ต่อจากหน้าที่แล้ว....
- 162891_resize.jpg (94 KiB) เปิดดู 35798 ครั้ง
ครูน้ำฝน ทะกลกิจ ศน.ทอฝัน เมธีปฏิภาน และนักเรียนที่มาช่วยงาน
๒๐ กันยายน ตื่นตีสี่ครึ่ง เตรียมของและไปถึงโรงเรียนตีห้าครึ่ง เมื่อเด็กนักเรียนมาถึงเราก็ช่วยกันขนขึ้นรถ เราไปถึงจุดหมายกันในเวลา ๐๗.๔๕ น. ไปเป็นโรงเรียนแรกๆเลย ไม่พูดพร่ำทำเพลง สตรีทั้ง ๕ รีบจัดบูธกันขาขวิด เด็กๆดูใส่ใจต่อการเตรียมงานให้ครูมาก หาผ้ามาเช็ดถ้วยรางวัล จะจัดยังไง วางยังไงให้โดดเด่น ระหว่างกำลังจัดมีครูสวนกุหลาบที่รู้จักกันเดินมาทักทาย และถามถึงนิยายที่วางไว้ จึงตอบไปว่าหนูเขียนเอง นักเรียนทำหน้าตื่น “หา! นี่อาจารย์ออกหนังสือเป็นเล่มๆแบบนี้เลยหรือคะ" ๕๕๕ พวกนางเพิ่งรู้
- 162876_resize.jpg (65.67 KiB) เปิดดู 35798 ครั้ง
จัดบูธเสร็จแล้ว ศน.เจ้าของงานก็มาถ่ายรูปด้วย หลังจากนั้นเด็กๆจึงขอตัวออกไปรับประทานอาหารเช้า อิฉันนั่งอยู่คนเดียว จนเวลาใกล้ๆช่วงพิธีเปิด มีชายในชุดสูทเดินมาหยุดอยู่หน้าบูธและดูของที่วางโชว์ด้วยความสนใจ อิฉันไม่รู้จักแต่ดูจากวัยและชุดน่าจะเป็นผู้ใหญ่..อืม คงเป็นผอ.จอมสุรางค์ฯกระมัง จึงยกมือไหว้สวัสดี ท่านรับไหว้ แต่ยังไม่ทันได้ทักทายก็มีเสียงหวานๆของพี่ก้อยดังมา บอกว่า “ผอ.คะ นี่ไง ครูดี ศรี สพฐ” อิฉันตกใจ อ้าว! นี่ผอ.เขตพื้นที่ฯ ๕๕๕ ไม่รู้จัก ปกติท่านมาเป็นประธานงานต่างๆก็ไม่ค่อยได้มองหน้า ท่านผอ.เขตพูดว่า “มิน่ารางวัลเยอะเลย”
- 162477_resize.jpg (70.43 KiB) เปิดดู 35798 ครั้ง
เรื่องยังไม่จบ ขณะที่ท่านผอ.เขตฯกล่าวเปิด มีช่วงหนึ่งท่านบอกกับทุกคนว่า “ผมว่าดีนะที่ได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน ครูดี ศรี สพฐ. ก็มา ชุดแดงนั่นน่ะ” พี่ก้อย เลขาฯยังหัวเราะ บอกว่าท่านจำเราได้ ในช่วงที่ท่านเดินดูบูธ พอมาถึงท่านพูดว่า “เมื่อกี๊มารอบนึงแล้วเนาะ” ท่านอ่านข้อความในบอร์ดแนะนำตัว และดูกวาดๆอย่างอื่น จนมาถึงมุมหนังสือพ็อกเกตบุ๊ก นิยาย และผลงานรวมเล่มของเรา ท่านถามว่า “อ้าว! หนังสือนี่หนูเขียนเองหรือ” จึงตอบไปว่าใช่ค่ะ ผู้ติดตามหลายๆท่านถามถึงหนังสือแต่ละเล่มอย่างสนใจ ทุกๆเหตุการณ์เป็นกันเอง ไม่ค่อยมีพิธีรีตอง จึงรู้สึกประทับใจท่าน เพราะอิฉันมักจะคิดว่า ผอ.เขตฯเป็นคนที่เข้าถึงยาก ไม่เลย ท่านใจดีกว่าที่คิด
