขยะแขยงในการตัดสินใจของมัน และรอดูวันที่มันพบว่าสิ่งที่มันทำนั้น เป็นสิ่งที่ผิด และไม่นานมันคงได้รู้ว่า ตัวเองไร้ค่าสำหรับผู้ชายคนนั้นมากแค่ไหน ซึ่งก็ได้แต่หวังว่า เมื่อวันนั้นมาถึง ดาวจะคิดถึงฉันเป็นคนแรก
แต่ฉันคิดผิด ดาวกลับเลือกไปหาคนอื่นและอย่างอื่น


...วันนั้น ฉันมีคิวต้องปิดเล่มพ็อกเก็ตบุ๊คส์เล่มหนึ่ง จึงออกไปซื้อของกินมาเตรียมไว้ตอนเย็นและตอนดึก และไม่ได้เอามือถือออกไป ฉันมาพบว่า โหน่งเรียกสายเข้ามาหาเป็นสิบรอบก็ตอนที่ทานข้าวเย็นอย่างอ้อยอิ่งกับเพื่อนๆ เรียบร้อยแล้วนั่นละ

สภาพของดาวในโรงพยาบาลวันนั้น ทำให้ฉันน้ำตาไหลออกมาเป็นครั้งที่สอง ดาวผอมจนตาลึกโหล แห้งแล้งและค่อนข้างเลื่อนลอย แก้มตอบ ผิวคล้ำลงไปจากเดิมนิดหน่อย ไม่เหลือเค้าเพื่อนเจ้าเสน่ห์คนนั้นของฉันอีกเลย

“ดาว...” ฉันเรียกเบาๆ และเอื้อมมือไปหา ดาวบีบมือฉันตอบและยิ้ม ดวงตาฉายแววดีใจออกมาชัดเจน และแน่นอนมันยังมีความละอายแก่ใจอยู่ด้วย

“แอ๋ม แกจริงๆ ด้วย” เสียงนั้นสั่นเครือ

“แกเป็นยังไงบ้าง หือ”

“ฉันปวดท้องนิดหน่อยเอง แต่โหน่งนั่นแหละ ทำให้เป็นเรื่องใหญ่” ดาวมองไปที่โหน่งยิ้มๆ และแววตานั้นก็ทำให้ฉันเอะใจ...

ช่วงหลังโหน่งพูดถึงดาวบ่อย จนฉันเกิดความรู้สึกเบื่อหน่ายปนรำคาญว่า ที่เขาโทรฯ มาเพราะต้องการให้ฉันกลับไปอยู่กับดาวและคอยดูแลมัน สองอาทิตย์หลังนี้ ฉันจึงไม่รับสายเขาเอาดื้อๆ โหน่งเองก็คงหมดความอดทน เขาไม่โทรฯ มาอีกเลยจนกระทั่งวันนี้...และตอนนี้ แววตาของดาวกำลังบอกอะไรบางอย่างกับฉันหรือเปล่า

“จะตายอยู่แล้ว ยังจะบอกว่าไม่เป็นไร” โหน่งบ่นเสียงไม่จริงจังนัก ก่อนจะขอตัวเพื่อเปิดโอกาสให้เราได้คุยกันตามลำพัง แต่เนื่องจากเป็นห้องรวม เราจึงคุยกันเบาๆ

“ทำไมปล่อยตัวอย่างนี้วะ ดาว”

“ฉันจะสวยไปทำไมล่ะ แก มีผัวแล้วนี่หว่า”

“คิดอย่างนี้ได้ยังไงวะ มีแล้วก็ต้องสวยอยู่ดี ขืนทำตัวโทรมๆ เดี๋ยวเขาก็แอบไปหาพวกสวยๆ อวบๆ ขาวๆ หรอก”

มาถึงตอนนี้ ดาวหัวเราะเสียงขื่น มีความเจ็บปวดเคลือบดวงตาค่อนข้างขุ่นคู่นั้น

“ต่อให้สวยเป็นนางฟ้า ถ้าเขาจะไป เขาก็ไปได้...”

