ฮ้าวว ง่วงนอนแบบสุดๆ เลย งือๆ ป่านนี้ยังอยู่ที่ทำงานอยู่เลย โฮ่ ทรมานที่ซู้ด กาแฟก็กินไม่ค่อยได้กับเขา กินแล้ว สั่นๆ สู้ๆ 5555555555555
อย่ากระนั้นเลย นำเรื่องสั้นมาโพสต์ดีกว่า อิอิ เป็นเรื่องยาวหน่อยนะ ค่อยๆ ละเมียดละเลียดกันไปค่ะ พี่น้องงงงงง
+ + + + + + + + + +
~วันฟ้าพราวฝน~
ฟ้ามองเห็นเขาแล้ว ผู้ชายท่าทางสุภาพ อ่อนโยน หากแต่องอาจอยู่ในที ผู้ชายเจ้าของร่างสูงที่เปี่ยมด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศที่หญิงใดหรือแม้แต่ชายผู้ปรารถนาชายก็มิอาจมองข้ามไปได้ง่ายนัก ผู้ชายเจ้าของวงหน้ารูปไข่ และคิ้วหนาเข้มที่ประดับอยู่เหนือดวงตาใหญ่ กว้าง สีดำสนิท จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากสีสด ที่ซ่อนเร้นไรฟันขาวสะอาดไว้เบื้องใน ผู้ชายเจ้าของวงแขนแข็งแรงแสนอบอุ่นคนนั้น
แต่มีแต่ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่า ภายใต้ท่าทางแบบนั้น บุคลิกแบบนั้น คือใจดวงหนึ่งที่เว้าแหว่งวิ่นไม่เป็นชิ้นดี
แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังหล่อมาก น่ามองมากอยู่ดี ความเศร้า ความเจ็บปวดที่ครอบงำเขาอยู่ ไม่ได้ทำให้ความน่ามองลดทอนลงแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม มันกลับกลายเป็นเสน่ห์ที่ดึงดูดใครๆ ให้สนใจและหันมามองเขามากขึ้น
อย่างน้อย ก็ฟ้าคนหนึ่งละ ที่ไม่ว่าเขาจะอยู่ในท่วงท่าไหน อารมณ์ใด ความเป็นเขาก็จับจิตฟ้าได้เสมอ
คงเป็นเพราะรอฟ้าอยู่ก่อนแล้ว เขาจึงเงยหน้ามาเห็นตอนที่ฟ้าผลักประตูกระจกเข้าไป สองคนจึงได้สบตากันตรงๆ และมันก็ทำให้ฟ้าใจหายกับดวงตาคู่ที่เจ้าตัวได้ประกาศให้ใครๆ รับรู้ว่า บัดนี้โลกบางเสี้ยวของเจ้าของดวงตาได้สลายลงแล้วอย่างสิ้นเชิง
แต่แค่ชั่วที่ฟ้าหันไปยิ้มกับพนักงานต้อนรับสาว แล้วหันไปมองเขาอีกที ฟ้าก็ไม่เจอแววตาคู่นั้นอีกแล้ว มีเพียงความตื่นเต้น ดีใจ ในดวงตาคู่พราวระยับ กับริมฝีปากสีสดที่แย้มออกยิ้มกว้างเท่านั้น
เขาลุกขึ้นก้าวออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่พร้อมกับมือแข็งแรงที่เอื้อมออกมาจับมือฟ้าบีบเบาๆ ก่อนจะปล่อยเพื่อหันไปขยับเก้าอี้ตัวฟากตรงข้ามที่เขานั่งให้
“นึกว่าฟ้าจะไม่มาซะแล้ว”
“ฮื่อ ได้ไงอ่ะ ต้องมาสิ...” ฟ้ายิ้มตอบเขาและยังไม่ยอมนั่งลง “เออนี่ มีใครเคยบอกแดนไหม แดนเป็นคนที่ยิ้มสวยมาก”
เขาชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาคู่เป็นประกายหม่นวูบลงครู่หนึ่งก็กลับเป็นดังเดิม
“แต่สู้รอยยิ้มของฟ้าไม่ได้มั้ง” เขาพูดพลางทรุดกายลงนั่ง เมื่อเห็นว่าฟ้านั่งเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเขาก็หันไปเรียกพนักงานบริการ เพื่อสั่งน้ำดื่มของโปรดของฟ้าให้ ก่อนจะหันมาสบตากัน “ฟ้ารู้ตัวหรือเปล่าล่ะ ว่า ยิ้มของฟ้า...เหมือนดอกไม้ที่สร้างสีสันให้โลกใบนี้”
ถึงคราวที่ฟ้าจะเป็นฝ่ายชะงักและเงียบไปครู่หนึ่งบ้าง...มีสิ ทำไมจะไม่มีล่ะ...ฟ้าตอบคำถามเขาในใจ เพียงแต่ตอนนี้ คนบอก...เขาจากฟ้าไปแล้ว จากไปไกลแสนไกล ทั้งที่อยู่ใกล้แค่เพียงมือเอื้อม
เพียงครู่ต่อมา ฟ้าก็หัวเราะเสียงค่อนข้างดังตามแบบฉบับ
“แหวะ น้ำเน่าสุดๆ เลย คิดได้ไงอ่ะ คนยิ้มเหมือนดอกไม้ คงน่าเกลียดพิลึก ยิ่งเป็นดอกหน้าวัวงี้ โหยยย บานอล่างฉ่าง น่าเกลี๊ยด”
คราวนี้เขาหัวเราะอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะแสร้งทำตาดุส่งมาให้
“หมดกันๆ นี่แดนกำลังจะโรแมนติกนะ ฟ้า”
“อ้าว เหรอ ไม่รู้” ฟ้าลากเสียงยาวตรงคำท้ายสุดขณะแสร้งทำหน้าเหลอออกไปให้ได้ประสานเสียงหัวเราะกัน ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลงในเสี้ยวนาทีต่อมา ไม่มีใครเอ่ยคำใด มีเพียงดวงตาสองคู่ที่มองสบกันนิ่ง ก่อนจะต่างคนต่างเมินออกไปมองยังนอกร้านซึ่งเป็นกระจกใสยาวจรดพื้น ฟ้าอาศัยสีขาวพร่างของดอกแก้วเป็นจุดวางสายตา พร้อมกันนั้นก็อยากรู้ เขาเลือกมองอะไรนะ มองจุดเดียวกันหรือเปล่า...
