ความทรงจำแห่งความรัก

เรื่องสั้น บทความ ต่างๆ

ความทรงจำแห่งความรัก

โพสต์โดย บ้านเพียงพอ » อาทิตย์ 20 ก.ค. 2008 8:56 am

เปิดกระทู้นี้เพื่อให้พี่ๆน้องๆมาบันทึกความรู้สึกกันค่ะ
โลกใบเก่าเหงาเหมือนเคย
ภาพประจำตัวสมาชิก
บ้านเพียงพอ
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 136
ลงทะเบียนเมื่อ: อาทิตย์ 20 ก.ค. 2008 8:47 am

Re: ความทรงจำแห่งความรัก

โพสต์โดย angel_ami » อาทิตย์ 20 ก.ค. 2008 9:03 am

ความทรงจำแห่งความรัก

ความรักที่มีค่าคือการเชื่อใจและไว้ใจกันและกัน การเดินทางของความรักเริ่มจาก คนสองคนเดินทางมาบรรจบกัน
และเมื่อฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเอ่ยปากบอกรักกับอีกฝ่ายก่อนหรือ อีกฝ่ายตอบรับรัก นั้น จุดเริ่มต้นจริงๆของความรักก็เกิดขึ้น

ความทรงจำดีๆที่เกิดขึ้น อาจจะเกิดขึ้นจากการทำกิจกรรมร่วมกัน เช่น ไปดูหนัง ทานข้าว หรือ ร่วมอยู่อาศัยกันทำให้เกิดครอบครัว
แต่สำหรับคนที่ไม่อยากให้เกิดครอบครัวนั้น ความรักมันก็เป็นเพียงอากาศ หรือควันจางๆ ที่ก่อตัวขึ้น
สักวันมันจะหายไปกับอากาศในที่สุด ดังนั้นการเริ่มต้นของความรัก ตั้งแต่แรก จนถึงที่สุด จะต้องมั่นคงและจิงใจ
กับคำว่ารัก มิฉะนั้น มันจะไม่ใช่ความรัก มันจะเป็นเพียงควัน หรือ ลมปากที่แค่พูดออกไป

การเสมอต้นเสมอปลายของกันและกัน จะทำให้ความรักที่ก่อตัวนั้นมั่นคง และถาวร........
angel_ami
นักเรียนหัดเขียน
นักเรียนหัดเขียน
 
โพสต์: 1
ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ 09 ก.ค. 2008 9:09 pm

Re: ความทรงจำแห่งความรัก

โพสต์โดย บ้านเพียงพอ » อาทิตย์ 20 ก.ค. 2008 9:12 am

ในชีวิตอาจจะมีหลายครั้งที่ได้สัมผัสกับคำว่ารัก และเมื่อวันเวลาล่วงเลย สิ่งเหล่านั้นก็จะเป็นความทรงจำดีๆที่อยู่ในหัวใจ หรืออาจจะเป็นความร้าวรานไปตลอดชีวิต

" เขา " คือคนบางคนที่ผ่านเข้ามาในช่วงชีวิตหนึ่ง ฉันยังเด็กมากในขณะนั้น แม้จะเคยผ่านช่วงpoppylove มาแล้ว แต่บุคคลผู้นี้กลับเป็นคนแรกที่ทำให้จิตใจกระวนกระวาย เราเจอกันในงานศพ เขาเป็นคน
ต่างถิ่นที่มาร่วมงานนั้น เขาไม่ใช่ผู้ชายที่หล่อเหลาหรือมาดหรูดูดีอะไรนัก คงเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป ฉันไปช่วยงานเพราะเป็นงานของญาติ ทุกก้าวย่างที่เดินฉันรับรู้ได้เลยว่าเขามองอยู่ตลอดเวลา

ฉันยังคงเดินไปมาท่ามกลางผู้คนมากมาย เขา...ก็ได้แต่มองอยู่ห่างๆ อย่างนี้เรื่อยมา

ฉันอาจจะเป็นผู้หญิงที่หยิ่งเกินไป ยามที่หันไปแล้วเขาส่งยิ้มให้ จึงไม่เคยที่จะยิ้มตอบ งานวันนั้นล่วงเลยไปจนถึงช่วงที่จะฌาปนกิจ เราก็ยังคงยืนอยู่คนละมุม แน่นอนเขาต้องเลอกมุมที่มองเห็นกันได้ แต่ฉันสิ กลับมีผู้ชายอีกคนอยู่เคียงข้าง ผู้ชายคนนี้เป็นญาติของน้าเขย ตอนเด็กๆผู้ใหญ่มักจะแซวเสมอให้เราเป็นแฟนกัน ฉันจึงไม่อยากอยู่ใกล้ ในทางที่กลับกันเขากลับพยายามตามอยู่เรื่อยๆ เหมือนเช่นในวันนี้