“เออ จริงสิ แล้วพี่ตั้นไปไหนล่ะ ไม่มาเยี่ยมแกเหรอ”

ดาวเงียบไปครู่หนึ่งก็เอ่ยเสียงแผ่วลงไปอีกว่า

“เขาย้ายไปอยู่กับเมียเขาที่ต่างจังหวัดแล้วละ”

คราวนี้คนเงียบคือฉัน ฉันพูดอะไรไม่ออกจริงๆ ก็พอดีกับที่พยาบาลเดินเข้ามาบอกว่าหมดเวลาเยี่ยมแล้ว ฉันจึงจำต้องกลับและบอกดาวว่า พรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมใหม่ ดาวน้ำตาซึมขณะบีบมือฉันเบาๆ
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » จันทร์ 14 ก.ย. 2009 3:04 am

ออกจากโรงพยาบาล โหน่งพาฉันมานั่งดื่มนมอุ่นที่ตลาดใกล้ๆ นั้น และเพราะฝากงานกับเพื่อนเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงไม่เร่งรีบ อีกอย่าง เมื่อเห็นสภาพของดาว ฉันก็อยากรู้เรื่องราวของมันขึ้นมาเป็นครั้งแรก


แล้วโหน่งก็เริ่มเล่าเหตุการณ์นับตั้งแต่ฉันออกจากที่นั่นให้ฟังโดยละเอียด

แต่ฉันสรุปได้ว่า พอฉันย้ายออกมา ดาวก็ย้ายเข้าไปอยู่ห้องเดียวกับพี่ตั้น เพียงไม่นานก็เริ่มมีปากเสียงกัน เพราะบางวันพี่ตั้นก็ออกไปค้างที่อื่น (ไปหาบรรดากิ๊กของเขา) ต่อมาพี่ตั้นก็ย้ายออกไปอยู่บ้านพี่เพ็ญแต่ก็ยังมาหามันบ้าง และครั้งหนึ่งการทะเลาะกันก็ลามไปถึงที่ทำงานด้วย จนดาวทนอายไม่ได้ ต้องลาออก และเมื่อลาออกแล้ว ก็ไม่มีสิทธิ์อยู่หอนั้นได้อีกต่อไป


ระหว่างที่ดาวไม่มีงาน ไม่มีที่อยู่ โหน่งจึงให้ดาวอยู่กับเขาไปก่อน

...นี่สินะที่มาของสายตามีความหมายของดาวตอนที่มองโหน่ง...

โหน่งกับพี่ตั้นมีเรื่องกัน เพราะพี่ตั้นยังตามมาแสดงสิทธิ์ความเป็นเจ้าของดาว และดาวก็เกือบใจอ่อนยอมกลับไปอยู่กับพี่ตั้นอีกครั้งแล้ว ถ้าไม่ทราบว่า เมียพี่ตั้นกำลังท้องและพี่ตั้นก็ต้องย้ายกลับไปดูแลที่บ้านต่างจังหวัด

ฉันได้แต่เงียบ ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ชีวิตเพื่อนรักของฉันหักเหและผิดเพี้ยนไปจากเดิมมากมายเหลือเกิน...มากจนฉันนึกกลัว


“แอ๋มไม่โกรธผมใช่มั้ยที่เอาดาวมาอยู่ด้วย”

“ทำไมต้องโกรธล่ะ” หลุดคำถามนั้นไปแล้ว ฉันจึงรู้ว่าในใจตัวเองสั่นไหวยังไงพิกล

“ก็ไม่รู้สิ...ช่างมันเถอะ...ยังไงแอ๋มก็ไม่สนใจอยู่แล้วนี่” น้ำเสียงนั้นตัดพ้อจนฉันรู้สึกได้ ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องโดยการคุยเรื่องดาวอีกครั้ง

