นวนิยาย "ริษยาซ่อนรัก" เขียนโดย น้ำฟ้า

นวนิยาย เรื่องยาว ต่างๆ

Re: นวนิยาย "ริษยาซ่อนรัก" เขียนโดย น้ำฟ้า

โพสต์โดย Namfar » ศุกร์ 18 มี.ค. 2016 3:29 pm

เสียงดนตรีสงบลงเมื่อพิธีกรชายหญิงขึ้นประจำที่เรียบร้อยแล้ว ระหว่างนั้นซันดาแยกจากสาวๆกองบรรณาธิการสำนักพิมพ์ลูกหว้าเดินออกไปหยิบแก้วพั้นซ์ตามลำพัง

“วันนี้ซันสวยมากนะ”

เธอจำเสียงเขาได้ กิริยาของซันดาขณะหันกลับไปมองจึงดูเมินเฉย “ขอบคุณนะที่ชม”

“คุยกับผมก่อนได้ไหม”

หญิงสาวระบายลมหายใจเบาๆก่อนถาม “ต้องการอะไร”

เมื่อเห็นว่าเธอถามออกมาตรงๆ เขาก็เลือกที่จะไม่อ้อมค้อม “ผมอยากขอโอกาส”

“ฉันไม่เข้าใจคุณ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าที่ฉันหายไปเป็นเพราะอะไร ทำไมยังไม่เลิกมายุ่งอีก”

“เพราะผมรู้จักซันดีพอไง” เขาตอบเสียงหนัก พยายามสบตาเธอให้เชื่อมั่นในคำพูดเขา “ทุกอย่างที่เกิดไม่ได้เป็นเพราะซัน ความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆเราไม่จำเป็นที่จะต้องเอามาเป็นเรื่องสำคัญในชีวิต ตอนนี้อาจจะยังคลุมเครือแต่ซันรู้ไว้นะว่าผมรอได้”

หญิงสาวมองหน้าเขาด้วยแววตาสับสน “ฉัน...”

ทว่าระหว่างที่ซันดากำลังอ้ำอึ้งเสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นก่อน “ปรัชญ์มาอยู่นี่เอง”

เสียงที่ดัดให้หวานจ๋อยนั้นมาพร้อมกับร่างระหงของหญิงสาวในชุดโบราณ และชายหนุ่มในชุดลำลองแต่กระนั้นก็ยังดูหล่อเหลาสะดุดตา “พี่บอมแวะมาเที่ยวน่ะค่ะ ฟ้าเลยชวนมาแจมกับพวกเราที่นี่”

“ไม่เจอกันนานเลยนะบอม งานที่บริษัทคงจะยุ่งล่ะสิ” ปรัชญ์ทักทาย

อธิปพยักหน้ายิ้มๆ “ใช่ บริษัทเปิดใหม่ก็แบบนี้แหละ ยังขาดเหลืออีกหลายอย่าง ถ้าบริษัทนายอยากเซ็ทระบบคอมพิวเตอร์ก็ติดต่อได้นะ”

ปรัชญ์หัวเราะเบาๆ “ได้สิ แต่ตอนนี้ไปนั่งด้วยกันก่อนนะ ไหนๆก็มาละ”

“ซันก็นั่งด้วยกันก่อนสิ พี่มีเรื่องจะคุยกับซันอยู่เหมือนกัน” ฟ้ารุ่งทำเสียงอ่อน ทอดสายตาเป็นมิตรมาให้

ซันดายืนนิ่ง รู้สึกงงงันกับพฤติกรรมของอีกฝ่าย ท่าทางของฟ้ารุ่งบ่งบอกว่ามาดี แต่เธอจะไว้ใจได้หรือ แล้วผู้ชายหน้าตาดีที่ยืนอยู่ข้างฟ้ารุ่งอีกละ เหตุใดจึงคุ้นตาเธอเหลือเกิน เพียงแค่นึกไม่ออกเท่านั้นแหละว่าเคยพบเจอกันที่ไหน