เมื่องานศพเสร็จสิ้นลง ฉันต้องไปช่วยญาติๆส่งแขก เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ตอนที่อยู่บนรถขามองมาตลอดเวลา ฉันเองก็มองตามอย่างทอดอาลัย อนิจจา...เราจากกันทั้งๆที่ยังไม่รู้จักชื่อกันเลย และไม่มีโอกาสได้รู้ จนถึงบัดนี้ ...ที่ฉันจำหน้าเขาไม่ได้แล้ว
โลกใบเก่าเหงาเหมือนเคย
ภาพประจำตัวสมาชิก
บ้านเพียงพอ
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 136
ลงทะเบียนเมื่อ: อาทิตย์ 20 ก.ค. 2008 8:47 am

Re: ความทรงจำแห่งความรัก

โพสต์โดย บ้านเพียงพอ » อาทิตย์ 20 ก.ค. 2008 9:43 am

วันวานหมุนผ่านใจคนก็เปลี่ยน การย้อนคืนความนึกคิดไปยังวัยแรกสาว เหมือนการมองผ่านกระจกเก่ามัว ที่เห็นภาพลางเลือน แต่สิ่งที่ชัดเจนอยู่ในนั้นก็คือ ความสดใสร่าเริงแห่งวัยรุ่น

ฉันไม่ค่อยเข้าใจตนเองนัก ว่าทำไมไม่ทำตัวเหมือนเพื่อนๆ ที่ชอบใครก็แสดงออกและเดินหน้าทำให้เขารู้

ฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยสนใจผู้ชายเท่าใดนัก แต่ถ้าเขาก้าวเข้ามา แล้วตนเองรู้สึกดีๆก็จะไม่แสดงออกให้รู้

คนๆนี้ ..ฉันได้รู้จักเขาเพราะป้า เขาเป็นผู้ชายที่อายุมากที่สุดที่ฉันรู้สึกประทับใจ เขาอายุ ๒๖ ในขณะที่ฉันเพิ่ง ๑๕

ในสายตาฉันเขาเหมือนดาราชายคนหนึ่ง ฉันไม่ได้ปลื้มดาราหรอก แต่ฉันปลื้มเขามากกว่า

ฉันจำความรู้สึกช่วงนั้นไม่ได้เท่าใดนัก ด้วยความที่เป็นสาวต่างถิ่นเขาและกลุ่มเพื่อนจึงให้ความสนใจ ตอนนั้นจำได้ว่าที่เข้ามาเรียกป้าว่าแม่ตามฉันมี ๓ คน

ทุกๆคนทำท่าทางว่าจะจีบ แต่มีเพื่อนเขาคนหนึ่งที่เอาจริงเอาจัง ส่วนตัวเขาเหมือนจะซุ่มๆ

เขามักจะมาคุยด้วยอยู่เสมอ ฉันเขินเหมือนกันนะ แต่บุคลิกไม่กลัวคนจึงไม่มีใครรู้ว่าแอบเขินอยู่ลึกๆ

ถ้าจะให้สารภาพตรงๆฉันชอบเขามากที่สุด จำได้ว่าในวันขึ้นปีใหม่ปีนั้น ป้าพาฉันไปร่วมงานกับพวกเขา

เราแลกของขวัญกัน ฉันได้ของใครไม่รู้ แต่ที่รู้คือ เขามาแลกกับฉันอีกรอบหนึ่ง คืนนั้นเราก็นั่งอยู่คนละมุม ฉันทำท่าเหมือนจะเรียบร้อย