เล่าถึงความฮาที่มาพร้อมเจ้าถิ่นอย่างคุณครูสุดใจ รุ่งเรือง (ไม่ได้เป็นครูจอมสุรางค์นะ เกษียณแล้ว) เราไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว ท่านติดตามอ่านโพสต์ของอิฉันในเฟซบุ๊ก พอทราบว่าไปอยุธยาก็มาถามไถ่ และเซอร์ไพรส์โดยการเข้ามาหา คงต้องเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านำร่องก่อน
- 162889_resize.jpg (95.24 KiB) เปิดดู 35798 ครั้ง
หลังพิธีเปิด จะมีการมอบเกียรติบัตรทุกคนที่เข้าร่วม อิฉันนั่งอยู่กับน้องจอห์น ครูอยุธยาวิทยาลัย และศน.คู่บุญ ก็ปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ แต่จนเขามอบเสร็จ เฮ้ยยยยย ทำไมอิฉันไม่ได้เกียรติบัตรอยู่คนเดียวเนี้ย กรี๊ดดดด ไปนั่งรอดิบดี จึงรีบบอก ศน.ว่าตกหล่น แล้วก็วิ่งไปถ่ายรูปหมู่ เรียบร้อยแล้วจึงเดินไปหาเด็กๆที่บูธ ช่วงนั้นแหละที่คุณครูรุ่งเรืองเข้ามา ประโยคแรกเรียก “น้ำฟ้า”หรือ “ครูฟ้า” อะไรสักอย่าง ทำเอาเด็กๆงง แอบถาม ตกลงอาจารย์ชื่ออะไรกันแน่ ฮ่าๆ เงยหน้าไปเห็น อิฉันก็รีบเดินไปหา และสวัสดี โอว..ไม่มีการบอกกล่าวเลยว่าจะมา แถมมาพร้อมโรตีสายไหม ๒ ถุงใหญ่ๆ และซองร่วมทำบุญผ้าป่าอีกต่างหาก เราไม่ทันได้คุยกันยาว เนื่องจากตอนที่กำลังถ่ายรูป มีเสียงประกาศชื่ออิฉันดังมา (แต่เราไม่ได้ยิน) พิธีกรเรียกรอบ ๒ ใครสักคนจึงมาสะกิด พอรู้ตัวอิฉันก็รีบเดินไป จังหวะเดียวกับที่ครูสุดใจขอตัวกลับ
ช็อตนี้เหมือนนางเอกละครมาก นึกภาพตามนะคะ พิธีกรเรียกชื่ออิฉันซ้ำ คนในงานก็คงอยากรู้ว่า ใครวะ มันไปไหน ดังนั้นพออิฉันเดินกลับไปหน้าเวที ทุกคนจึงหันหลังมามอง พรึบ! เหมือนประธานกำลังเดินเข้างานเลย ดีไม่สะดุดล้ม ไม่งั้นอายเขาตาย โชคดีที่ไปรับเกียรติบัตรจากผอ.เขตได้อย่างปลอดภัย ท่านก็ยิ้มๆเมื่ออิฉันบอกท่านว่า “เขาลืมหนูค่ะ” ๕๕๕
เสร็จสิ้นพิธีเปิดก็เริ่มมีความเครียดมาเยือน เมื่อแฟลซไดรฟ์ของเรา ไฟล์หาย แม่เจ้า หายไปทั้งยวงเลย หัวข้อทุกอย่าง ภาพทุกภาพ อันตรธานไปหมด เด็กนักเรียนจึงพยายามแก้ไข แต่พอได้ไฟล์มามันก็ไม่สมบูรณ์ อิฉันจึงนั่งทำต่อเอง อุปสรรคคือ ทำแล้วเซฟไม่ได้ วินาทีนั้น ตัดสินใจว่า เอาวะ เท! เอาเท่าที่มีและด้นสด อิฉันจึงทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะมันทำได้ในเวลานั้น ประเมินตนเองว่า..ประสิทธิภาพต่ำกว่าที่นำเสนอทุกครั้ง ไหนจะลืมเอาแว่นตาไป โปรแกรมของเขาเราก็ไม่เคยใช้ ในคอมเราเพาเวอร์พอยท์รุ่นเก่ากว่า เรื่องวิจงวิจัยที่ต้องพูดถึงพร้อมนวัตกรรมก็ไม่ใช่ทาง ไม่ถนัด เอาวะ...ได้แค่ไหนเอาแค่นั้นแหละ ทุกอย่างจึงผ่านพ้นไปด้วยดี ...ดีของเรา เพราะเป็นคนที่ทำแล้วก็จบ ไม่คิดมาก ไม่คาดหวัง