ทว่าฟ้ารุ่งก็ไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัวทัน เธอเอื้อมมือไปดึงข้อมือซันดาให้ก้าวตามไปนั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งเก้าอี้ว่าง ไม่มีบุคคลอื่นนั่งอยู่เลยแม้แต่คนเดียว โดยฟ้ารุ่งนั่งตรงกลางระหว่างซันดาและปรัชญ์ โดยมีอธิปนั่งถัดจากปรัชญ์ไปอีกที
“ก่อนอื่นพี่ต้องขอโทษซันสำหรับทุกอย่างที่ทำไม่ดีกับน้องทั้งๆที่เราเป็นพี่น้องกันแท้ๆ” ฟ้ารุ่งเอี้ยวตัวไปพูดกับน้องสาวด้วยสีหน้าสลด หลังพูดจบก็ยังมองหน้าอีกฝ่ายเพื่อรอฟังคำตอบ

“ไม่เป็นไร” ซันดาตอบสั้นๆ ยอมรับกับตนเองว่ายังไม่ไว้ใจพี่สาวร่วมบิดาคนนี้เท่าใดนัก เหตุเพราะสิ่งที่อีกฝ่ายทำไว้ช่างหนักหนาสาหัสในความรู้สึกของเธอ

“ผมดีใจนะที่ซันกับฟ้าเข้าใจกันเสียที” ปรัชญ์สำทับอย่างยินดีแล้วจึงเอ่ยต่อว่า “ผมก็ต้องขอโทษรุ้งและบอมอีกครั้งที่เคยจีบฟ้า ทั้งๆที่เป็นการจีบเพราะถูกเพื่อนยุ ไม่ใช่ความรู้สึกต้องการในใจจริงๆ ฟ้ายกโทษให้ผมนะ”

“นายพูดความจริงออกมาตรงๆแบบนี้ก็ดีแล้วปรัชญ์ ทุกฝ่ายจะได้สบายใจ” อธิปตอบขึ้นก่อนแล้วจึงเว้นช่วงให้ฟ้ารุ่งได้พูดบ้าง

“รุ้งเข้าใจปรัชญ์ค่ะ คงเป็นเพราะรุ้งที่ดึงดันขอคบปรัชญ์ต่อทั้งๆที่ปรัชญ์ก็บอกความในใจออกมาแล้ว ว่าคิดกับรุ้งแค่ไหน สุดท้ายเราจึงไปกันไม่รอด เพราะพื้นฐานมันไม่ได้มาจากความรัก” พูดจบฟ้ารุ่งก็ระบายยิ้มให้แก่ทุกคนเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ

“งั้นวันนี้เรามาฉลองมิตรภาพกันนะ” ปรัชญ์เสนอ

สองหนุ่มสาวพยักหน้า พร้อมกับที่พงษ์พจน์เดินเข้ามาหาปรัชญ์พลางบอกว่า “คุณนาถเชิญที่โต๊ะวีไอพีครับ มีผู้ใหญ่อยากพบคุณปรัชญ์”

ชายหนุ่มจึงเอ่ยขอตัวและเดินออกไปพร้อมบรรณาธิการสำนักพิมพ์ ปล่อยให้ซันดาอยู่กับฟ้ารุ่งและอธิปตามลำพัง หญิงสาวรู้สึกอึดอัดจึงขอแยกตัวไป ทว่าฟ้ารุ่งกลับรั้งไว้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “อย่าเพิ่งไปสิจ๊ะซัน เรายังไม่ได้คุยเรื่องลึกๆกันเลย”

“เราคงมีเวลาคุยกันอีกนาน” ซันดายังคงตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ฟ้ารุ่งหัวเราะเบาๆ “แต่พี่บอมคงไม่ว่างมาคุยกับพวกเราบ่อยๆหรอก”

ซันดาเลิกคิ้วมองอธิปและถามตรงๆว่า “คุณบอมมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”

ฟ้ารุ่งหันไปมองหน้าพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของตนก่อนเอ่ยตอบ “แหม ซันอย่าแกล้งจำพี่บอมไม่ได้สิ เดี๋ยวพี่เขาน้อยใจแย่”

“แสดงว่าเราเคยรู้จักกันหรือคะ” ซันดาหันไปถามอธิปตรงๆ

ชายหนุ่มพยักหน้า “ใช่ครับ”

ฟ้ารุ่งทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะขยายความด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “จริงๆซันน่าจะจำพี่บอมไว้ในก้นบึ้งของจิตใจเลยนะ”

ซันดารับรู้ได้ถึงสัญญาณอันตรายเธอจึงลุกขึ้นยืน “ฉันขอตัวก่อนดีกว่า”