เพราะถ้าอยู่ในสังคมฉันจะวางตัวมาก และเราก็ไม่ได้คุยกันอีก เขาเองก็ได้แต่ยิ้มให้

ความทรงจำลางๆเลือนๆของฉัน ยังจำได้ถึงวันที่ป้าพาไปงานศพ ฉันไปช่วยพวกแม่บ้านล้างจาน เขาและเพื่อนๆก็มาช่วยล้าง จนคนอื่นแซวว่าเป็นปรากฏการณ์ใหม่

ที่พวกนี้มาล้างจาน เขินเหมือนกันแฮะ แต่ก็นิ่งนะ ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่าสาว ๑๕ จะเก็กได้ขนาดนั้น

ครั้งสุดท้ายที่ได้ใกล้ชิด คือ วันวาเลนไทน์

ตอนนั้นป้าย้ายบ้านมาอยู่ไกลเลย แต่พวกพี่ๆก็มาเที่ยวร้านกึ่งๆผับที่อยู่ติดกัน

ป้าและเพื่อนๆก็ฉลองวันวาเลนไทน์กันอยู่ แล้วเขา...ก็ออกจากร้านมาร่วมวง

เหตุการณ์อื่นๆนั้นจำไม่ได้ จำได้แค่ว่าคืนนั้นฉันยืนอยู่ตรงประตู แล้วเขามานั่งอยู่ข้างๆ ห่างกันแค่คืบ ไม่รู้เราคุยอะไรกัน...ที่สำคัญทำฉันนอนไม่หลับไปทั้งคืน

แล้วฉันก็มัวแต่เรียน ...ผ่านวันเป็นเดือน...ผ่านเดือน...เป็นปี ล่วงเลยไปเรื่อยๆ

จนสุดท้ายมารู้ว่าเขามีผู้หญิงหนีมาอยู่ด้วย แล้วเราก็ไม่เจอกันอีกเลย เขาคงจะคิดไปจนตาย ...ว่าฉันไม่แยแส
โลกใบเก่าเหงาเหมือนเคย
ภาพประจำตัวสมาชิก
บ้านเพียงพอ
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 136
ลงทะเบียนเมื่อ: อาทิตย์ 20 ก.ค. 2008 8:47 am

Re: ความทรงจำแห่งความรัก

โพสต์โดย บ้านเพียงพอ » อาทิตย์ 20 ก.ค. 2008 10:04 am

รักแท้แค่น้องชาย

คนนี้ไม่อยากจะเขียนถึงเลย เพราะเป็นการง่ายที่จะเดาออกว่าเป็นใคร

" เขา " เป็นญาติกับผู้ชายที่จีบฉันมาตั้งแต่อายุ ๑๒ ตอนนั้นฉันเด็กมาก ไม่รู้จักหรอกคำว่ารัก รู้แต่ว่าอาย ที่ใครๆก็ล้อ เลยไม่ยอมคุยกับเขาอีก

วันเวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนอายุ ๑๗ เป็นช่วงปิดเทอมก่อนเรียกมหาวิทยาลัย คนนั้นก็พยายามเข้ามาคุยกับฉัน แต่คราวนี้คงเพราะทุกคนโตขึ้น

เขาบุกไปถึงบ้านพร้อมกับญาติลูกพี่ลูกน้อง ฉันก็ยอมคุยด้วยดีๆ เพราะคงด่าทอเหมือนตอนเด็กๆไม่ได้แล้ว เขาคงคิดว่าฉันเปิดทางแล้วกระมัง

ส่วนนั้นก็แล้วแต่เขา แต่ส่วนของฉันมันก็เรื่อยๆไปตามทาง


ต่อมา...เขามาบอกว่าจะไปกรุงเทพฯ เพื่อเคลียร์อะไรบางอย่าง ญาติของเขา คือน้องคนนั้นก็แวะมาหาฉันเรื่อยๆ ประมาณว่าดูแลแทนพี่ชาย

ช่วงนั้นฉันมีพี่คนหนึ่งมาจีบ ( ไว้ค่อยเล่าทีหลัง ) เป็นหนุ่มต่างถิ่น เขาจึงต้องมาบ่อย จำได้ว่าเรานั่งคุยกันที่บันได พี่คนนั้นจึงเดินขึ้นมานั่งแทรกกลาง


แล้วตอนสงกรานต์พี่เขาก็กลับมา ฉันเที่ยวกับเพื่อนๆ และเล่นน้ำสนุกสนานอยู่ร้านเหล้าร้านหนึ่งซึ่งเป็นของเพื่อน เขาและพี่ชายขับรถผ่านไปคนละคัน