“แล้วตอนนี้ ดาวได้งานใหม่หรือยังน่ะ”

“ได้แล้ว เป็นการเงินเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่บริษัทเล็กกว่าเดิม”

“อื้อ ก็ยังดี แล้ว...ทำไมมันผอมจังเลยล่ะ นี่โหน่งเลี้ยงเพื่อนเราด้วยอะไร ปล่อยให้ผอมกะหร่องขนาดนี้”

โหน่งเงียบไปครู่หนึ่งด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ ก่อนจะยอมบอกว่า

“ดาวติดเหล้าน่ะ แอ๋ม...”

เป็นอีกครั้งที่ฉันเงียบไปเพราะพูดอะไรไม่ออก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตแสนบริสุทธิ์ของผู้หญิงคนหนึ่งนะ มันบ้าอะไรกัน

“เมื่อก่อน แค่ได้กลิ่นเหล้า ดาวก็ปวดหัวแล้ว...เราเคยไปดื่มกับเพื่อนๆ หลังเลิกงาน กลับถึงห้องมันบ่นเราแทบตาย...มันไม่ชอบ” เป็นนานกว่าฉันจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่สั่นอย่างยากจะระงับความรู้สึก

“เราดูแลดาวไม่ดีเองแหละ แอ๋ม เราตามใจ ปล่อยให้ดาวทำในสิ่งที่อยากทำ เพราะเห็นว่าเขาบอบช้ำมามากแล้ว...แต่ไม่นึกเลยว่า ดาวจะยึดมันเป็นเพื่อนตายอย่างนี้”

แล้วเราสองคนก็เงียบ ไม่มีใครพูดอะไรอีก มีแต่เสียงรถที่แล่นผ่านไปมา มีแต่เสียงพูดคุยจากโต๊ะอื่นๆ ที่ดังอยู่ตลอดเวลา



พอขึ้นมาบนแท็กซี่ที่พาฉันกลับห้องแล้วนั่นแหละ ที่ฉันปล่อยให้ตัวเองร้องไห้โดยไม่นึกอายพี่แท็กซี่

ฉันกำลังโกรธพี่ตั้น ที่ความเจ้าชู้ ความเห็นแก่ตัวของเขาทำลายความงามของดาวดวงหนึ่งให้หม่นแสงลงอย่างบริบูรณ์ โกรธดาวที่มันช่างอ่อนแอได้อย่างน่ารังเกียจที่สุด โกรธตัวเองที่กลายเป็นส่วนหนึ่งที่ทำลายดาวดวงเด่นด้วยความงี่เง่าและความรู้เท่าไม่ถึงการณ์

และท้ายที่สุด เป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถโกหกตัวเองได้เลย...ฉันร้องไห้ให้กับความจริงเรื่องโหน่งกับดาว...
:cry: :cry:
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย น้ำฟ้า » จันทร์ 14 ก.ย. 2009 10:35 pm

อ๊ากกกกกกกกกแอ๋มมมมมม

แล้วทำไมตัวเองอ้ำๆอึ้งๆ

รักเขาก็บอกเขาไปเซ่ นี่ล่ะน้า

ปีนคานโดยไม่รู้ตัวเลย คนเรา
ผู้หญิงธรรมดา..แต่ใจมันด้านชาผู้ชาย
ภาพประจำตัวสมาชิก
น้ำฟ้า
นักเขียนแห่งปี
นักเขียนแห่งปี
 
โพสต์: 886
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ 11 ก.ค. 2008 10:19 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » อังคาร 15 ก.ย. 2009 11:36 pm