ฟ้ารุ่งมือไวกว่าที่คิด เธอคว้าแขนของน้องสาวร่วมบิดาเอาไว้พลางลุกขึ้นยืนขนาบข้าง “เธอมองหน้าพี่บอมให้ดีสิ แล้วนึกถึงคืนนั้น...คืนที่เธอไม่มีวันลืมได้”

เหมือนถูกสะกดจิต ซันดาทำตามในทันที แล้วหัวใจเธอก็เริ่มสั่นระรัว เมื่อความทรงจำเลวร้ายเริ่มออกมาปรากฏให้เธอได้รับรู้อีกครั้ง


...มันคือเหตุการณ์เลวร้ายที่พลิกชีวิตของเธอทั้งชีวิต


-จบตอน -
Namfar
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 499
ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ 20 พ.ย. 2013 5:56 pm

Re: นวนิยาย "ริษยาซ่อนรัก" เขียนโดย น้ำฟ้า

โพสต์โดย Namfar » จันทร์ 28 มี.ค. 2016 6:29 am

บทที่ ๑๑

บทที่ ๑๑


นานมากแล้วที่ซันดาพยายามลืมภาพเหตุการณ์เมื่อ 6 ปีก่อน
ในคืนวันเกิดของฟ้ารุ่ง…

ด้วยความไว้ใจบวกกับถูกคะยั้นคะยอซันดาจึงไปร่วมงาน โดยให้น้องชายไปส่งไว้ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่จัดงาน

คืนนั้นเธออยู่ในชุดเสื้อและกระโปรงสีขาวเข้าชุดกันดูน่ารักสมวัย ส่วนฟ้ารุ่งสวยสง่าอยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำสั้นเหนือเข่าดูเปรี้ยวจนเข็ดฟัน เมื่อเห็นซันดาเข้ามาในงานฟ้ารุ่งก็ผละจากคนอื่นๆเดินมาจูงมือเธอเข้าไปแนะนำกับเพื่อนๆแล้วจึงหันมาคุยกับเธออย่างเป็นกันเอง “นึกว่าซันจะไม่มาเสียแล้ว เห็นบอกว่าพี่แซ็คกับปรัชญ์ไปแข่งรถต่างจังหวัด”

“ซันให้น้องชายมาส่งน่ะ” ซันดาตอบแทรกเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มอยู่

“งั้นขากลับฟ้าไปส่งเอง ไม่ต้องห่วงนะ” ฟ้ารุ่งบอกอย่างสดใส แล้วจึงหันไปดึงแขนชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านเธอทั้งสองไป “พี่บอมมารู้จักเพื่อนฟ้าก่อน”

ชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดเสื้อยืด กางเกงยีนดูสบายๆหันกลับมายิ้มให้เพื่อนใหม่ แล้วจึงค้อมศีรษะเล็กน้อย “สวัสดีครับ”

“ซันเป็นเพื่อนต่างมหา’ลัยที่ฟ้าเจอตามงานบ่อยมากจนเราสนิทกัน ส่วนพี่บอมเป็นพี่ชายของฟ้านะซัน คุณพ่อของพี่บอมเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแม่ แต่คุณลุงรับฟ้าเป็นลูกบุญธรรม เราสองคนก็เลยเหมือนพี่น้องแท้ๆ เออ คืนนี้พี่บอมไปส่งซันที่บ้านด้วยนะ”

“ได้สิ”ชายหนุ่มตอบรับอย่างใจดี

ซันดารีบยกมือไหว้ “ขอบคุณค่ะพี่บอม”

“จ้ะ”ชายหนุ่มค้อมศรีษะรับ

“ทีนี้ซันก็ไม่ต้องห่วงเรื่องขากลับแล้วละ ปะไปสนุกกับเพื่อนๆฟ้ากัน” ฟ้ารุ่งชวนก่อนดึงมือเพื่อนเบาๆ

ซันดาก้าวตามเจ้าของวันเกิดไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม โดยมีบอมหรืออธิปเดินตามไปติดๆ รอบกายของเธอมีแต่คนแปลกหน้า แต่หญิงสาวก็ยังอุ่นใจที่มีฟ้ารุ่งอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด

เมื่อได้ที่นั่งเรียบร้อยแล้ว ฝ่ายเจ้าของวันเกิดก็สั่งเครื่องดื่มประเภทค็อกเทลให้กับซันดา แต่กลับถูกปฏิเสธ หญิงสาวจึงตามใจโดยการเรียกบริกรให้จัดหาน้ำผลไม้มาแทน

