มาแว้วววววววว ขอต่อจากพี่ดาราละกัน
ฉันต้องกระพริบตาถี่ ๆ เพราะไม่แน่ใจว่า...จริงหรือนี่ที่ฉันเห็น? มันเป็นความจริงหรือนี่ โอ...ไม่น่าเชื่อเลย dara
ทันทีที่ฉันสบแก้วตาสีน้ำตาลเข้มขนตายาวเป็นเงาซึ้ง ชายหนุ่มที่ดูเคร่งขรึม คนที่นั่งร้องเพลงเศร้าอยู่บนสะพานนั่นเอง เหมือนมีอะไรแล่นแปร๊บเข้าในใจโดยแรงฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
"อุ๊ย!" ทันทีที่ทรงยืนฉันก็ต้องนั่งพับลงไป
"เป็นยังไงมั่งครับคุณ"
"ขาค่ะ ขาฉันคงแพลง"
"อ้าว...หรอครับ งั้นผมคงต้องอุ้มคุณไปแล้วล่ะ ฝนตกหนักซะยังงี้"
ยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปฎิเสธ ร่างเบาของฉันก็ถูกโอบแล้วรวบที่ขาพับยกขึ้นหวือ ไม่ว่าฝนจะตกพรำเฉอะแฉะน่ารำคาญสักแค่ไหน แต่ใจฉันตอนนี้ยากจะปฎิเสธว่า....