เคยใหม...ที่บางทีก็รู้สึกเหงาอย่างช่วยไม่ได้
เคยใหม...ที่รู้สักว่าการได้คิดถึงใครบางคนช่างเป็นเวลาที่หวานไหวเหลือเกิน
เคยใหม...ที่อยู่ดีดีก็อยากปลดปล่อยน้ำตาให้พรั่งพรูรินสาย
ถ้าคุณเคย...คงปฏิเสธได้อยากว่าคุณกำลังเผชิญกับความเหงา
บ่อยครั้งที่ฉันต้องถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเพราะเหตุใด
เพราะ...ค่ำคื่นที่สงัดเงียบกระนั้นหรือ
เพราะ...ลมหนาวที่พัดกรูเกรียวจนยอดหญ้าระทวยไหวใช่หรือไม่
เพราะ...สายฝนในค่ำคืนเปล่าเปลี่ยวที่เทสายกระหน่ำมิดได้หยุดยั้งอย่างนั้นใช่ใหม
หรือเพราะ...การจากไปของเธอ
ใช่สิ ความเหงาเติบโตงอกงามตั้งแต่วันที่เธอได้จากไป
ตั้งแต่วันที่น้ำตาฉันรินสายหล่อเลี้ยงให้มันยิ่งเติบใหญ่ และแข็งกร้าว
ความเหงาหยั่งรากลึกลงในหัวใจ
ตราบใด...ที่เธฮยังไม่มีทีท่าจะหวลกลับ
ตราบนั้น...ฉันคงต้องทำใจยอมรับเพื่อนใหม่ที่ชื่อว่า “ความเหงา”
เข้ามาพำนักอยู่ในหัวใจอีกนานทีเดียว
อ่านต่อ : http://writer.dek-d.com/jan2020/story/v ... z145l1N36m