ถึงซันดาไม่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลย แต่หลังจากผ่านไปราว 2 ชั่วโมง เธอก็รู้สึกมึนศีรษะจึงบอกกับฟ้ารุ่งตรงๆ ซึ่งหญิงสาวก็ดูห่วงใยเธอนัก ทว่ายังไม่ทันไร สติสัมปชัญญะของซันดาก็ดับวูบลงไปโดยไม่ทันตั้งตัว จนตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว

เธอลืมตาขึ้นและพบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียงสีขาว รอบกายเหมือนเป็นห้องพักในโรงแรม หัวของเธอยังปวดหนึบๆ แต่ซันดาก็พยายามเพ่งมองไปรอบตัวพลางคิดย้อนถึงเหตุการณ์สุดท้ายเมื่อคืนนี้...

ระหว่างนั้นประตูห้องถูกเปิดออก เธอจึงหันขวับไปมองอย่างฉงน

ฟ้ารุ่งในชุดเสื้อยืดสีเหลืองตัวสั้น ยาวลงมาถึงขอบกางเกงยีน กำลังเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่ซันดารู้สึกถึงรอยเยาะ แต่เธอคงจะคิดไปเอง คนอย่างฟ้ารุ่งไม่มีวันจะที่คิดไม่ดีกับคนอื่นได้

“เป็นไงบ้างจ๊ะซัน” ผู้มาใหม่ถามพลางนั่งแหมะลงข้างเตียง

ซันดาจึงขยับตัวขึ้นนั่งพิงพนักหัวเตียงด้วยท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน

“อุ๊ย!”ความเย็นวาบทำให้เธอต้องรีบตะปบชายผ้าห่มขึ้นมาคลุมไหล่ตนเองเอาไว้ เพราะรู้สึกด้วยสัญชาตญาณว่าร่างกายท่อนบนมีเพียงบราเซียร์ตัวเดียวสวมอยู่

“มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยฟ้า”ซันดาเอ่ยถาม สัญญาณอันตรายเริ่มเข้ามาสั่นคลอนความรู้สึก
ฟ้ารุ่งไม่ตอบ แต่กลับยกนิ้วชี้นิ้วไปข้างตัวผู้ถาม “ลองถามพี่บอมดูดีไหม”

หัวใจของซันดากระตุกวาบ เธอรีบก้มลงมองข้างตัว

สิ่งที่เห็นทำให้หญิงสาวแทบกรีดร้อง มีใครคนหนึ่งนอนอยู่จริงๆ และเวลานี้เขาเริ่มขยับตัวแล้ว เธอจึงลนลานถอยหนีราวกับชายหนุ่มเป็นสิ่งที่น่าเกลียดน่ากลัวที่สุด

“นี่มันอะไรกันฟ้า” ซันดาถามเสียงสั่น เธออยากให้ทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน แต่นี่มันคือความจริงอันแสนอัปยศ

ฟ้ารุ่งยักไหล่ “ไม่รู้สิ เมื่อคืนอยู่ดีๆซันหมดสติไป ฟ้าให้พี่บอมพามาพักที่นี่เพราะฟ้าไม่รู้ว่าบ้านซันอยู่ไหน ก็เลย...”

ซันดากัดริมฝีปากตนเองจนเจ็บ หลากหลายคำถามประดังเข้ามาในหัว

‘เป็นไปได้หรือที่คนห่วงใยกันจะทิ้งเพื่อนซึ่งไร้สติเอาไว้กับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันวันแรก แล้วเป็นไปได้หรือที่อยู่ดีๆเธอจะหมดสติไปราวกับสมองถูกกดปิดสวิตซ์ แต่หากจะมองว่าเป็นแผนของฟ้ารุ่งก็ดูจะเป็นการปรักปรำกันเกินไป เพราะไม่มีเหตุผลอันใดที่ฟ้ารุ่งจะต้องทำลายเธอ’

ห้องทั้งห้องเงียบสนิท ทุกคนต่างอยู่ในภวังค์ความคิดของตน

ฟ้ารุ่งเดินอ้อมไปยังมุมที่อธิปนอนอยู่ก่อนจะถาม “นี่พี่บอมปล้ำเพื่อนฟ้าหรือคะ”