พี่ชายเขานำไปก่อน เขาเห็นฉันก็จอดรถ และเดินเข้ามาหา ไม่ยอมไปไหน นานมากกว่าพี่ชายเขาจะรู้ตัว และกลับมา

เขาคงรู้แล้วแหละว่าอะไรเป็นอะไร เวลาที่น้องชายอยู่เขาจะเฉยๆ แต่ถ้าน้องเขาไม่อยู่ เขาจะเอาข้าวของปาฉันพัลวัน

จนค่ำวันนั้น ญาติของฉันพาคนพี่มาที่บ้าน พอเขาเจอฉัน เขาบอกว่า " ขอเตะซักทีเถอะ " เหอๆ...คงจะเคือง ฉันเลยบอกว่า

" ออกจากบ้านชั้นไปเลยน่ะ อย่ามาบ้า " ญาติฉันขอโทษขอโพย บอกว่าไม่รู้ว่าเขามาทำท่าทางแบบนี้

พูดถึงเรื่องน้องต่อ...

ไม่นานเขาจะต้องกลับไปกรุงเทพฯ ฉันไปส่งขึ้นรถแล้วส่งการ์ดให้หนึ่งใบ เขาบอกว่า..ถ้าการ์ดใบนี้เขียนบอกลา เขาจะลงจากรถกลับบ้านทันที

ฉันยิ้ม ...ไม่ตอบ

ข้อความในนั้นเป็นคำพูดให้กำลังใจ....แต่ไม่รู้ทำไม เวลาผ่านไปครึ่งเดือน เขาก็กลับมา

เพื่อนมาบอก แม่ของเขาพูดว่า

" เขาไม่ยอมกลับไปกรุงเทพฯ เพราะติดสาว "

ฉันฟังแล้วสะอึก เหมือนเป็นความผิดร้ายแรง

บ่ายวันหนึ่งเขาไปหาฉันที่บ้าน พ่อกับแม่ก็อยู่ พ่อคงได้ยินได้ฟังอะไรมาบ้างแล้ว จึงพ่อเรียกฉันไปพบ และถามว่าเราคบกันสถานะไหน

" พี่กับน้อง" ฉันตอบ แล้วเดินมาหาเขา

ฉันตัดสินใจพูด

" พี่ไม่ได้คิดอะไรกับน้องเลย "

จำได้ว่าเขาซบหน้าลงกับแขนตัวเองพักใหญ่ แล้วลุกขึ้นเดินจากไป นั่นคือการจากลาตลอดกาล

ขอโทษนะ...มันเป็นไปไม่ได้...เท่านั้นเอง ...ไม่เกี่ยวกับใจ
โลกใบเก่าเหงาเหมือนเคย
ภาพประจำตัวสมาชิก
บ้านเพียงพอ
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 136
ลงทะเบียนเมื่อ: อาทิตย์ 20 ก.ค. 2008 8:47 am

Re: ความทรงจำแห่งความรัก

โพสต์โดย วิรัตต์ยา » จันทร์ 21 ก.ค. 2008 3:38 am

เอิ่ม แบบว่า แบบว่า อายุเพิ่ง สิเจะ ยะ...ยัง ไม่ค่อยมีประสบการณ์เรื่องความรักกับใครเขาเลย ก็เลย ก็เลย ขอเข้ามาอ่านและร่วมซึมซาบกำซาบซ่านกับความทรงจำของคุณ จขกท. และคนอื่นๆ ที่จะตามมาดีกว่าค่ะ

(แต่สัญญาว่า ถ้ามีผู้ชายตาดี หูตากว้างไกล วิสัยทัศน์เป็นเยี่ยมเข้ามาเมื่อไร จะมาร่วมแจมด้วยแน่นอนค่ะ...หวังว่านะ 5555555555555)
ภาพประจำตัวสมาชิก
วิรัตต์ยา
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 43
ลงทะเบียนเมื่อ: เสาร์ 12 ก.ค. 2008 1:06 am


ย้อนกลับไปยัง เรื่องสั้น

ผู้ใช้งานขณะนี้

กำลังดูบอร์ดนี้: ไม่มีสมาชิก และ บุคคลทั่วไป 16 ท่าน

cron