น้ำฟ้า เขียน:อ๊ากกกกกกกกกแอ๋มมมมมม

แล้วทำไมตัวเองอ้ำๆอึ้งๆ

รักเขาก็บอกเขาไปเซ่ นี่ล่ะน้า

ปีนคานโดยไม่รู้ตัวเลย คนเรา



5555555555 แหม เราเป็นแม่หญิงใจทราม เอ๊ย ใจงาม จะเอ่ยก่อนได้ฉันใดเล่า
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » อังคาร 15 ก.ย. 2009 11:39 pm




เนื่องจากเมื่อคืนนี้ พอกลับจากโรงพยาบาลฉันก็กลับไปช่วยเพื่อนลุยงานต่อจนเที่ยงคืน เช้าวันต่อมา ฉันจึงสามารถไปทำงานสายกว่าปกติได้ และมีเวลาไปเยี่ยมดาวก่อนที่มันจะออกไปพักผ่อนที่บ้าน

เมื่อฉันไปถึง ดาวบอกว่า อีกสักพักโหน่งถึงจะมารับกลับ ฉันจึงพามันลงไปเดินเล่นข้างล่างเพื่อรอเวลา


เรามาหยุดยืนยังริมสระเล็กๆ ในสวนสาธารณะเล็กๆ ด้านหน้าตึกอำนวยการของโรงพยาบาล

“แกจะด่า จะเยาะเย้ยฉันก็ได้นะ แอ๋ม ฉันไม่ว่าอะไรหรอก” ดาวเป็นคนเริ่มต้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคงนัก

“เออ แกมันโง่ งี่เง่าแล้วก็น่าสมเพช”

คราวนี้มันยิ้มน้อยๆ ก่อนจะบอกว่า
“แกด่าฉันแบบนี้ ฉันยังสบายใจกว่าที่แกเงียบและมองฉันด้วยความเป็นห่วง...ฉันอยากบอกแกว่า ฉันเสียใจนะ แอ๋ม เสียใจที่สุดในชีวิต ฉันเสียตัว เสียศรัทธาในตัวเอง เสียเพื่อนรักอย่างแก...”

“เพราะผู้ชายที่ไม่ได้รักแกเลย” ฉันต่อให้

“เขาจะรักนางบำเรออย่างฉันได้ยังไงล่ะ แก... ฉันโง่มากใช่มั้ย ที่คิดว่าการที่ฉันมอบสิ่งที่ฉันหวงแหนมาตลอดชีวิตให้เขา จะทำให้เขารักฉันและไปจากฉันไม่ได้ เปล่าเลย เขาจะมาหาฉันก็ต่อเมื่อเขามีความต้องการเท่านั้น” ดาวเริ่มต้นระบายความอัดอั้นออกมา อาจเพราะสัมผัสได้ว่าความเป็นเพื่อนของเรากำลังกลับมาแล้ว แม้มันจะยังไม่เต็มเปี่ยมเหมือนเดิม แต่มันก็กำลังกลับมา

“ดาว...”

“หลังจากฉันย้ายไปอยู่กับเขาแล้ว เขาแทบไม่เคยพาฉันไปเที่ยวที่ไหนเลย ไม่เคยดูแล เราไม่เคยคุยอะไรหรือปรึกษาอะไรกันฉันคู่รัก ยิ่งตอนที่เขาย้ายออกไปอยู่กับญาติเขา โทรฯเขายังไม่โทรฯ หาฉันเลย แต่ฉันก็ยังไม่รู้สึกตัว ยังโง่เฝ้ารักเขา เฝ้ารอการมาของเขาอยู่ทุกวัน พอเขามาฉันโคตรดีใจ โคตรมีความสุข เพื่อจะทุกข์ในเช้าวันต่อมา”

“โธ่ ดาว แกนี่มันบ้าที่สุดเลย” ฉันจับมือมันบีบแน่น ดาวยิ้มเพลียๆ

“ฉันบ้าและโง่ได้มากกว่านั้นอีก ฉันปล่อยให้เขาย่ำยีศักดิ์ศรีฉันด้วยการจีบน้องใหม่ในที่ทำงานโดยที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ ฉันไม่ใช่เมียเขานี่ ฉันไม่มีสิทธิ์หึงหวงหรือต่อว่าเขา...”