อธิปขยับตัวขึ้นนั่ง ทำให้มองเห็นแผงอกล่ำสัน และไรขนจางๆ แล้วจึงเงยหน้าขึ้นตอบอย่างไม่ยี่หระ “ไม่รู้สิ พี่เมา”

ซันดาหันไปมองผู้พูดเขม็ง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความขยะแขยงและเกรี้ยวกราด แต่กลับไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากริมฝีปากที่แห้งผากนั้นเลย

“จะทำยังไงต่อไปล่ะ มาถึงขั้นนี้แล้ว”ฟ้ารุ่งถามเสียงเรียบ

คำถามนั้นทำให้ห้องทั้งห้องเงียบสงัดอีกครั้ง

ครู่ใหญ่ซันดาจึงดึงผ้าห่มมาพันตัวเอาไว้ แล้วก้าวลงจากเตียง ก้มเก็บเสื้อผ้าที่ตกระเกะระกะอยู่ขึ้นมาถือเอาไว้ในมือ ก่อนจะก้าวลิ่วๆเข้าไปขังตนเองในห้องน้ำ

เมื่อประตูห้องปิดลง น้ำตาของหญิงสาวก็พรั่งพรูออกมาราวกับทำนบพัง เธอพิงร่างกับผนังเพื่อปลดปล่อยความรู้สึก ทว่าความเจ็บปวด สับสนยังคงโถมเข้ามาไม่ขาดสาย จนซันดาต้องกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น กระนั้นก็ยังเทียบไม่ได้กับเศษเสี้ยวของความทุกข์ใจที่มีอยู่ในเวลานี้


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


“เงียบทำไมจ๊ะซัน คิดถึงอดีตเหรอ” ฟ้ารุ่งแกล้งถาม

น้ำเสียงเยาะหยันนั้นปลุกให้ซันดาหลุดออกห้วงความทรงจำอันเจ็บปวด เธอจึงสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มแรงและกำมือแน่น ก่อนหันไปมองสองหนุ่มสาวด้วยแววตาเอาเรื่อง “ฉันไม่เคยมีอดีตกับพวกเธอ”

ฟังคำตอบของอีกฝ่ายแล้วฟ้ารุ่งก็แสร้งหัวเราะเบาๆ “เหรอ ไม่เคยมีอดีตต่อกันเลยงั้นสิ ถ้างั้นคงต้องรื้อฟื้นความทรงจำให้น้องสาวของฟ้าเสียหน่อยแล้ว”

พูดพลางฟ้ารุ่งก็ล้วงมือลงไปในกระเป๋าถือ เพื่อหยิบรูปขนาดโปสการ์ดขึ้นมาปึกหนึ่ง และวางมันลงตรงหน้าซันดา “ดูซะ จะได้ชัดขึ้น”

สิ่งที่ปรากฏให้เห็นเป็นภาพที่เธอนอนอยู่บนเตียงคู่กับอธิป มันคือภาพความทรงจำอันเลวร้ายเมื่อ 6 ปีก่อน แค่เพียงภาพแรกบนสุดก็ทำให้หญิงสาวร้อนผ่าวบริเวณขอบตา แต่ซันดาก็ทนฝืนกลืนน้ำตาที่รื้นอยู่เข้าไปในอกขณะหันขวับไปทางคู่กรณี ก่อนจะยกมืออันเย็นเฉียบขึ้นมา ง้างจนสุด แล้วซัดโครมลงไปบนใบหน้าคนใจโสมม “เลว! ทุกอย่างมันเป็นแผนของแก ฟ้ารุ่ง”

ใบหน้าของฟ้ารุ่งชาหนึบด้วยพิษจากแรงตบ ทว่าเธอก็ทำหน้าเยาะ หันมามองมือตบด้วยสายตาของผู้ชนะ “ใช่ ฉันตั้งใจจะทำลายแกไง นังโง่”

“หยุดนะฟ้า ซัน” ปรัชญ์พุ่งตัวเข้ามาแทรกระหว่างหญิงสาวทั้งสองเอาไว้ เห็นดังนั้นซันดาจึงมัวพะวงกับการเก็บภาพเจ้าปัญหาไปซ่อนไว้ทางด้านหลัง ถือเป็นโอกาสดีให้ฟ้ารุ่งได้ใส่ไคล้เต็มที่ “ซันเขายังโกรธฟ้าค่ะปรัชญ์ แต่ไม่เป็นไร ฟ้าทำผิดจริง ฟ้ายอมรับได้”