อิฉันผ่านการประกวดทั้งตนเองและนักเรียนมามากมาย จึงทำใจได้เสมอ และเข้าใจสัจธรรมที่ว่า ไม่มีใครเป็นผู้ชนะทุกครั้ง เอาแค่ชนะตนเองก็พอ ดังนั้นถึงแม้การนำเสนอจะไม่เป็นถูกใจตนเองนัก แต่ก็ไม่เป็นทุกข์ ถือว่าไปโชว์ตัว เอ๊ย โชว์ผลงาน ๕๕๕ แต่บูธของอิฉันมีครูโรงเรียนอื่นสนใจ พากันมาดู มาอ่านประวัติ และที่ดึงแขนกันมาดูอย่างจริงจัง คือ นิยาย แถมยังมีครูโรงเรียนแห่งหนึ่งขอยืม “ตราบสิ้นอสงไขย” ไปอ่านด้วย โดยอิฉันมีข้อแม้เดียวว่า “ต้องเอามาคืนหนูนะ นี่เล่มสุดท้าย ไม่มีขายแล้ว”
ก็สนุกสนาน ได้เพื่อนใหม่ ได้ทำความรู้จัก ได้แจกรอยยิ้ม ถ้าใครได้เจอตัวจริงอิฉันจะรู้ว่า เป็นคนดุแค่บางมุม บางเหตุการณ์ โดยปกตินั้นจะหัวเราะง่าย และยิ้มเก่ง พูดจาใบหน้าเจือยิ้มตลอดเวลา
งานจบคนไม่จบ กลับมาถึงโรงเรียนต้องขับรถไปอยุธยาเองอีกครั้งเนื่องจากลืมของไว้ เน็ตบุ๊กไง ๕๕๕ ไม่ใช่ของเล็กๆนะ เอาไปวางไว้ให้ แต่เด็กๆลืมยกกลับ มารู้ตอนเด็กๆกลับบ้านกันหมดแล้ว แต่พอไลน์ถาม ๔ สาวก็เดินกลับมาหาด้วยความเป็นห่วง ดูพวกนางใส่ใจนะ ทุกๆเหตุการณ์ของครูจะอยู่ในสายตาเขา ตอนพรีเซนต์ก็มานั่งดู ถ่ายภาพให้ ของหนักๆก็พวกนางนี่แหละช่วยกันยก
- 30180_resize.jpg (78.62 KiB) เปิดดู 35798 ครั้ง
อิฉันไปถึงอยุธยาตอนทุ่มกว่า อาจารย์รัชนีวรรณ หัวหน้าหมวดไทย จอมสุรางค์ฯ ฝากของที่ป้อมยามไว้ให้ ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น มันคงเป็นเพราะความผูกพันต่อจังหวัดอยุธยาของตัวเรา จึงทำให้ไปแล้วต้องกลับมาอีกรอบ เล่นเอาหอบเชียวนะ งานประกวดนวัตกรรมผ่านไปด้วยความประทับใจ แต่ฝากนิดเดียว...งานอื่นขอให้งดเว้นการจัดงานในช่วงสอบนะคะ ถ้ามีงานซ้อนกันจนไม่ไหวจะเคลียร์อิฉันมักจะเลือกเทบางอย่าง..ช่วงสอบที่สำคัญที่สุดสำหรับครูอย่างอิฉันคือคะแนนเด็ก (แถมมีงานแทรกจากส่วนกลางมาอีก สุดยอดม้ากกก) ดังนั้นงานอื่นขอทำแค่ให้มีส่วนร่วม ยอมรับเลยว่างานนี้ไม่ได้เตรียมตัวเลย..การฝึกพูดนำเสนอ..ไม่ได้ฝึกเลยแม้แต่รอบเดียว เอวัง...น้ำฟ้า
นับเป็นเวลาไม่ต่ำกว่าครึ่งเดือนที่ชีวิตอิฉันพบเจอกับเรื่องราวหนักหน่วงหลายๆอย่าง ในวันนี้สิ่งเหล่านั้นผ่านพ้นไปแล้ว โชคดีที่ยังยืนไหว แม้จะนอนน้อยมาหลายวัน ในความขมคอเหล่านั้นก็มีความหวานแทรกเจืออยู่ นี่แหละชีวิต...เจอมาหลายแบบแล้ว โอ้เย