ดาวหยุดพูดเพื่อปาดน้ำตาทิ้ง ดวงตาแห้งแล้งคู่นั้นมองไปข้างหน้าด้วยท่าทีครุ่นคิดและเจ็บปวด

“ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะนะ ดาว แกผ่านช่วงเวลาเลวร้ายเหล่านั้นมาแล้ว ฉันอยากให้แกทำวันนี้ของแกให้ดีดีกว่า เลิกเหล้าให้ได้ แล้วก็ใช้ชีวิตกับโหน่งให้มีความสุข”

“แกรู้เรื่องทั้งหมดแล้วหรือ” ท่าทางดาวตกใจไม่น้อย

“มันไม่ใช่ความลับไม่ใช่หรือ”

“อือ ถ้าไม่มีโหน่ง ฉันก็คงแย่เหมือนกัน”

“ฉันเองก็ต้องขอโทษแกนะ ที่ทิ้งแก แต่ตอนนั้นฉันรู้สึกแย่กับการกระทำของแกจริงๆ”

“ฉันเข้าใจ ฉันอยากโทรฯ หาแก โหน่งเองก็สนับสนุน แต่ฉันก็ไม่กล้า ฉันอายแกน่ะ”

ฉันพยักหน้ารับทราบความคิดมัน ก่อนจะจับมือมันเดินไปเรื่อยๆ

“โหน่งเขาทำให้ฉันอบอุ่นใจและรู้สึกว่า ฉันไม่ได้อยู่ในโลกนี้คนเดียว” ดาวพูดขึ้นให้ฉันรู้สึกจุกและละอายแก่ใจอีกครั้งที่ได้ทอดทิ้งมันไป

“โหน่งเป็นคนดี แกโชคดีแล้วละ ดาว ที่ได้เจอผู้ชายอย่างเขา...แต่แกรับปากกับฉันอย่างหนึ่งนะ ว่าแกต้องเลิกเหล้าให้ได้ อย่าทำชีวิตที่กำลังจะดีของแกให้แย่ลงมาอีก อย่างน้อยแกก็ควรจะทำให้โหน่งเขาดีใจหรือภูมิใจที่ความดีของเขาไม่ไร้ผล”

“บางที ฉันอาจจะย้ายออกจากห้องเขา”

“อ้าว ทำไมล่ะ”

“เกรงใจเขาน่ะ รบกวนเขามานานแล้ว ตอนนี้ฉันมีงานทำและสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว”

“คิดอย่างนั้นได้ยังไงวะ เป็น...ผัวเมียกันคิดอย่างนี้ไม่ได้หรอก ดาว แกกับเขากำลังจะสร้างครอบครัวด้วยกัน ก็ต้องอยู่ด้วยกัน สู้ด้วยกัน ซึ่งฉันก็เชื่อว่าโหน่งจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีและดูแลแกได้ แกเอง ถ้าเลิกเหล้าได้จริงๆ อย่าปล่อยให้เรื่องในอดีตมาคอยทำร้าย แล้วกลับมาเป็นแกคนเดิมซะ แกก็จะเป็นภรรยาที่น่ารัก เป็นแม่ที่ดีของเด็กเล็กๆ ซักคนสองคนได้”

ดาวเงียบไปนานด้วยท่าทีครุ่นคิด จึงพยักหน้าและพูดว่า

“ฉันสัญญากับแก แอ๋ม ฉันจะเลิกเหล้าให้ได้...แล้วก็ขอบใจแกมากเรื่องโหน่ง ขอบใจจริงๆ เพื่อน”



ฉันไม่ได้รอพบโหน่ง เพราะต้องรีบกลับเข้าบริษัทให้ทันก่อนเที่ยง แต่บ่ายนั้นดาวโทรฯมาแจ้งให้ทราบว่า ตอนนี้กลับถึงห้องกันเรียบร้อยแล้ว