ปรัชญ์ได้ฟังก็หันไปตำหนิซันดาเสียงเครียด “อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้เสียบรรยากาศงานสิซัน ฟ้าเขาสำนึกผิดแล้ว ใจเย็นๆค่อยคุยกันก็ได้”

ถ้อยคำของเขาทำให้ซันดาหันกลับมาสบตาผู้พูดอย่างเจ็บช้ำ “ไหนคุณบอกว่าจะอยู่ข้างฉันไง นี่อะไร ฟังความข้างเดียวแล้วมากล่าวหากันฉอดๆ พอกันที ฉันจะไม่เชื่อใครอีก”

ปรัชญ์ถอนใจแรงๆ “ผมอยู่ข้างคุณตลอดแหละ แต่วันนี้คุณทำไม่ถูกนะ คุณจะมาตบคนอื่นกลางงานเลี้ยงแบบนี้ไม่ได้”

“แต่ฉัน....” พูดได้แค่นั้น ซันดาก็นิ่งเงียบ ไม่ต่อปากต่อคำ เธอรู้ดีว่าป่วยการที่จะอธิบายต่อ เพราะหากเธอพูดความจริงบางอย่างออกไปก็รังแต่จะเป็นที่อับอาย “เอาเถอะ ใครจะมองฉันยังไง เชิญ ขอแค่ต่อจากนี้ต่างคนต่างอยู่ก็พอ”

พูดจบหญิงสาวจึงก้าวลิ่วๆออกจากบริเวณงาน กลับไปยังห้องพักด้วยอารมณ์ที่กำลังสับสนเต็มที่

เมื่อเห็นกิริยาของซันดา แพรวาซึ่งนั่งอยู่กับฐิติก็ผุดลุกขึ้นพลางเรียก “พี่ซัน!”

นักเขียนหนุ่มดึงแขนแพรวาเอาไว้ เพราะเห็นปรัชญ์วิ่งตามไปก่อนแล้ว“รอก่อนเถอะแพร”

“แต่พี่ปรัชญ์ทำให้พี่ซันโกรธนะ ถึงเราอยู่ตรงนี้แต่แพรก็มองสีหน้าออก” สาวน้อยบอกอย่างหงุดหงิดใจ

“ให้เขาเคลียร์กันก่อนดีกว่า เชื่อพี่เถอะ”ฐิติยืนกราน

แพรวาทรุดตัวลงนั่งที่เดิมด้วยสีหน้าบึ้งตึง หันมองคนห้ามด้วยแววตาวาววาม “พี่เอเธ็นส์เข้าข้างพี่ชายตัวเองดีนัก แล้วแพรล่ะ”

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนตอบ “พี่ไม่ได้เข้าข้างใคร แต่ตอนนี้บอกอซันกำลังสับสนนะ ถ้าทั้งแพรและพี่ปรัชญ์เข้าไปพร้อมกันคงปวดหัวน่าดู”

แพรวาทุบอกอีกฝ่ายเสียงดัง อั้ก! “ว่าแพรเป็นตัวปัญหาหรือไง”

ฐิติรวบมือน้อยนั้นไว้พลางส่ายหน้า “คิดมากอีกแล้วนะเรา เชื่อพี่เถอะ อย่าดื้อ เดี๋ยวไม่น่ารักนะ”

แพรวาทำหน้ามุ่ย “ก็ได้”

ฐิติมองหน้าสาวน้อยในชุดเจ้าชายพลางหัวเราะเบาๆ ‘จะว่าไปแพรวานี่ก็น่ารักเหมือนกันแฮะ’

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Namfar
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 499
ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ 20 พ.ย. 2013 5:56 pm

Re: นวนิยาย "ริษยาซ่อนรัก" เขียนโดย น้ำฟ้า

โพสต์โดย Namfar » จันทร์ 28 มี.ค. 2016 6:31 am

ปัง!