“ฟ้าสบายดีไหม” แล้วเขาก็เป็นคนทำลายความเงียบขึ้นก่อน
“เรื่อยๆ” ฟ้าหลุดคำพูดติดปากออกไป โดยยังคงวางสายตาที่ดอกแก้วต่ออีกครู่หนึ่ง จึงหันกลับมามองเขา “แดนล่ะ สบายดีล่ะสิ”
“เรื่อยๆ” เขายิ้มพรายอย่างให้รู้ว่าจงใจเลียนแบบ “แย่เรื่อยๆ”
ปล่อยมุกแล้วเขาก็หัวเราะนำเพื่อให้ฟ้าหัวเราะตาม แล้วก็เงียบกันไปอีกครั้ง ซึ่งเป็นช่วงที่บริกรเอาน้ำชาดำเย็นมาเสิร์ฟพอดี และฟ้าก็นึกขอบคุณบริกรสาวน้อย ที่มาถูกจังหวะ เพราะอย่างน้อย มือขวาของฟ้าก็มีที่วางแล้วละ หลังจากพยายามแย่งมือซ้ายจับกระเป๋าสะพายใบใหญ่มานาน แม้มันจะเป็นแค่หลอดพลาสติกใสที่ไม่แข็งแรงนัก แต่นาทีนี้มันกลับกลายเป็นหลักยึดให้หัวใจที่กำลังแกว่งไหวของฟ้าได้ชะงัดนัก
คนน้ำชาดำเย็นสองสามครั้ง ฟ้าจึงค่อยๆ ละเมียดกับรสชาติแสนคุ้น
“ยังเป็นชาดำเย็นที่อร่อยที่สุดในโลกอยู่เหมือนเดิม...” ฟ้าพูดพลางมองไปที่แก้วกาแฟเย็นของเขาซึ่งมีไอน้ำเกาะพราว และน้ำแข็งในแก้วก็เริ่มละลาย แล้วถามว่า “แดนล่ะ มันยังเป็นกาแฟเย็นที่อร่อยที่สุดในโลกอยู่หรือเปล่า”
“เหมือนเดิมครับ ฟ้า”
“เหมือนเดิมหรือ?...” ฟ้าเอ่ยคล้ายรำพึงกับตัวเอง และทิ้งระยะสายตาที่พื้นโต๊ะสีน้ำตาลเข้มเป็นมันวับ
ฟ้าได้ยินเสียงคนกาแฟเย็นสองสามครั้ง ก่อนจะเงียบไป
ครู่หนึ่ง ก็ดังขึ้นอีก และคราวนี้มันดังต่อเนื่อง... นาน...เมื่อเสียงนั้นเงียบลง เสียงของเขาก็ดังขึ้น
“แดนขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา แดนโง่เอง ที่เคยมองข้ามฟ้าไป...ฟ้าจะให้โอกาสแดนอีกครั้งได้ไหม...เรากลับมารักกันอีกครั้งได้ไหม” ช่วงท้ายๆ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยการเว้าวอน และฟ้าก็ต้องสะกดใจอย่างหนัก ที่จะไม่เงยหน้าเพื่อสบตาคู่นั้น
“คิดถึงตอนที่เรามาที่นี่ครั้งแรกเนอะ” ฟ้าทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด และหันมองไปรอบๆ ร้านกาแฟชั้นเดียว ที่มีผนังเป็นกระจกโดยรอบและตกแต่งในสไตล์อบอุ่นด้วยการไล่โทนสีน้ำตาลทั่วทั้งร้าน ฟ้ากวาดตามองลูกค้าซึ่งมีอยู่เพียงสามโต๊ะแล้วก็หันกลับมามองหน้าเขา
“ตอนนั้น จู่ๆ ฝนก็ตกลงมา เราดีใจกันใหญ่เลยที่จะได้นั่งร้านเก๋ๆ แล้วจิบกาแฟ...อย่างที่แดนว่าอะไรนะ จิบกาแฟแกล้มฝนใช่ไหม นั่นละ แล้วไฟก็ดับ คราวนี้ โรแมนติกใหญ่เลย จิบกาแฟเย็นชืดท่ามกลางแสงเทียน จะสั่งแก้วใหม่ก็ไม่ได้ เพราะไม่มีน้ำร้อน”
ตอนท้ายฟ้าหัวเราะน้อยๆ เขาเหลือบตามามองฟ้าแว่บหนึ่งก็หัวเราะด้วย