แม้จะเจ็บแปลบในใจ แต่ฉันก็อวยพรขอให้คนที่ฉันรักทั้งสองคนมีความสุขและมีอนาคตที่ดีร่วมกัน โดยเฉพาะดาวที่ท่วงทำนองชีวิตของมันผิดเพี้ยนและแปร่งปร่าไปมากเหลือเกิน

ดาวควรจะมีความสุขจากผู้ชายดีๆ สักคนที่มองเห็นค่าและไม่รังเกียจความผิดพลาดในอดีตของมัน ซึ่งฉันก็เชื่อมั่นว่า โหน่งคือผู้ชายคนนั้น


และสำหรับฉัน โหน่งคือความทรงจำแสนงดงาม เขาเป็นเหมือนบทเพลงที่มีท่วงทำนองไพเราะ ตรงใจ และฟังได้ไม่รู้เบื่อ

แม้ในวันหนึ่งจะกลายเป็นบทเพลงเก่า แต่ก็เป็นบทเพลงที่เปี่ยมความหมาย ที่นึกถึงทีไร ก็อบอุ่น อ่อนหวานในหัวใจเมื่อนั้น
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » อังคาร 15 ก.ย. 2009 11:46 pm




ถ้าคุณคิดว่า นิยายชีวิตเรื่องนี้จะจบลงแบบ Happy ending (ถึงแม้จะมีคนเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่โดยรวมก็น่าจะดีไม่ใช่หรือ) ฉันขอบอกว่าคุณคิดผิด

คุณก็เหมือนฉันนั่นแหละ ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ก็ยังไม่รู้จักคนหรือจิตใจคนมากขึ้นเสียที

ฉันจะบอกให้ก็ได้ ดาวยังเลิกเหล้าไม่ได้แต่เลิกกับโหน่งแทน มันโทรฯ มาร้องไห้พิไรร่ำกับฉันด้วยเหตุผลต่างๆ นานาขอให้ฉันเห็นใจและเข้าใจในการตัดสินใจของมัน...

ตัดสินใจอะไรนะหรือ...

มันกลับไปหาพี่ตั้น หลังจากที่เมียเขาคลอดลูกน้อยเรียบร้อยแล้วและเขาก็กลับเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ อีกครั้ง!

มาถึงวันนี้ ฉันเสียเพื่อนที่คบกันมา 9 ปีกว่าๆ ไปแล้วจริงๆ

แล้วถ้าคิดว่า ฉันกับโหน่งจะกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมล่ะก็ คุณคิดผิดอีกแล้วละ

โหน่งลาออกจากบริษัทนั้นแล้วกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด

ฉันเคยได้รับจดหมายบรรยายความในใจจากเขาหนึ่งฉบับ พร้อมคำขอโทษที่เขายอมให้ดาวเข้ามาคั่นกลางระหว่างเราสองคน


“...ทั้งที่ตอนนั้น ผมกำลังจะขอคุณเริ่มต้นเรื่องของเราอย่างจริงจังเสียที แต่ดาวก็ร้องไห้มาหาผมเสียก่อน เห็นสภาพของเธอแล้ว ผมก็นึกอยากให้แอ๋มกลับมาอยู่ใกล้ๆ เธออีกครั้ง แต่แอ๋มก็ใจแข็งเหลือเกิน นาทีนั้น ผมปล่อยให้ดาวร่อนเร่และเคว้งคว้างไปไหนไม่ได้ สภาพของเธอย่ำแย่กว่าที่คุณคิดไว้มาก...”