ประตูบ้านพักหลังย่อมปิดลงทันทีที่ปรัชญ์เดินไปถึง ชายหนุ่มจึงรัวเคาะประตูพลางส่งเสียงเรียก “ซัน เปิดประตูให้ผมหน่อย”

ไม่มีเสียงตอบจากผู้อยู่ด้านใน แต่เขาก็ไม่ละความพยายามยังคงทั้งเคาะทั้งเรียกด้วยความร้อนใจ จวบจนมีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาจับแขนเขาไว้นั่นแหละ ปรัชญ์จึงหยุดแล้วหันกลับมามอง

“บอกอซันคงยังไม่พร้อมที่จะคุยกับพี่ปรัชญ์ ให้เธอพักก่อนเถอะ” ฐิติแนะนำ “เดี๋ยวให้แพรเข้าไปปลอบน่าจะดีกว่า ส่วนเราไปนั่งคุยกันในงานกันเถอะ เมื่อกี้พิธีกรเพิ่งประกาศผู้ชนะเลิศชุดแฟนซีไป ตอนนี้เพลงกำลังเพราะเลยนะฮะ”

ปรัชญ์หันไปมองแพรวาที่เพิ่งตามเข้ามาสมทบ “ฝากซันด้วยนะแพร”

แพรวาพยักหน้า “ค่ะ ยังไงก็ไม่มีใครเข้าใจพี่ซันเท่าแพรอีกแล้ว”

พูดจบเธอก็เคาะประตูพลางเรียกซันดา ไม่ช้าประตูห้องจึงเปิดออก แพรวาหันมาพยักพเยิดให้ฐิติหลังจากก้าวผ่านกรอบประตูเข้าไปด้านในแล้ว จากนั้นประตูจึงถูกดึงให้ปิดสนิทลงอีกครั้ง

“ใจเย็นๆนะคะพี่ซัน” แพรวาดึงมือเรียวของซันดามากุมไว้ ก่อนจะจูงมือกันเดินเข้าไปในห้องส่วนตัว

เวลานี้ห้องทั้งห้องเงียบสงัดและค่อนข้างมืด เนื่องจากแพรวาไม่ได้เปิดไฟ จึงมีเพียงแสงไฟที่ส่องลอดผ้าม่านเข้ามาเท่านั้นที่ทำให้พอมองเห็นสิ่งรอบตัวได้อย่างรางๆ

หญิงสาวทั้งสองนั่งลงที่ปลายเตียงซึ่งเห็นเป็นสีขาวในความสลัว

แพรวาหันไปกอดร่างของสาวรุ่นพี่พลางเอียงศีรษะลงบนไหล่ของอีกฝ่าย “แพรเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว แต่ยังไม่รู้รายละเอียด มันเกิดอะไรขึ้นคะ”

ซันดานิ่งไปเป็นครู่จึงยอมปริปากเล่า “ฟ้ารุ่งพาผู้ชายคนนั้นมาหาพี่”

แพรวายกศรีษะขึ้นมองคู่สนทนาก่อนถาม “หมายถึงใครคะ”

“ก็ผู้ชายคนที่...”คราวนี้เสียงของซันดาเริ่มสั่น ความเจ็บปวดแล่นพล่านหัวใจ เธอเกลียดและขยะแขยงตัวเองเหลือเกินในเวลานี้

“เลว!” แพรวาบริภาษเสียงต่ำ

น้ำอุ่นๆที่คลอคลองอยู่บริเวณหัวตาของซันดาเริ่มหยาดหยดเมื่อเธอเล่าต่อ “สองคนนั้นถ่ายรูปพี่เก็บไว้ด้วย แล้ววันนี้เขาก็เอารูปพวกนั้นมาให้พี่ดู พี่ทั้งโกรธทั้งอายก็เลยตบฟ้ารุ่งไปทีนึง”

อ้อมแขนของแพรวากระชับแน่นเข้า “มันยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ พี่ซันไม่ต้องกลัวนะคะ แพรจะหาทางเอาไฟล์ภาพพวกนั้นมาทำลายให้ได้ พวกมันคงไม่กล้าเผยแพร่หรอกค่ะ เดี๋ยวนี้กฎหมายค่อนข้างแรง”

ซันดาหันมองหญิงสาวรุ่นน้องผ่านม่านน้ำตาแล้วจึงพยักหน้า “ขอบใจมากนะแพร มีแค่แพรคนเดียวที่อยู่ข้างพี่มาตลอด”

แพรวาจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวยที่วาววามอยู่ในความมืดพลางเปิดเผยความในใจ “แพรรักพี่ซันนี่คะ ถึงพี่ซันจะยังไม่ยอมคบกัน แต่แพรก็รอได้”