“แล้วตอนนั้น ฟ้าก็ไม่ยอมบอกว่า ตัวเองกินกาแฟไม่ได้ จะใจสั่น และจะนอนไม่หลับไปเป็นสองวัน ผลก็คือ แดนก็ต้องเป็นหมีแพนด้าเหมือนกัน เพราะต้องคุยโทรศัพท์เป็นเพื่อนฟ้าตลอด”
ฟ้ายิ้ม
“เบื่อจากคุยโทรศัพท์ก็ออนเอ็ม แล้วก็ส่งเพลงให้กันฟังเนอะ เพลงแรกของคืนนั้นที่แดนส่งให้ฟ้า ไม่โรแมนติกเล้ย เพลงน้ำตาฟ้าของวงสามโทน ใช่ไหม โหย เพลงซึ้งก็จริง แต่เศร้าอะไรขนาดนั้น”
“ฮะฮะ” เขาหัวเราะเสียงไม่ดังนัก “แต่ก็เข้ากับบรรยากาศฝนตกดีใช่ไหมล่ะ อย่างน้อยก็ทำให้ฟ้าน้ำตาซึมได้หรอกน่า”
“โหยย อย่ามามั่ว ฟ้าร้องไห้เพราะฟ้าอยากนอนแล้วมันนอนไม่ได้ต่างหากล่ะ” ฟ้าแย้งกลับ ก่อนจะถอนหายใจยาว พร้อมสีหน้าที่เศร้าลงเล็กน้อย “แต่ก็จริงๆ น่ะแหละ...ในที่สุด ฟ้าก็ไม่ต่างจากเพลงนั้น…น้ำตาฟ้าหลั่งมารดตัว รดหัวใจฉันจนชา...”
คราวนี้เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“ได้ไหม...ฟ้ากลับมารักแดนเหมือนเดิมได้ไหม”
“ฟ้าไม่เคยไม่รักแดน” ขอบตาฟ้าร้อนผ่าว พร้อมกับรับรู้ถึงหยาดน้ำหยดอุ่นที่กำลังแข่งกันตีตื้นขึ้นมา หากแต่ฟ้าก็รีบกะพริบตาถี่ๆ เพื่อรั้งมันไว้ “จนเดี๋ยวนี้ก็ยังรัก...”
“ฟ้า” เขาอุทานเสียงเบาด้วยความดีใจ “หมายความว่า ฟ้าจะ...”
“แต่เป็นความรักที่ไม่เคยเข้าถึงแดน ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือจนกระทั่งวันนี้…” ฟ้าเอ่ยขัดคำพูดเขาด้วยเสียงที่เครือไปเล็กน้อย “แดนก็ไม่เคยรักฟ้าอยู่เหมือนเดิม”
“ไม่จริง ตอนนี้แดนรู้ตัวแล้ว แดนรักฟ้า” เขาแย้งขึ้นทันควัน “แดนรู้แล้ว ว่าไม่มีใครเข้าใจแดนได้เหมือนฟ้า ไม่มีใครทำให้แดนยิ้มหรือหัวเราะได้เหมือนที่ฟ้าทำ...” เขาเอื้อมมือมาคว้ามือฟ้าไปเกาะกุมไว้แน่น “แดนอยากให้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ แดนสัญญา แดนจะดูแลความรักความรู้สึกฟ้าให้เท่ากับที่ฟ้ารักและดูแลความรู้สึกแดน”
ฟ้าเงียบและปล่อยมือตนให้อยู่ในอุ่นมือเขา มือที่ฟ้าโหยหาและรอคอยมาเนิ่นนาน มือที่ฟ้าเคยนึกว่า คงไม่มีโอกาสได้เจออีกแล้ว
“แดนขอโทษ แดนสัญญานะ แดนจะรักฟ้าคนเดียวตลอดไป”
ฟ้ายิ้มออกมาโดยอัตโนมัติ และจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น ราวจะอ่านให้ทะลุไปถึงหัวใจ ดูทีรึ แท้จริงในใจออกเสียงเดียวกับคำที่เขาพูดออกมาไหม แต่เมื่อฟ้าจ้อง เขาก็หลุบสายตาลงมองแค่พื้นโต๊ะ สีหน้าท่าทางออกไปทางว้าวุ่น สับสนและลุ้นบางอย่างไปพร้อมๆ กัน
(มีต่อค่ะ)