ฉันตอบกลับเขาไปสั้นๆ ว่า ฉันไม่เคยนึกโทษเขาเลย ฉันขอบคุณเขาต่างหากที่พยายามช่วยเหลือเพื่อนของฉัน เขาเป็นคนดีขนาดนี้ ฉันจะโกรธหรือเกลียดเขาได้ยังไง

ครึ่งปีต่อมา ฉันได้รับการ์ดแต่งงานจากเขา แต่ก็ไม่สะดวกที่จะไปร่วมงาน จึงส่งเพียงของขวัญและคำอวยพรไปให้

ส่วนดาว...ฉันไม่ได้ข่าวจากมันอีกเลย

(จบ)



จบแล้วนะค้า ขอบคุณอาชม ขอบคุณน้ำฟ้าและนักอ่านเงาทั้งหลายที่เข้ามาอ่าน อิอิ

ติชมได้ตามซำบายนะคะ
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย น้ำฟ้า » พฤหัสฯ. 17 ก.ย. 2009 6:42 am

มนุษย์ย่อมเป็นไปตามกรรม

แอ๋มจ๊ะ

" จงชราอย่างกล้าหาญและขึ้นคานอย่างมีศักดิ์ศรี

ถ้าผู้ชายไม่มีดี ก็เลสเบียนกับสติให้มันรู้แล้วรู้รอดไป "


คนเรามีทางเลือกไม่กี่ทางหรอกค่ะ เรามองชีวิตคนเหมือนมีทางเลือกมากมายให้เดิน

หากแท้จริงแล้ว ชีวิตมันบีบคั้นเกินกว่าจะเข้าใจ บางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในหัวใจ

กลืนไม่เข้า..คายไม่ออก....แสนจะทรมาน
ผู้หญิงธรรมดา..แต่ใจมันด้านชาผู้ชาย
ภาพประจำตัวสมาชิก
น้ำฟ้า
นักเขียนแห่งปี
นักเขียนแห่งปี
 
โพสต์: 886
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ 11 ก.ค. 2008 10:19 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » พฤหัสฯ. 17 ก.ย. 2009 9:40 pm

น้ำฟ้า เขียน:มนุษย์ย่อมเป็นไปตามกรรม

แอ๋มจ๊ะ

" จงชราอย่างกล้าหาญและขึ้นคานอย่างมีศักดิ์ศรี

ถ้าผู้ชายไม่มีดี ก็เลสเบียนกับสติให้มันรู้แล้วรู้รอดไป "


คนเรามีทางเลือกไม่กี่ทางหรอกค่ะ เรามองชีวิตคนเหมือนมีทางเลือกมากมายให้เดิน

หากแท้จริงแล้ว ชีวิตมันบีบคั้นเกินกว่าจะเข้าใจ บางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในหัวใจ

กลืนไม่เข้า..คายไม่ออก....แสนจะทรมาน



^
^
^
กรำ นี่เรื่องของแอ๋มกับดาวหรือเรื่องจริงไม่อิงนิยายของใครจ๊ะ 55555555555
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am

Re: + + + + ร้าวดาว + + + +

โพสต์โดย chomporn » พฤหัสฯ. 17 ก.ย. 2009 11:01 pm

"มันทรมาน..ในหัวเอ๋ย...หัวใจ
เจ็บปวดเพียงไหน...ใครหนอใครที่จะแลเห็น
ความรักครั้งแรก...แอบแทรกซุกใจซ่อนเร้น
บอกยาก...หากใครไม่เป็น...เช่นเรา...เขาคงอยากลอง......"
เฮ้อ ๆ ๆ ๆ

"ไปดีเถิดนะ พี่ขออวยพร ให้เจ้าไปดี
ลืมอเวจี เสียเถิดนะน้อง....."
จบซะที...55555
chomporn
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 49
ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ 20 ส.ค. 2008 1:56 pm

ย้อนกลับต่อไป

ย้อนกลับไปยัง เรื่องสั้น

ผู้ใช้งานขณะนี้

กำลังดูบอร์ดนี้: ไม่มีสมาชิก และ บุคคลทั่วไป 14 ท่าน

cron