ซันดามองตอบอีกฝ่ายนิ่ง ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอและแพรวาผ่านทุกข์สุขร่วมกันมามากมาย ทุกครั้งแพรวาจะคอยใส่ใจและไม่เคยทอดทิ้ง แต่ในช่วงหลังๆแพรวาแปลกไป เริ่มปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นคู่รัก ก่อนที่จะบอกความในใจในวันวาเลนไทน์ปีก่อนว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอได้เปลี่ยนจากพี่น้องเป็นคนรัก ซันดามิได้ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ แพรวาจึงไม่กล้าแสดงออกในเรื่องนี้นัก เพิ่งจะมีวันนี้แหละที่เธอวกกลับมายังเรื่องเดิมอีกครั้ง


“พี่ซันคะ แพรจะไม่ทำให้พี่ซันผิดหวัง เรามาคบกันนะคะ” สาวรุ่นน้องเอ่ยถามก่อนจะปล่อยซันดาออกจากอ้อมกอดแล้วกุมมือทั้งสองของเธอเอาไว้หลวมๆ “แพรรู้ว่าพี่ซันไม่สบายใจเรื่องนั้น พี่ซันกลัวว่ามันจะเป็นตะกอนในใจของพี่ปรัชญ์เลยหนีจากมา แต่ถ้ากับแพร พี่ซันไม่ต้องห่วงนะคะ เรื่องนั้นมันเรื่องเล็ก ผู้หญิงด้วยกันจะเข้าใจกันมากกว่าผู้ชายอยู่แล้ว”

“พี่...”ซันดานิ่งเงียบไปอีกครั้ง ทว่าตาคู่สวยยังสบตาสาวรุ่นน้องอยู่ไม่หลบ

แพรวายิ้มจางๆในความมืด เธอปล่อยมือสาวรุ่นพี่ให้เป็นอิสระ แล้วจึงใช้มือตนเองจับไหล่ของฝ่ายให้หันมา ซันดาขยับร่างมานั่งประจัญหน้ากันก่อนจะพูดต่อ “พี่ยังให้คำตอบแพรตอนนี้ไม่ได้ เพราะพี่ยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าพี่จะสามารถรักแพรแบบนั้นได้หรือเปล่า”

แพรวาพยักหน้าเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องพิสูจน์”

“ยังไง” ซันดาถาม

ผู้ถูกถามจึงโน้มตัวเข้าไปกอดสาวรุ่นพี่และลูบหลังอีกฝ่ายแผ่วเบา “พี่ซันกอดแพรหน่อยสิคะ”

ซันดาทำตามอย่างว่าง่าย เธอยกมือขึ้นโอบร่างระหงที่แนบชิดอยู่ตรงหน้า

“ถ้าเราคบกัน อ้อมกอดของแพรจะมีให้พี่ซันคนเดียวตลอดไป”แพรวาให้คำสัญญาขณะซบหน้าลงบนไหล่ขวาของซันดานิ่ง

“ขอบใจมากนะแพรที่รู้สึกดีๆกับพี่” ซันดาตอบพลางก้มมองใบหน้าที่คลอเคลียไหล่ตนอยู่เวลานี้ เธอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดพวงแก้มบางเบา

แพรวาค่อยๆขยับศีรษะของตนเองขึ้น แล้วใช้ริมฝีปากพรมจูบดวงหน้าหอมกรุ่นของสาวรุ่นพี่ ก่อนจะหยุดที่เรียวปากบางเย็นเฉียบซึ่งยังคงปิดไม่สนิท ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

ซันดาตกตะลึงพรึงเพริศ เอผุดลุกขึ้นยืนแล้วละล่ำละลักบอก “แพร...พี่ขอโทษ พี่ยังไม่พร้อม”

แพรวาเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่ยืนค้ำหัว พลางระงับความรู้สึกน้อยใจก่อนเอ่ยตอบ “ไม่เป็นไรค่ะ แพรบอกแล้วว่ารอพี่ซันได้เสมอ”


[จบตอน]


อ่านต่อได้ตามลิงค์ http://my.dek-d.com/kawakuk/writer/view.php?id=883626
Namfar
นักเขียน VIP
นักเขียน VIP
 
โพสต์: 499
ลงทะเบียนเมื่อ: พุธ 20 พ.ย. 2013 5:56 pm

ย้อนกลับ

ย้อนกลับไปยัง นวนิยาย

ผู้ใช้งานขณะนี้

กำลังดูบอร์ดนี้: Google [Bot] และ บุคคลทั่วไป 15 ท่าน

cron